Polacy mają prawo wiedzieć, kto stał za terrorem i bestialską rzezią, której w barbarzyński sposób dokonano na Wołyniu. Kto zaplanował tamtejsze pogromy i czystki etniczne, wydawał rozkazy i likwidował polskie skupiska, mordując ich mieszkańców.

W powszechnej świadomości Polaków oprawcy z Wołynia nie posiadają twarzy. Sytuację tę może zmienić książka Marka A. Koprowskiego, którą trzymają Państwo w rękach. Jej autor – znany popularyzator historii – udowadnia, że za ludobójstwem Polaków na Wołyniu stali konkretni ludzie. Znani z imienia i nazwiska działacze OUN i dowódcy sotni UPA. To oni zaplanowali, a następnie zrealizowali metodyczną operację wymierzoną w polskich cywilów. (…)

Zarąbywanie siekierą, rżnięcie piłą, rozbijanie czaszki młotem, palenie żywcem, podrzynanie gardła nożem, topienie w studni, szlachtowanie kosą, wycinanie płodów z brzuchów konających matek, ćwiartowanie, patroszenie, dekapitacja – to nie jest zestawienie makabrycznych średniowiecznych tortur ani wyliczenie metod stosowanych przez czerń kozacką w trakcie powstania chmielnickiego w połowie XVII wieku. W ten sposób członkowie Ukraińskiej Powstańczej Armii mordowali polskich cywilów w 1943 roku na Wołyniu. W ten sposób zadawano śmierć ludziom w Europie w połowie XX wieku.

Ludobójstwo dokonane przez ukraińskich szowinistów na polskiej ludności Wołynia przeraża nie tylko swoją skalą, ale również okrucieństwem oprawców. (…)

Największym atutem książki Marka A. Koprowskiego jest obfite wykorzystanie źródeł banderowskich. Przede wszystkich wspomnień i meldunków działaczy i żołnierzy tej formacji. Dzięki temu możemy spojrzeć na ludobójstwo Polaków z nowej perspektywy. Nie z perspektywy ofiar, ale z perspektywy katów. Banderowcy wcale bowiem nie ukrywali, że konflikt z Polakami rozwiązali „ogniem i mieczem”. Bez litości i bez pardonu. Z wprowadzenia Piotra Zychowicza.

Marek Koprowski jest jednym z najciekawszych polskich popularyzatorów historii.
„Do Rzeczy”

Marek A. Koprowski - pisarz, dziennikarz, historyk zajmujący się losami Polaków. Plonem jego wypraw i poszukiwań jest wiele książek, z czego  kilkanaście ukazało się nakładem Wydawnictwa Replika. Za serię książek pod wspólnym tytułem Wołyń otrzymał Nagrodę im. Oskara Haleckiego w kategorii „Najlepsza książka popularnonaukowa poświęcona historii Polski w XX wieku”. Jest też laureatem nagrody „Polcul – Jerzy Boniecki Foundation” za działalność na rzecz utrzymania kultury polskiej na Wschodzie.

Poniżej prezentujemy fragment książki Marka A. Koprowskiego "Kaci Wołynia. Najkrwawsi ludobójcy Polaków", Wyd. Replika, Poznań 2019. Książkę można nabyć TUTAJ. 

Niemcy w tym czasie od dawna wspierali nacjonalistyczny ruch, który był im potrzebny do walki ze Związkiem Radzieckim. Finansowali obie frakcje OUN. Tylko w 1940 r. otrzymały one około 5 mln marek. Tworzyli też ukraińskie oddziały złożone z najbardziej zażartych nacjonalistów. Niemcy przypomnieli sobie także o dawnym agencie. Chcąc mu wynagrodzić wydanie władzom polskim po aresztowaniu w Szczecinie, powierzono mu obowiązki ukraińskiego komendanta szkoły dywersyjno-szpiegowskiej w Zakopanem. O jej utworzenie zabiegała OUN, chcąca z absolwentów utworzyć własną służbę bezpieczeństwa. Niemcy zgodzili się i utworzyli placówkę.

