W parafii Drozdowskiej spisano pierwszy akt zgonu w roku 1939: „… zmarł Roman Dmowski, syn Walentego i Józefy Lenarskich, wskrzesiciel Polski niepodległej, były minister spraw zagranicznych Rzeczypospolitej”.

Roman Dmowski umarł w Drozdowie 2 stycznia 1939 roku o godzinie 1 minut 15 w nocy. Dnia 28 grudnia był w Drozdowie ks. Krysiak, który go wyspowiadał i namaścił Olejami Świętymi.

W parafii Drozdowskiej spisano pierwszy akt zgonu w roku 1939: „… zmarł Roman Dmowski, syn Walentego i Józefy Lenarskich, wskrzesiciel Polski niepodległej, były minister spraw zagranicznych Rzeczypospolitej”. U dołu widnieje pieczęć parafii z roku 1772 , podpisy proboszcza Antoniego Mielnickiego i dwóch świadków – Mieczysława i Andrzeja Niklewiczów.

Na trzeci dzień przeniesiono ziemskie szczątki Dmowskiego do katedry w Łomży, a dnia 5 stycznia do Warszawy. Przeniesienie trumny z Dworca Wileńskiego do Katedry odbyło się przy asystencji tysięcy osób. Żałosny pochód otwierały niezliczone delegacje. Przy świetle pochodni i przy dźwięku dzwonów kościołów warszawskich pochód robił wstrząsające wrażenie.

Obrzęd pogrzebowy odbył się w sobotę po Trzech Królach – trumnę ze zwłokami Dmowskiego przewieziono z Katedry na Bródno. Przemówienie w Katedrze wygłosił ks. Marceli Nowakowski. Niezliczone tłumy stały na chodnikach, około 100 000 ludzi brało udział w pochodzie. Przybyli przedstawiciele wszystkim ziem Rzeczypospolitej. Nie było przedstawicieli państwa, nie było reprezentantów miasta, którego dzieckiem był Dmowski.

Uroczystości pogrzebowe urosły do rozmiarów wielkiej manifestacji narodowej. Największe wrażenie na obecnych zrobiła defilada sztandarów Stronnictwa Narodowego i stowarzyszeń młodzieży akademickiej na cmentarzu przed trumną…

Roman Dmowski spoczął na cmentarzu na Bródnie w grobie rodzinnym obok matki, siostry i braci.

Zwięzły życiorys wielkiego męża stanu, autorstwa dwóch wielkich historyków. Tekst pierwotnie ukazał się jako hasło w Polskim Słowniku Biograficznym, t. V, Kraków 1939–1946.

Ignacy Chrzanowski, Władysław Konopczyński,Życiorys Romana Dmowskiego, Ostoja, Kraków.

Książkę można nabyć TUTAJ.

Nota o autorach

Ignacy Chrzanowski (1866–1940) — historyk literatury polskiej. Autor słynnej Historii literatury niepodległej Polski. 1910–1931 prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1931 przeniesiony na emeryturę po podpisaniu protestu w sprawie brzeskiej i działalności w Obozie Wielkiej Polski. 1896 — członek Ligi Narodowej. Od 1936 profesor honorowy. Od 1906 członek PAU. Dr honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Poznańskiego. W 1939 aresztowany przez hitlerowców, zmarł w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu. Przedmiotem badań Chrzanowskiego była problematyka ideowa literatury polskiej, w tym szczególnie funkcje moralne i patriotyczne. Przyjaźnił się z Romanem Dmowskim, czego dowodzi ich liczna korespondencja. Autor (wspólnie ze Stanisławem Kozickim) pierwszej biografii Romana Dmowskiego, która została opublikowana dopiero w książce Mariusza Kułakowskiego Roman Dmowski w świetle listów i wspomnień, t. I (Londyn 1968).

