,,Rozstrzelać Polaków" - film Tomasza Sommera i Mirosława Majerana opowiada o operacji antypolskiej, przeprowadzonej przez sowieckie NKWD w czasie Wielkiego Terroru w latach 1937–1938 – ludobójstwa popełnionego na Polakach, obywatelach ZSRS.

Autorami filmu są Tomasz Sommer (scenariusz) i Mirosław Majeran (reżyseria).

Operacja Polska to jedna z białych kart polskiej historii. Do dziś większość Polaków nie zdaje sobie sprawy z masowej skali zbrodni na naszym narodzie.

https://youtu.be/Lk2FMpmciIc

Artykuł Wstrząsający film o zapomnianej zbrodni na Polakach. Przez dziesiątki lat prawdę o niej ukrywano (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Sprawa Jedwabnego od lat elektryzuje opinię publiczną. Dla wszystkich zniesmaczonych jednostronną narrację jest świetna informacja - powstaje film ,,Jedwabne. Prawdziwa historia”. W rozmowie z Najwyższym Czasem" Tomasz Sommer - producent i scenarzysta filmu mówi o kulisach jego powstawania.

Sommer informuje, że aktualnie rozstrzygają się losy finansowania filmu. Wiele instytucji, do których zgłoszono się po finansową pomoc, musi podjąć decyzję.

Jest ona o tyle trudna, że tym filmem złamiemy tabu

- uważa. W oparciu o fakty i dowody Sommer chce pokazać, że narracja Jana Tomasza Grossa, która uchodzi za prawdziwą, nie znajduje potwierdzenia w rzeczywistości.

Polacy są szantażowani tym fałszywym opisem zdarzenia i jego krytycznymi ocenami

- mówi, nazywając tezy Grossa kłamstwem.

Jednym z największych, jeśli nie największym kłamstwem III RP, przewyższającym kłamstwo związane z „Bolkiem”

- podkreśla, przypominając, że dwaj polscy prezydenci przepraszali za Jedwabne, co pokazuje stopień zakłamania historii.

Zostali oszukani, tak jak reszta Polaków

- uważa redaktor naczelny ,,NCzasu". Dodaje, że w oparciu o szczegółowe badanie źródeł może stwierdzić, że prokurator Radosław Ignatiew z IPN, prowadzący śledztwo, ,,niestety też uczestniczy w tym kłamstwie".

ma w ręku dobrze ponad sto relacji ze zdarzenia. 95 proc. z nich wskazuje na niemieckie sprawstwo. Dosłownie kilka – nie, z czego połowę można uznać za sfałszowane z uwagi na to, że ich autorzy fizycznie nie mogli być na miejscu zdarzeń

- mówi, dodając, że mimo to Ignatjew uznał, że za mordu dokonali Polacy, nie wskazując, kto personalnie to zrobił. Konkluzja wypływająca z filmu jest zupełnie inna:

Polacy w Jedwabnem nie zamordowali Żydów. Wydarzenia będą pokazane na kanwie losów młodej pary z Jedwabnego – przechrzczonej Żydówki i Polaka, narodowca. Akcja rozgrywa się przez cały okres kolejnych okupacji aż do tragicznego finału w lipcu 1941 r.

Czy jednak film Sommera nie zostanie przyćmiony przez nową produkcję Wojciecha Smarzowskiego?

"Jedwabne wesele" to nowy film W. Smarzowskiego. Zdjęcia ruszają w grudniu. Czas na ekshumację, byśmy poznali dowody co się tam wydarzyło.

— Maciej Pawlicki (@MaciejRPawlicki) 6 września 2018

Czy film Smarzowskiego pokaże prawdę? Na razie trudno się jej doszukać nawet w podręcznikach do historii...

https://niezlomni.com/tego-naprawde-ucza-sie-nasze-dzieci-do-sieci-trafily-wymowne-fragmenty-podrecznikow-historii/

Artykuł ,,Złamiemy tabu”. Powstaje film, który pokaże prawdę o Jedwabnem. ,,To największe kłamstwo III RP, przewyższające to z Bolkiem” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Michał Szczerba stał się symbolem walki o wolne media w Polsce. To po wykluczeniu go z obrad opozycja urządziła okupację sali plenarnej, to on brylował na wiecach ulicznych, zachęcając do walki z brakiem wolności słowa. A jak oceniają Szczerbę dziennikarze, którzy mieli okazję z nim rozmawiać?