Ze strony ukraińskiej jej komendantem mianowano właśnie Mykołę Łebedia, natomiast z niemieckiej szkołą dowodził SS-hauptsturmführer Hans Kruger. W placówce szkoliła się sotnia kunowskich działaczy, specjalnie przez Łebedia wyselekcjonowanych. To oni tworzyli zręby Służby Bezpieczeństwa OUN, zbrodniczej formacji gorszej od gestapo i NKWD razem wziętych.

W szkole tej, zorganizowanej i funkcjonującej według niemieckich regulaminów, uczono gestapowskich metod śledczych oraz mordowania przy użyciu wyrafinowanych sposobów. Wśród nich było m.in. duszenie przy pomocy „pęta Rubana”. Uczono także metodyki przesłuchań, zaznajamiano z propedeutyką szpiegostwa itp. Nocami „studenci” tej szkoły wyłapywali na ulicach Zakopanego Polaków i Żydów i ćwiczyli na nich metody śledcze.

Łebedʹ wszedł też do tzw. „siódemki”, która tworzyła Służbę Bezpieczeństwa OUN. Wstępowali do niej absolwenci szkoły nie tylko z Zakopanego, ale innych podobnych placówek, które zorganizowano jeszcze w Krynicy i Komańczy.

Po rozłamie w OUN w 1940 r. Łebedʹ został pierwszym szefem powstałej wówczas Służby Bezpieki i delegatem do pertraktacji z władzami III Rzeszy. Praktycznie już wtedy był w OUN drugą osobą po Banderze. Pomógł mu umocnić władzę we frakcji, mordując jego przeciwników. Podział wewnątrz OUN nie był bezbolesny. Służba Bezpieczeństwa OUN pod komendą Łebedia wymordowała około 400 melnykowców. Zaraz po ukonstytuowaniu się frakcji banderowskiej na tajnym posiedzeniu ścisłego jej kierownictwa został powołany Główny Trybunał Rewolucyjny – kapturowy sąd wydający wyroki, od których nie było odwołania. Trybunał ten już w dniu powstania skazał na śmierć Senyka, Sciborśkiego i Baranowśkiego oraz tych czołowych działaczy OUN, którzy nie przystąpili do „buntu” Bandery. Wykonywaniem tych wszystkich wyroków zajmował się Łebedʹ i jego podwładni z SB. Wówczas wymordowano wspomnianych 400 melnykowców. Ci oczywiście nie pozostali dłużni i w odwecie zlikwidowali 200 banderowców.

Łebedʹ zajmował się także przygotowywaniem instrukcji dla swoich podwładnych z SB, wytyczającej dla niej zadanie po wkroczeniu na Wołyń i Małopolskę Wschodnią. To on przygotował rozdział instrukcji zatytułowanej Walka i działalność OUN w czasie wojny (1941), traktujący o zadaniach dla Służby Bezpieczeństwa „ludowej milicji”. Głosiła ona, że owa formacja ma „zlikwidować wrogie Ukrainie elementy, które staną się na jej terytorium szkodnikami, a także będą mieć możliwość kontrolować całkowicie życie społeczno- -polityczne”.
W innym akapicie dokument stwierdzał, że „elementami wrogimi Ukrainie”, których „można pozwolić sobie zlikwidować”, są: „polscy, moskiewscy i żydowscy działacze”.

Dokument ten w innym miejscu mówi, że przy:

budowie nowego rewolucyjnego porządku na Ukrainie powinni być neutralizowani: Polacy na zachodnioukraińskich ziemiach, którzy nie odrzucili marzenia o zbudowaniu Wielkiej Polski kosztem ukraińskich ziem, choćby Polska stała się czerwoną.

Niektórzy badacze wiążą też osobę Łebedia i podległych mu członków SB z mordem dokonanym na profesorach lwowskich. Teza ta została sporządzona w myśl przytaczanej wcześniej instrukcji, mówiącej, że w pierwszej kolejności należy likwidować tych Polaków, którzy w czasie sowieckiej okupacji utrzymywali kontakty bądź nawet współpracowali z władzą radziecką. Spośród 168 profesorów autorzy listu wybrali.