Władysław Konopczyński (1880–1952) — historyk, wydawca, polityk narodowy. Od 1917 roku prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego; 1922 — członek PAU. W latach 1935–1949 redaktor Polskiego słownika biograficznego. Głównym przedmiotem jego badań były dzieje polityczne i ustrojowe Polski XVII i XVIII wieku. Jedną z jego najbardziej znanych prac są Dzieje Polski nowożytnej (1936). Członek Ligi Narodowej od 1915 r. W 1939 wraz z innym profesorami UJ aresztowany i wywieziony do Sachsenhausen. Poseł na Sejm w latach 1922–1927 z ramienia Chrześcijańskiego Zjednoczenia Narodowego. Przeciwnik dyktatury sanacyjnej. Za postawę antykomunistyczną zdjęty z katedry w 1948.

Strona Muzeum w Drozdowie www.muzeum-drozdowo.pl

Artykuł 2 stycznia 1939 r. zmarł Roman Dmowski pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Rafał Ziemkiewicz napisał list do rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Powód? Prośba o zwrócenie uwagi na postępowanie dra Leszka Wrońskiego, który pracuje na UJ. Publicysta zarzuca mu, że współpracuje z lewicowymi bojówkami i oczernia go.

Pismo jest skierowane do prof. UJ Wojciecha Nowaka. Wroński miał dążyć, aby organizatorzy Targów Książki odwołali spotkanie z pisarzem. W dyskusji mieli wziąć udział także Piotr Zychowicz i Paweł Lisicki z ,,Do Rzeczy", a tematem była historia stosunków polsko-żydowskich.

Pod petycją o odwołanie spotkania podpisało się 3,5-tys. osób, a pikieta protestacyjna zgromadziła garstkę osób.

Używając pod moim adresem kłamliwych oskarżeń i obelg, zainicjował on ze wsparciem radykalnych organizacji lewicowych i mediów próbę uniemożliwienia mi udziału w Krakowskich Targach Książki oraz usunięcia z programu Targów prowadzonego przeze mnie spotkania z redaktorami naczelnymi tygodnika „Do Rzeczy” i miesięcznika „Do Rzeczy – Historia”, zarazem autorami poczytnych książek o stosunkach polsko-żydowskich, Pawłem Lisickim i Piotrem Zychowiczem. Na organizatorów Targów próbowano wpłynąć nie tylko zbieranymi w internecie podpisami, ale rozsyłano także zniesławiające mnie listy do wystawców i gości Targów, żądając od nich przyłączenia się do bojkotu imprezy. Próbowano również zastraszyć organizatorów perspektywą fizycznej agresji lewicowych bojówek i uniemożliwieniem przez nie spotkania. Jedno z patronujących debacie wydawnictw ugięło się niestety przed tymi pogróżkami, a organizatorzy Targów poczuli się zmuszeni do zastosowania podczas wspomnianego spotkania nadzwyczajnych środków ostrożności.

- opisuje Ziemkiewicz.

Nie proszę Waszej Magnificencji o pomoc w ochronie moich dóbr osobistych, ale dla umożliwiania oceny sytuacji muszę z cała stanowczością podkreślić, iż szerzone przez dr Wrońskiego wysoce obraźliwe opinie na mój temat, którymi usiłuje on uzasadnić swe postępowanie, są całkowicie pozbawione podstaw. Jestem autorem bez mała 30 książek, z których kilkanaście gościło na listach bestsellerów, oraz publicystą stale aktywnym w licznych mediach; od lat każdy tydzień przynosi po kilka moich nowych artykułów i felietonów w czasopismach i na portalach internetowych. Z tego, mam chyba prawo powiedzieć, bardzo obfitego dorobku, dr Wroński i współdziałające z nim lewicowe organizacje zdołały dla uprawdopodobnienia rzucanej na mnie potwarzy wybrać zaledwie trzy – trzy! – jednozdaniowe wypowiedzi z komunikatora Twitter. Żadna z nich nie wzywa do agresji ani nie zawiera słów wulgarnych (co jest normą w wystąpieniach działaczek i działaczy wspomnianych organizacji) i wszystkie zostały w sposób oszczerczy zmanipulowane. Dwie poprzez przemilczenie faktu, iż są to wyrwane z dłuższej konwersacji repliki w polemice z działaczkami feministycznymi, w których prawem cytatu używam sformułowań użytych wcześniej przez nie. Trzeci zaś „argument” podniesiony przez akolitów dr Wrońskiego to przywołanie starej manipulacji mediów brukowych, które perfidnie zmieniły kontekst mojego żartu dotyczącego innej zupełnie sprawy w taki sposób, aby przedstawić go jako rzekome usprawiedliwienie, czy wręcz pochwalanie przeze mnie gwałtów

- czytamy.