Może nie warto tego pisać, bo zaraz się niektórzy na mnie rzucą z wyzwiskami ale jednak to napiszę. Dziś widzę jak Michał Szczerba stał się czołowym bojownikiem o "wolne media", o to by dziennikarze mogli być w Sejmie i patrzeć władzy na ręce. Za nim podążają takie tuzy transparentności władzy jak Kopacz

- pisze Witold Repetowicz, znawca i autor wielu reportaży z Bliskiego Wschodu, autor książki "Nazywam się Kurdystan".

parę tygodni temu po raz enty zadałem Szczerbie pytanie (na które nigdy nie dostałem odpowiedzi) dlaczego Kopacz jako premier obcięła dotację na syryjskich uchodźców w libańskim Akkarze i jak się to ma do jej deklaracji o miłości jezusowej do uchodźców, tenże wojownik o transparentność władzy Michaś Szczerba po prostu mnie zbanował. Zarzucił mi ze nie napisałem o Kopacz per "pani premier"

- opisuje Repetowicz i pisze także o innych członkach poprzedniego rządu:

Za rządów PO starałem sie wielokrotnie i całkowicie bezskutecznie uzyskać odpowiedz od MSZ (Trzaskowski i Schetyna oczywiście też w pierwszym szerego walki o "wolne media") o przyczyny podjęcia tej decyzji o obcięciu dotacji na program pomocy dla syryjsckich uchodźców i jak to się ma do publicznych deklaracji ówczesnego rządu w kwestii pomocy uchodźcom. Do dziś nie dostałem odpowiedzi od tej bandy hipokrytów

Z kolei redaktor naczelny Najwyższego Czasu Tomasz Sommer tak charakteryzuje Szczerbę:

To wyjątkowy zamordysta. Nigdy nie protestował, gdy poprzednia ekipa wykorzystywała policję do sekowania ludzi za demonstracje, czy poglądy polityczne. Nigdy nie pomógł żadnemu skazanemu, pobitemu czy sądzonemu przez reżim Tuska. W komisji do spraw ruchu drogowego wymyślał za to nowe, coraz drastyczniejsze kary i ograniczenia dla kierowców, choć sam nie ma samochodu. Nawet jego koledzy z PO przyznawali nieoficjalnie, że ma jakąś niezdrową lewacką fiksację i zablokowali większość jego zamordystycznych pomysłów. Typowy drobny cwaniak, który najpierw udawał bardzo pobożnego arcykatolika, a skończył na promowaniu homoseksualizmu.

Odnosząc się, do samej decyzji o wykluczeniu Szczerby dodał:

Ci, którzy teraz protestują przeciwko marszałkowi, „który sobie nie poradził” sami bezwzględnie wykorzystywali regulamin. Tyle, że im nikt na mównicę w takiej sytuacji nie wychodził, a jak już wychodził to był z niej zdejmowany przez Straż Marszałkowską. W sumie dziwne, że PiS blokady nie usunął przy pomocy Straży zamiast robić przerwy i szukać nowego lokalu.

źródło: Facebook / Wolnosc24.pl

Artykuł Oto Michał Szczerba – główny bojownik o wolne media. Jak go opisują sami dziennikarze: ,,Wyjątkowy zamordysta […] typowy drobny cwaniak” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W tym tygodniu do księgarń trafi opus magnum Marka J. Chodakiewicza - „Międzymorze" poinformował redaktor naczelny Najwyższego Czasu, Tomasz Sommer.

Koncepcja Międzymorza znana jest oczywiście nie od dziś, nikt jednak, jak dotąd, nie spróbował przedstawić jej w syntetyczny sposób, zwłaszcza w okolicznościach jakie nastały w świecie na początku XXI wieku. Marek Chodakiewicz, jako historyk, dokonując takiej próby, rozpoczął od zarysu historycznego, który też zresztą jest pionierski – bo po raz pierwszy powstała książka dotycząca historii Międzymorza jako całości, a nie poszczególnych państw z ich sprzecznymi pozornie interesami. Jednak zdecydowanie najcenniejszą częścią dzieła jest pokazanie co Międzymorze, właśnie jako całość, może zrobić ze swoją teraźniejszością i przyszłością, która przecież wcale nie jest oczywista - pisze Sommer.