Czołową osobą w tej grupie był prof. Kazimierz Bartel, kilkakrotny premier Rzeczypospolitej, człowiek obdarzony ogromnym międzynarodowym autorytetem. W lipcu 1940 r. w Moskwie Stalin przeprowadził z nim rozmowy polityczne. Mogło to dać asumpt ukraińskim nacjonalistom do ukucia teorii, że Stalin myśli o utworzeniu na Zachodniej Ukrainie „polskiej republiki” w ramach ZSRR, i postanowili zlikwidować wszystkich członków polskiej elity mogących współpracować z Sowietami i niebędących komunistami. Tych bowiem Niemcy likwidowali z urzędu.

Fragment rozdziału Mykoła Łebed’ • Od terroryzmu do ludobójstwa

Artykuł Polacy mają prawo wiedzieć, kto stał za ludobójstwem na Wołyniu! Marek Koprowski pokazuje twarze katów [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Ostatnio wielu mieszkańców dużych polskich miast, w tym Warszawy, zwraca uwagę na większą obecność obcokrajowców. Internauci zastanawiają się nad powodami takiej sytuacji. Kolejną falę spekulacji wzbudziło zdjęcie ze stolicy polskich Tatr - na ulicy w Zakopanem zaobserwowano niecodzienny jak na polskie miasta widok.

Oto tweet, który wzbudził duże zainteresowanie internautów:

Sierpień, 2018 rok. Zakopane.

Stolica polskich Tatr oblegana przez muzułmanów.

Czy to turyści, czy imigranci na wakacjach, mieszkający w polskich miastach, w których częściej obecnie ich się widuje?

Czy @pisorgpl potajemnie przyjmuje muzułmanów, a zarazem okłamuje Polaków? pic.twitter.com/Bg0MVGj1JN

— ℝ (@In_Praw) 5 sierpnia 2018

Sprawą zainteresował się m.in. Krzysztof Bosak:

Co jest grane? https://t.co/SDSWWf0Y6C

— Krzysztof Bosak (@krzysztofbosak) 6 sierpnia 2018

Czytelnicy zdradzali więcej szczegółów:

Kuzyn jest sąsiadem komendanta policji dużego miasta , mówił mu że na 10 sprawdzony muzułmanów 8 ma prawo pobytu wydane w Niemczech lub Austrii, ciekawe co robią w Polsce

— Diego (@diego6212) 6 sierpnia 2018

Niewykluczone, że muzułmanie spotykani w Zakopanem to po prostu turyści. Lokalne media informowały niedawno, że wielu obywateli Kataru i Arabii Saudyjskiej zdecydowało się przyjazd do Polski w celach turystycznych.

Od jakiegoś czasu Polska, a szczególnie miasta Kraków i Zakopane są coraz częściej odwiedzane przez nas. Podczas gdy Polacy szukają słońca w ciepłych krajach. My raczej na wakacjach postanowiliśmy zaznać trochę ochłody. Najlepsza w tym wypadku jest właśnie m.in. Polska

- mówił Ahmed, jeden z turystów, w rozmowie z Podhale24.pl, podkreślając, że on i inni przybysze z Kataru nie są na pewno imigrantami.

Mimo to widok muzułmanów w Zakopanem budzi sporą sensację - również wśród mieszkańców. Wielu zadaje pytania, czy kobietom nie jest gorąco w strojach okrywających je od stóp do głów.

Muzułmanki bez namysłu wskazały przykład sióstr zakonnych, które noszą w upały swoje habity. Jak stwierdziły, one same do takich temperatur, jakie obecnie panują w Zakopanem, są przyzwyczajone w swoich ojczystych krajach

- informował ,,Tygodnik Podhalański".

Artykuł To zdjęcie robi furorę w sieci. Niecodzienny widok na ulicach słynnego polskiego miasta. Czy rzeczywiście jest oblegane przez muzułmanów? (foto) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Cieszący się dużą renomą przewodnik turystyczny Lonely Planet wybrał miejsca najbardziej warte polecenia. Na piątym miejscu wśród wyróżnionych znalazła się Polska.

Lonely Planet to gigant w branży publikacji turystycznych, który do jury zaprasza cenionych ekspertów i dziennikarzy. Wybór jest kilkuetapowy i trudno mówić o przypadku. Stąd renoma, jaką cieszy się nagroda.