Sądzę, że dr Wroński i inni zaangażowani w kolejną próbę pozbawienia mnie dobrego imienia nie mogą nie wiedzieć, iż posługują się kłamstwem – i że czynią to cynicznie wykorzystując patologiczny stan naszego sądownictwa, sprawiający, że w procesie, jaki wytoczyłem portalowi pudelek.pl, sprawcy wspomnianej manipulacji, dopiero niedawno, w ponad rok po złożeniu pozwu, doczekałem się wyznaczenia terminu pierwszej rozprawy (na styczeń 2017).

Nie moje dobra osobiste są jednak przyczyną tego listu, ale fakt, że działania dr Wrońskiego, występującego w mediach w nimbie wykładowcy szacownej uczelni, wymierzone są przeciwko elementarnej wolności debaty publicznej. Zapraszając bojówki feministycznej organizacji „Dziewuchy” i „Partii Razem” na prowadzone przez mnie spotkanie z Pawłem Lisickim i Piotrem Zychowiczem, dr Wroński zaprasza przecież – choć zapewne nie jest tego świadom – wszelkiej proweniencji bojówki również na wykłady swoje i innych wykładowców UJ. Próbując mnie arbitralnie usunąć z grona pisarzy godnych uczestniczyć w Targach Książki, sankcjonuje z góry równie arbitralne odbieranie głosu ludziom o jego poglądach, jeśli takie próby zostaną kiedykolwiek podjęte – czego, jak sądzę, w równym stopniu z Magnificencją sobie nie wyobrażamy i nie życzymy.

Jeśli wykładowca, pracownik naukowy szacownej uczelni starania o zdyskredytowanie mnie uzasadnia argumentem 3500 podpisów (pominę fakt, iż zastosowana formuła „petycji internetowej” uniemożliwia jakąkolwiek ich weryfikację) to takie poddawanie prawa do uczestniczenia w życiu publicznym pod głosowanie należy uznać za rzecz kuriozalną. Zapewniam, że byłbym stanie zebrać 50 albo nawet i 100 tysięcy podpisów pod petycją o usunięcie dr Wrońskiego z uczelni – z podobną jak okazana przez niego pogardą dla sporu merytorycznego i racji adwersarza. Taka próba byłaby zresztą o tyle bardziej zasadna, iż w przeciwieństwie do Targów Książki uczelnia jest instytucją publiczną i każdy podatnik może sobie rościć prawa do wpływu na jej politykę kadrową; prędzej w każdym razie, niż sygnatariusze petycji dr Wrońskiego do określania, z kim wolno spotykać się czytelnikom na Targach Książki.

Oczywiście nie zamierzam zniżać się poziomu dr Wrońskiego i poddawać uczelni takiej presji. Chciałbym jednak mieć przekonujący dowód, że kiedy pracownik naukowy UJ niszczy debatę publiczną w imię swoich radykalnych ciągot politycznych, jego macierzysta uczelnia nie popiera go w tym, przeciwnie, uznaje jego zachowanie za sprzeczne z uniwersytecką ideą wolności debaty i nie licujące z godnością wykładowcy akademickiego.

Z tej racji pozwalam sobie domagać się od Waszej Magnificencji należnego pouczenia dr Leszka Wrońskiego oraz przykładnego ukarania go za wymierzone we mnie działania zniesławiające i próby rugowania mnie z debaty publicznej, z podaniem tego faktu do publicznej wiadomości.

- zakończył publicysta.