Najważniejszą konstatacją Autora jest to, że przede wszystkim Międzymorze musi ostatecznie wyjść z postkomunizmu, co ciągle nie nastąpiło, choć może nam się wydawać, że już się z tym problemem uporaliśmy, i jednocześnie nie dać się uwieść mirażom lewackiego europeizmu czy nawet globalizmu, który tak naprawdę jest maską na twarzy przetransformowanego postkomunizmu. Bo celem Międzymorza nie ma być jakiś modny w danym momencie, czy narzucany przemocą „-izm”, tylko wolność, która wyrazi się nie tylko na poziomie prawa czy gospodarki, lecz również na poziomie akceptacji własnej tożsamości, własnej historii, które kiedyś były atakowane i niszczone przez imperializmy i totalitaryzmy, a teraz są gnębione przez lewacki, nihilistyczny postmodernizm.

Nie będę zdradzał jaką przyszłość Międzymorza prognozuje prof. Chodakiewicz, napiszę tylko, iż uważa on, że warunkiem tego, by przyszłość ta mogła być wspólna i by w miejsce kilkunastu peryferyjnych krajów pojawił się organizm nawiązujący skalą do I Rzeczpospolitej, jest przede wszystkim przepracowanie w uczciwy sposób własnej historii. Jeśli to zrobimy to zarówno animozje się zneutralizują, jak i pojawią się warunki zaistnienia prawdziwej wolności, bo kłamstwa czy to totalitaryzmu, czy socjalizmu czy etatyzmu zostaną zdemaskowane. Jeśli natomiast damy się zwieść rozmaitym szarlatanom i propagandystom w stylu przysłowiowego Jana Grossa czy Zygmunta Baumana oraz ich akolitom, to nigdy do wolności nie dojdziemy.

Książka „Międzymorze” ma szansę stać się manifestem politycznym całego pokolenia, które od lat formułuje myśl o potrzeby „polityki jagiellońskiej”, ale przed Chodakiewiczem nigdy jej werbalizacja w jasny i konkretny sposób nie wybrzmiała - kończy Sommer.

więcej w najnowszym Najwyższym Czasie

Artykuł „Międzymorze” prof. Chodakiewicza. ,,Ma szansę stać się manifestem politycznym całego pokolenia” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Ich polskich nazwisk szukano w książkach telefonicznych, a do ich ścigania korzystano nawet z usług poborców opłat za energię elektryczną. Poniższe przykłady rzucają światło na ponure kulisy zapomnianej zbrodni - operacji polskiej NKWD w latach 1937–1938.

W opublikowanym w Najwyższym Czasie artykule doktor Tomasz Sommer (autor takich prac jak ,,Rozstrzelać Polaków. Ludobójstwo Polaków w Związku Sowieckim – dokumenty z centrali", ,,Dzieci operacji polskiej mówią. 45 relacji świadków sowieckiego ludobójstwa z lat 1937–1938", ,,Operacja antypolska NKWD 1937-1938. Geneza i przebieg ludobójstwa popełnionego na Polakach w Związku Sowieckim") odsłania kulisy, kto najbardziej ucierpiał na skutej Operacji Polskiej NKWD.