Tym bardziej cieszy piąte miejsce dla Polski wśród najlepszych celów podróży w kategorii "Top 10 Best Value places to travel to in 2018" (miejsca, gdzie występuje najlepszy stosunek jakości o ceny). Wśród wyróżnionych znalazły się zaledwie trzy miejsca w Europie: Estonia, Hiszpania (Lanzarote) i Wielka Brytania. Pozostałe to: USA - Arizona, USA - Jacksonville, Boliwia, Meksyk i Chiny (prowincja Hunan).

Eksperci zwrócili uwagę na Kraków, który stał się atrakcyjniejszym celem niż Praga czy Berlin, również ze względu na ceny. Ich uwagę przykuło gdańskie Stare Miasto, a także Wybrzeże. Doceniono historyczne piękno Lublina, Torunia oraz Tarnowa. Jako miejsce spotkań z naturą polecono Zakopane oraz Białowieski Park Narodowy. Dużym plusem Polski są ceny połączeń kolejowych i autobusowych, także niewygórowane koszty, które turyści ponoszą w związku z jedzeniem i zakwaterowaniem.

źródło: Lonely Planet

Artykuł Gdzie warto wybrać się na wakacje w 2018 roku. Turystyczny gigant publikuje ranking najlepszych miejsc na świecie. Polacy mogą być dumni pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Magdalena Środa zabrała głos na temat akcji ,,Me too". popularnej w serwisach społecznościowych. W rozmowie z Jarosławem Kuźniarem nawiązała do tego, że Ukrainki mogą czuć się w Polsce prześladowane. Feministka podała ciekawy dowód na to twierdzenie.

Cieszę się niesłychanie z akcji #metoo. Ona oczywiście żadnych rozwiązań nie przyniesie, ale podwyższy poziom świadomości i podejrzewam, że to uzdrowi relacje. Kwestia molestowania seksualnego nie jest kwestią prywatnych relacji między mężczyzną a kobietą. To relacja władzy

- powiedziała Środa, która w przeszłości m.in. broniła Romana Polańskiego (twierdziła, że pedofilia bywa lżejsza i cięższa, trudno, jeśli to w ogóle możliwe, wydać jednoznaczną ocenę, a jako osoba prywatna i lubiąca jego filmy uważała, że trzeba dać mu spokój).

Środa jednak dostrzega ogromne problemy w Polsce. Wszystko przez rodzinę.

Teraz mamy taką tendencję w naszym kraju, że rodzina jest świętością, więc problem przemocy nie istnieje. Rząd otwarcie mówi, że niech się zabijają w rodzinach, byle by ich nie rozwiązywać. Byleby nie było rozwodów, bo rodzina jest świętą. Dokładnie taki stosunek do przemocy ma rząd, co widać dokładnie po wypowiedzi pana prezydenta, żeby nie stosować konwencji o przemocy w rodzinie

- uważa. Za przykład skrajnego seksizmu podaje Zakopane:

Zakopane, to jedyne miasto w Polsce, które nie uznaje ustawy o przeciwdziałaniu przemocy, bo uważa, że rodzina to jest sprawa prywatna i co tam robi góral góralkom, to absolutnie jego sprawa i nikt nie będzie kobiety wspierał, bo prawo do nietykalności cielesnej jest w jakiś sposób przez górali nieuznawane.

Podała również przykład Ukrainek, które trafiają do Polski.

Mam doktorantki Ukrainki, które są świetnymi dziewczynami. Doskonale mówią po polsku. Jak przyjechały tutaj, były zachwycone, bo uniwersytet dał im wszechstronną pomoc i dobrze się tu czują. Ale mówią, że od roku, jak rozmawiają w autobusie po ukraińsku, to czują na sobie nienawistne i niechętne spojrzenia

- wypaliła. Nienawistne spojrzenia? Czyżby podobne do tych, od których mentalnych katuszy doświadczył ,,Murzyn" z Gazety Wyborczej na Marszu Niepodległości?

Kuźniar postanowił się dowiedzieć.

Dlatego, że zabrała komuś pracę czy miejsce w autobusie?