Artykuł Ziemkiewicz oskarża pracownika UJ o zapraszanie na jego spotkania lewicowych bojówek pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Po blisko siedemdziesięciu latach od powstania ukazało się dzieło o ogromnym znaczeniu dla polskiej nauki, podręcznik metodologii historii, jednego z najwybitniejszych historyków, prof. Władysława Konopczyńskiego (1880-1952).

Dekady, jakie minęły od jej napisania nie sprawiły, że straciła na aktualności, chociaż siłą rzeczy, niektóre jej fragmenty w dzisiejszych czasach stały się anachroniczne. Warto, aby po tę pracę sięgnęli nie tylko zawodowi historycy, dla historyka jest skarbcem bezcennych wskazówek, a przed czytelnikiem, który nie jest naukowcem odkryje warsztat pracy historyka, przedstawia drogę od sposobów badania historycznego, w której przedstawia kwestię m. in. poszukiwania i oceny wiarygodności źródeł, zbierania i porządkowania materiału, poznawania i powiązania faktów historycznych, prowadzi przez teorię historycznego poznania, gdzie wskazuje m. in. jaki charakter ma poznanie historyczne, a wreszcie pokazuje, jak powinna wyglądać organizacja pracy historycznej, jak należy badać dzieje współczesne.

Prof. Konopczyński był historykiem najbardziej kompetentnym do napisania podręcznika metodologii, wybitny badacz XVIII stulecia, autor, którego dzieła charakteryzują się ogromną wartością poznawczą, a polszczyzna, którą zostały napisane budzi zachwyt. Były wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego to także znawca archiwów polskich i zagranicznych, twórca i redaktor naczelny "Polskiego Słownika Biograficznego", który ukazuje się do dziś, edytor wielu cennych dzieł dla polskiej nauki, wreszcie wychowawca wybitnych historyków. Bez wątpienia to postać, która w polskiej nauce i kulturze zasługuje na ważne miejsce, a każde wydanie czy wznowienie jego dzieł zasługuje na przypomnienie tego wybitnego naukowca. TP

Prof. Władysław Konopczyński, Historyka, ASPRA-JR, Warszawa 2015.

Książkę można nabyć TUTAJ.

Artykuł „Historyka”: Skarbiec bezcennych wskazówek pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Jan Paweł II mówił o nim: Był wielkim synem swojej ojczyzny, niezwykłym mężem dziejów i Polski”. Kim był Książę Niezłomny? pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_5703" align="alignright" width="469"] Wacław z Szamotuł[/caption]

Wacław z Szamotuł, "Już się zmierzka" (Modlitwa, gdy dziatki spać idą)

Już sie zmierzka, nadchodzi noc,
Poprośmy Boga o pomoc,
Aby on naszym strażem był,
Od złych czartów nas obronił,
Którzy nawięcej w ciemności
Używają swej chytrości.

Kim był Wacław z Szamotuł?

Wacław z Szamotuł, Szamotulczyk (ok. 1524 - ok. 1560), polski kompozytor i poeta. Kształcił się w Akademii Krakowskiej, w latach 1547-1555 kompozytor kapeli królewskiej Zygmunta II Augusta, a od ok. 1557 na dworze Mikołaja Radziwiłła Czarnego w Wilnie.

Wybitny kompozytor polskiego renesansu, komponował czterogłosowe motety (In Te Domine speravi, wydany w Norymberdze 1554, Ego sum pastor bonus, wydany tamże 1564) oraz pieśni, m.in. Już się zmierzka, Kryste, dniu naszej światłości (1549-1558).  Wiele spośród jego kompozycji (m.in. ośmiogłosowa msza) zaginęło.

Artykuł To dzieło jednego z nawybitniejszych kompozytorów polskiego renesansu. „Już się zmierzka” [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Tak komuniści zacierali ślady. Masowa akcja niszczenia dokumentów – nikt nie reagował… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

6 listopada 1939 r. gestapo aresztowało 184 wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz innych uczelni przybyłych na odczyt do gmachu Collegium Novum. Zatrzymanych osadzono w więzieniu na Montelupich, a następnie wywieziono do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. W taki sposób Niemcy niszczyli polską inteligencję, czego skutki odczuwamy do dziś.