Jeśli chodzi o przekrój społeczny aresztowanych, a następnie w większości wymordowanych polskich mężczyzn, to odzwierciedlał on cały przekrój społeczny mieszkających w Związku Sowieckim Polaków. Nadreprezentowana była inteligencja oraz specjaliści, zwłaszcza ci, którzy zajmowali funkcje urzędowe, co wiązało się ze ścisłym nadzorem politycznym. Skali tej nadreprezentacji na razie nie da się dokładnie określić, gdyż nie są znane listy wszystkich represjonowanych. Nie ma wszelako wątpliwości co do tego, że liczbowo największą grupę rozstrzelanych stanowili jednak pracownicy rolni – zarówno z tego powodu, że stanowili oni przytłaczającą większość polskich mężczyzn zamieszkujących ZSRS, jak i dlatego, że na wsi ludobójcza akcja przebiegała często w formie łapanki i zdarzały się miejscowości, z których wywieziono na rozstrzelanie wszystkich mężczyzn, jakich udało się w trakcie krótkotrwałej akcji NKWD schwytać. W miastach starano się, zwłaszcza w początkowej fazie ludobójstwa, aresztować Polaków wybiórczo. Wybierano mężczyzn z kategorii wymienionych w rozkazie 00485. Gdy jednak tych zabrakło, a „operację” trzeba było prowadzić dalej, uciekano się do takich metod jak np. wyłapywanie ludzi na podstawie książek telefonicznych (co jednocześnie pozwalało złapać ludzi, którzy byli na wyższym poziomie społecznym – nie każdy w Związku Sowieckim w tym okresie miał przecież telefon). Do akcji wprzęgano także np. poborców opłat za energię elektryczną, będących jednocześnie agentami tajnej policji, którzy odwiedzając mieszkania odbiorców prądu bądź przeglądając listy płatników za energię, poszukiwali tych, którzy byli obcej, wrogiej narodowości.

Dwie kategorie polskich mężczyzn, które ucierpiały w wyniku ludobójstwa zarządzonego rozkazem 00485, są znane lepiej niż pozostałe. Po pierwsze – polscy komuniści (ta grupa zresztą nie była w stu procentach męska – zabito też sporo komunistek, choć generalnie stalinowscy kaci zachowywali się wobec nich bardziej pobłażliwie); po drugie – księża. Jeśli chodzi o księży, to polityka sowiecka doprowadziła do tego, że spośród ponad 470 kapłanów katolickich (zdecydowana większość z nich była Polakami), którzy pozostali na terenach ZSRS po przewrocie bolszewickim, rok 1938 przetrwało na miejscu zaledwie nieco ponad 10. Duża część z nich uciekła (bądź została wymieniona) do Polski lub innych krajów przed latami 1937-1938, a spośród tych, którzy pozostali, większość została rozstrzelana w ramach ludobójstwa na Polakach.

Ksiądz Roman Dzwonkowski stwierdza nawet, że wobec duchowieństwa katolickiego władze sowieckie po prostu przyjęły plan całkowitej likwidacji. Paradoksalnie podobne były losy polskich komunistów, wcześniej tak bardzo zaawansowanych w zwalczanie katolicyzmu i polskości wśród swoich rodaków. To oni, zdaniem swych oprawców, mieli się okazać grupą najbardziej przeżartą przez polską agenturę spod znaku POW. Zamordowano niemal wszystkich działaczy wyższego stopnia – w różnych źródłach mówi się o od 3 tys. do 5 tys. ofiar. Oczywiście księży od komunistów różniła zasadnicza sprawa – ci drudzy sami uczestniczyli wcześniej w potoku zbrodni, którego później sami stali się ofi arą. Co więcej, sami przyczyniali się do śmierci księży, prowadząc wobec nich brutalną nagonkę, a niekiedy fizycznie uczestnicząc w represjach.

Ludobójstwo na Polakach, jak widać, pochłonęło zarówno ludzi zupełnie niewinnych, jak i takich, których sumienie było mocno obciążone. Niejako w cieniu komunistów i księży pozostała największa liczba polskich ofiar, jaką byli pracownicy kołchozów lub wyrażając się precyzyjniej: mieszkańcy wsi, głównie płci męskiej. Jak już wspomniałem, byli oni często przedmiotem łapanek, czasem jednak ginęli w wyniku donosów, także z powodu napięć etnicznych. Na Polaków często donosili Żydzi, choć zdarzały się sytuacje, w których, z racji związków z sowiecką władzą, co dawało im dostęp do informacji, Żydzi ostrzegali swoich polskich znajomych przed potencjalnym zagrożeniem. Czasem do aresztowania, a w efekcie stracenia Polaka wystarczył zarzut antysemityzmu.