Środa jednak nie wyjaśniła, na czym ta dyskryminacja polega, uciekając do ogólników:

Myślę, że jest taka atmosfera ksenofobii, która rzeczywiście, nie dość, że jest tolerowana przez tę władzę, to jeszcze myślę, że jest inspirowana. Jest wiele przypadków ataków na cudzoziemców i sądy zachowują się z dużym dystansem, a władza tego nie dostrzega. Minister Błaszczak właściwie nie widzi problemów

Później mówiła o ,,prymitywnym nacjonalizmie":

mamy niechęć wobec obcych, w kraju tak niesłychanie homogenicznym, co jest zgoła kuriozalne. Przeciętny Polak nie widział w życiu uchodźcy, nie spotkał się z gejem, nie miał do czynienia z kimś, kto jest innego wyznania, ale już nienawidzi

Środa mówi też o dyskryminacji ,,językowej". Kuźniar ironizuje, że przybysze powinni nauczyć się polskiego. Środa potwierdza: takie jest właśnie stanowisko.

https://www.youtube.com/watch?v=Voe5Tj0A5T8

Artykuł Nie uwierzycie, jak zdaniem Magdaleny Środy Ukrainki są w Polsce prześladowane. Wyjaśnia też, dlaczego Zakopane jest stolicą polskiego seksizmu [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

2 marca 1948 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał na karę śmierci ppłk. Stanisława Kasznicę - komendanta Narodowych Sił Zbrojnych, po wojnie działacza konspiracji Narodowego Zjednoczenia Wojskowego oraz kpt. Lecha Neymana - członka Komendy Głównej NSZ. Obaj zostali straceni 12 maja 1948 roku w więzieniu przy ul. Rakowieckiej.

Szczątki ppłk. Kasznicy odnaleziono latem 2012 roku w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na warszawskich Powązkach. 20 lutego 2013 roku IPN poinformował o zidentyfikowaniu ppłk. Kasznicy. Ostatni komendant NSZ został uroczyście pochowany 27 września 2015 roku w powązkowskim Panteonie – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych, wraz z 35 innymi żołnierzami podziemia niepodległościowego, których szczątki odnaleziono na "Łączce".

Nosił pseudonimy „Maszkowski”, „Przepona”, „Wąsal”, „Wąsowski”, „Stanisław”, „Stanisław Piotrowski”. Porucznik Wojska Polskiego, podpułkownik i komendant Narodowych Sił Zbrojnych, kawaler orderu Virtuti Militari V klasy i Krzyża Walecznych. Żołnierz Września i konspiracji, po wojnie w szeregach antykomunistycznego podziemia, działacz narodowy.

Jego ciało po śmierci przyobleczono w mundur Wehrmachtu i wrzucono do zbiorowej bezimiennej mogiły. Dziś spoczywa w Panteonie-Mauzoleum Żołnierzy Wyklętych- Niezłomnych na Łączce na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

Urodzony w 1908 roku Stanisław imię otrzymał po ojcu, profesorze prawa, senatorze II RP i dwukrotnym rektorze Uniwersytetu Poznańskiego. Stanisław – junior też chciał zostać prawnikiem, studia ukończył w 1933 w Poznaniu, aplikację odbywał w kancelarii w Warszawie, w 1935 objął radcostwo prawne w garbarni Rogowskich w Gnieźnie. Przed wybuchem wojny zdał w Poznaniu egzamin adwokacki. Wcześnie też rozpoczął działalność polityczną w Obozie Wielkiej Polski. Od kwietnia 1934 działał w Obozie Narodowo-Radykalnym (ONR-ABC). Był członkiem wewnętrznej tajnej struktury ONR pod nazwą Organizacja Polska.

Walczył jako oficer we Wrześniu’39, a po klęsce, już w październiku rozpoczął konspiracyjną działalność niepodległościową w szeregach Grupy „Szańca”, wywodzącej się z przedwojennego ONR- „ABC”. Był członkiem powołanego na przełomie lat 1939–1940 Komisariatu Cywilnego, kadrowej organizacji obozu narodowego, której celem było przygotowanie administracji na wyzwolonych spod okupacji terenach Polski. Po utworzeniu NSZ pełnił funkcję szefa Administracji Ogólnej w strukturach Służby Cywilnej Narodu. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Od września 1944 r. do stycznia 1945 r. był komendantem Okręgu NSZ Częstochowa, następnie od stycznia do sierpnia 1945 r. komendantem Inspektoratu „Zachód” NSZ-OP. Od czerwca 1945 r. szef wywiadu OP, a od sierpnia 1945 r. p.o. komendanta głównego NSZ-OP. Na przełomie 1945 i 1946 r. wraz z grupą kadry NSZ-OP wszedł do NZW.