Eksterminacja narodu polskiego była jedną z głównych idei niemieckiej wizji nowego ładu w Europie. Na pierwszy ogień mieli pójść ci najbardziej zasłużeni dla Rzeczypospolitej, w związku z czym Niemcy przygotowali plan zlikwidowania elity umysłowej II Rzeczypospolitej – naukowców, wojskowych, księży, nauczycieli, działaczy politycznych, społecznych i kulturalnych.

Akcje fizycznego wyniszczania inteligencji, którym nadano rozmaite kryptonimy, przeprowadzone zostały w wielu etapach praktycznie w każdym z regionów okupowanej Polski – na Pomorzu, Śląsku czy Mazowszu. Wśród nich ważne miejsce zajmował plan unicestwienia elity umysłowej Krakowa, będącego jednym z najważniejszych ośrodków polskiej kultury i nauki.

Kraków został zajęty już 6 września 1939 r. Początkowo, mimo wszechobecności Niemców, okupacja miała dość łagodny charakter i pierwszy miesiąc okupacji miasta upłynął bez poważniejszych incydentów.

3 listopada 1939 r. rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego profesor Tadeusz Lehr-Spławiński otrzymał od władz okupacyjnych polecenie zarządzenia na 6 listopada ogólnego zebrania pracowników uczelni w celu wysłuchania wykładu na temat „niemieckiego punktu widzenia w sprawie nauki i szkolnictwa wyższego”. Wykład miał być wygłoszony przez sturmbannführera SS Brunona Müllera, dowódcę jednego z oddziałów Einsatzkommando stacjonującego w Krakowie.

Zebranie odbyło się w sali wykładowej nr 66 im. Mikołaja Kopernika Collegium Novum. Przybyły na nie w asyście policji Müller zamiast wykładu wygłosił krótkie oświadczenie, w którym stwierdził:

[quote]Tutejszy uniwersytet rozpoczął rok szkolny bez wcześniejszego uzyskania zgody władz niemieckich. Jest to przejaw złej woli. Poza tym ogólnie wiadomo, że wykładowcy byli stale wrogo usposobieni do nauki niemieckiej. Z tego powodu wszyscy obecni, z wyjątkiem trzech kobiet, będziecie przewiezieni do obozu koncentracyjnego. Jakakolwiek dyskusja, a nawet jakakolwiek wypowiedź na ten temat jest wykluczona. Kto stawi opór przy wykonywaniu mego rozkazu, będzie zastrzelony.[/quote]

Łącznie w ramach akcji uwięziono 183 lub 184 osoby, przede wszystkim pracowników Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obok nich znaleźli się też wykładowcy z Akademii Górniczej i Akademii Handlowej oraz kilka przypadkowych osób. Zatrzymanych osadzono w krakowskim więzieniu na Montelupich.

Po zwolnieniu 11 osób, 27 listopada 1939 r. zatrzymanych wywieziono do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Ciężkich obozowych warunków nie przetrwało wielu wiekowych, schorowanych naukowców.

Jedną z pierwszych śmiertelnych ofiar był profesor Akademii Górniczej Antoni Meyer, który zmarł 24 grudnia 1939 r., cztery dni później zmarł były rektor UJ Stanisław Estreicher.

Wobec protestów światowej opinii publicznej, po interwencjach Kościoła katolickiego, krajów neutralnych, a nawet samego Mussoliniego, na początku lutego 1940 r. zwolniono stu uczonych w wieku powyżej 40 lat.

Niektórzy z nich wycieńczeni warunkami obozowymi lub z powodu znacznego pogorszenia stanu zdrowia zmarli w różnych okresach po zwolnieniu. Pozostałych głównie młodszych naukowców na początku marca wywieziono do obozu koncentracyjnego Dachau.

Paweł Brojek, artykuł "Jak pozbawić Polskę ludzi myślących. Sonderaktion Krakau" (serwis Prawy.pl)

Artykuł Protestował nawet Mussolini. Jak Niemcy planowo niszczyli polską inteligencję [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.