„Wpadł” 15 lutego 1947, w Zakopanem został aresztowany przez funkcjonariuszy Departamentu III MBP. Ci, którzy byli z nim w więzieniu na Mokotowie i przeżyli wspominali, że przeszedł straszne śledztwo. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 2 marca 1948 r. skazany na karę śmierci. Bierut nie skorzystał z prawa łaski.

Zamordowany 12 maja 1948 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Ciała nie wydano rodzinie. Zostało one skrycie, bezimienne wrzucone do zbiorowego dołu i pogrzebane w nieznanym i nieoznakowanym miejscu.

Ale nie – tak jak chcieli komuniści – na zawsze. Jego szczątki zostały – wśród innych – odnalezione w 2012 podczas prac poszukiwawczych na terenie Kwatery na Łączce prowadzonych przez badaczy Instytutu Pamięci Narodowej działających pod kierunkiem prof. Krzysztofa Szwagrzyka. 20 lutego 2013 r. Instytut Pamięci Narodowej poinformował o zidentyfikowaniu Stanisława Kasznicy.

27 września 2015 r. Stanisław Kasznica został uroczyście pochowany w Panteonie – Mauzoleum Wyklętych – Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

źródło: IPN

https://youtu.be/j3nN623mlPg

Artykuł 2 marca 1948 skazano na śmierć ostatniego komendanta NSZ pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

29 października 1993 roku zmarł w ZakopanemStanisław Marusarz, wszechstronny narciarz, czterokrotny uczestnik igrzysk olimpijskich, wicemistrz świata w skokach narciarskich w 1938 r.; w czasie II wojny światowej kurier tatrzański, aresztowany przez Gestapo w 1940 r., uciekł z więzienia przy ul. Montelupich w Krakowie i przedostał się na Węgry.

Podczas narciarskich Mistrzostw Świata w Lahti w 1938 sportowiec ten przeszedł do historii jako „moralny zwycięzca” zawodów skoków narciarskich, gdy po bardzo kontrowersyjnej i stronniczej decyzji fińskiego sędziego przegrał z Norwegiem Asbjørnem Ruudem ledwie o 0,3 punktu. Sam Ruud chciał oddać Polakowi niesprawiedliwie wywalczony złoty medal, jednak ten honorowo odmówił jego przyjęcia.

Po wybuchu II wojny światowej Marusarz wstąpił do ZWZ–AK i pełnił służbę kurierską na trasie Zakopane–Budapeszt. Przeprowadzał ludzi, przenosił materiały konspiracyjne i pieniądze na działalność podziemną. Dwukrotnie został schwytany przez słowacką służbę graniczną Jozefa Tisy.

Odmówił on współpracy z okupantami, którzy proponowali mu posadę trenera nazistowskich narciarzy i został skazany na śmierć. Dwa razy udało mu się jednak uciec z niewoli. Druga ucieczka z krakowskiego więzienia przy ulicy Montelupich, podczas której został postrzelony, wzbudziła podziw w okupowanej Polsce.

Dotarł on pieszo do Zakopanego, a potem przedarł się na Węgry, gdzie przebywał do końca wojny z przerwą na jedną kurierską misję w Polsce.

Do Zakopanego Marusarz powrócił w 1945 roku i zaczął prowadzić schronisko turystyczne na Ornaku. Miał jednak problemy z Urzędem Bezpieczeństwa, więc musiał ukryć się w Karpaczu, gdzie pomagał w przekraczaniu granicy osobom prześladowanym. Po 1955 r. był trenerem i wieloletnim kierownikiem zespołu zakopiańskich skoczni. Za czasów jego działalności wybudowano Średnią Krokiew.

Marusarz został wybrany przez PZN w 1969 r. narciarzem 50-lecia, a w 1989 r. jego imieniem nazwano skocznię Wielką Krokiew ( „za wzór postaw patriotycznych i sportowych”).

Zmarł na zawał serca 29 października 1993 r., wygłaszając przemówienie na pogrzebie Wacława Felczaka – swojego dowódcy z czasów okupacji – na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem, osuwając się na ręce ambasadora Węgier w Polsce Ákosa Engelmayera. Na cmentarzu tym został on później pochowany.

Artykuł Brawurowa ucieczka z Montelupich, odmowa współpracy z okupantem, problemy z komuną po wojnie… Pamiętamy o Stanisławie Marusarzu pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jeden z najwybitniejszych i z pewnością najbardziej oryginalnych polskich artystów popełnił samobójstwo dzień po inwazji wojsk sowieckich na Polskę.

[caption id="attachment_31498" align="alignright" width="383"] Witkacy, ok. 1938[/caption]

Witkacy ostatnie tygodnie życia spędził u swojej żony (z którą spędzał zazwyczaj tylko część roku) w Warszawie, ukrył część swoich dzieł malarskich i rękopisów. Wraz z wybuchem wojny zgłosił się do wojska, jednak ze względu na wiek i stan zdrowia nie został wcielony do armii. Wobec zbliżania się wojsk niemieckich postanowił wraz z kochanką, Czesławą Oknińską, uchodzić na wschód, podobnie jak wielu innych mieszkańców stolicy. W Jeziorach na Polesiu Witkacy z Oknińską zatrzymali się w majątku rodziny Ziemiańskich, gdzie z depeszy radiowej dowiedzieli się o wkroczeniu wojsk ZSRS do Polski. 18 września oboje zażyli weronal, po czym Witkacy podciął sobie tętnicę szyjną. Oknińska, mimo przyjęcia dużej dawki środka nasennego, została uratowana.

Pisarz miał przeczucie nadciągającej groźby totalitaryzmu, który zniszczy. Swoje przeczucia opierał na osobistych doświadczeniach z komunizmem. Witkacy zetknął się z nim podczas rewolucji październikowej w Rosji. Stanisław Ignacy Witkiewicz rozumiał wprawdzie społeczne racje rewolucji i jej historyczną nieuchronność. Przerażały go jednak niesione przez nią rozkład moralny, przemoc i pospolitość, a przede wszystkim upadek najwyższych, jego zdaniem, wartości: sztuki, religii i metafizyki. Przewidywał, że wraz z rewolucją socjalną nastąpi zniszczenie indywidualności jednostki, automatyzacja i zszarzenie życia podporządkowanego idei kolektywizmu, sprowadzającego się do zaspokajania wyłącznie biologicznych potrzeb.

Artykuł 18 września 1939 roku jeden z najwybitniejszych artystów popełnił samobójstwo na wieść o agresji ZSRS. Okropności rewolucji bolszewickiej widział na własne oczy pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Kolorowy film, przedstawiający Polskę, w której żyła Maria Skłodowska - Curie. Zobaczymy kolorowe sceny z najpiękniejszych miejsc przedwojennej Rzeczypospolitej. Dodatkowo usłyszymy komentarz córki noblistki - Ewy Curie, która opowiada o dawnej Polsce.

https://youtu.be/YB3nB2oBv-8

Poznań - 8:00
Zakopane - 10:59
Kraków - 14:48
Wilno - 20:00
Warszawa - 23:14

Artykuł „Kraj Mojej Matki” – kolorowy film z 1938 roku, pokazujący Warszawę, Kraków, Poznań, Wilno, Gdańsk, Zakopane… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Sobotni sukces reprezentacji Polski sprawił, że przez Polskę przetoczyła się spontaniczna fala radości. Tak świętowano na przykład w Krakowie...

Tu radość podczas karnych w jednym ze sklepów:

https://www.youtube.com/watch?v=HcKenjrVu24

A tak żyła sukcesem strefa kibica w Zakopanem:

https://www.youtube.com/watch?v=ESCywC_3O00

Tutaj radość po awansie w Koszalinie:

https://youtu.be/MEd2go6xlA4

A tak fetowano awans w Pszczynie:
https://youtu.be/Pdt0ObGQ1NQ

Artykuł Biało-czerwona fala radości! Tak kibice w całej Polski cieszyli się z awansu [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Jan Paweł II mówił o nim: Był wielkim synem swojej ojczyzny, niezwykłym mężem dziejów i Polski”. Kim był Książę Niezłomny? pochodzi z serwisu Niezłomni.com.