Istnieje także jeszcze jedna, niemal kompletnie nieznana grupa ofiar, która liczbę represjonowanych znacznie – być może nawet dwukrotnie – powiększa. Chodzi o rodziny aresztowanych. By uniknąć problemów – takich jak na przykład skargi, poszukiwanie miejsca aresztowania czy pochówku małżonka, czy po prostu nagłaśnianie informacji o szczegółach Wielkiego Terroru przez rodziny, które straciły najbliższych – Jeżow wydał rozkaz 00486, który precyzował, jak władze mają się zachowywać wobec rodzin represjonowanych wrogów ludu. Początkowo miał on dotyczyć rodzin wrogów ludu represjonowanych w ramach innych operacji Wielkiego Terroru, jednak szybko rozszerzono go także na ofiary „operacji polskiej”. Rozkaz przewidywał, że po aresztowaniu męża aresztowana ma także zostać jego żona i za sam fakt bycia żoną wroga ludu ma zostać zesłana, w praktyce najczęściej do Kazachstanu, na pięć do 10 lat. Z kolei dzieci wroga ludu, zgodnie z tym rozkazem, trafiały do domów dziecka, gdzie wynaradawiano je (w przypadku gdy nie były narodowości rosyjskiej), a majątek rodziny konfiskowano w całości. Konfiskata majątku z kolei uderzała w rodziców bądź teściów aresztowanego, a trzeba mieć świadomość, że w tym okresie, zwłaszcza na wsi, rodziny były zwykle trzypokoleniowe – czyli składały się z rodziców oraz będących na ich utrzymaniu dzieci i dziadków. Los starców pozbawionych dzieci, a tym samym źródła utrzymania, oraz majątku był z reguły tragiczny. Los dzieci, które trafiały do domów dziecka w tym okresie, też był co najmniej niepewny. Można z dużą pewnością założyć, że w wyniku procedur zawartych w rozkazie 00486 w każdej trzypokoleniowej rodzinie, która straciła ojca, zginęła bezpośrednio wskutek tego zdarzenia, w krótkim okresie czasu, jeszcze co najmniej jedna osoba. Chociaż szacunek ten prawdopodobnie trudno będzie oprzeć na twardych danych statystycznych.

cały artykuł na stronie Najwyższego Czasu

Jak absurdalne były zarzuty formułowane przez NKWD pokazują konkretne przykłady. Jerzy Wójcicki, redaktor naczelny ,,Słowa polskiego" przedstawia akta Józefa Prolińskiego, zamordowanego 28 lutego 1938 roku w Winnicy.

Do jego dołączono akże instrukcję w języku polskim jak pozbyć się karaluchów i kilka przepisów na ciasta, które prawdopodobnie znaleziono w domu aresztowanego.

Proliński według bolszewików był winien w zakłócaniu akcji zamknięcia kościoła w Winnicy w 1935 roku oraz za śpiewanie po polsku w restauracji, założonej przez niego w 1922 roku na zasadach współdzielczości.

Józef Proliński był także „winien” w tym, że za Zbruczem w „burżuazyjnej” Polsce mieszkało kilka jego braci i sióstr, którzy wysyłali do niego czas od czasu kartki z życzeniami. Kilka takich pocztówek można odnaleźć w jego aktach, które znajdują się w archiwach Winnickiego Archiwum Obwodowego.

Artykuł Z tak absurdalnych powodów zginęło ponad 200 tys. Polaków. Szokujące kulisy operacji antypolskiej pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Tomasz Sommer, redaktor naczelny "Najwyższego Czasu" i autor trzech książek o operacji antypolskiej NKWD 1937-1938, uważa, że stosunek do mniejszości w okresie II RP jest jednym z zafałszowań historycznych w naszej historiografii. Był on opisywany przez sowiecką propagandę jako „wyzysk pracujących Białorusinów i Ukraińców przez krwiopijczą klasę panów”.

Sprawa stała się znów aktualna za sprawą jednego z ukraińskich deputowanych, który zaproponował uchwałę „o zbrodni ludobójstwa popełnionej przez Polaków na Ukraińcach” w latach 30. XX w.

Tymczasem, wbrew sowieckiej kalce, żadnej dyskryminacji wobec Ukraińców, nie mówiąc już o takich kosmicznych absurdach jak tezy o ludobójstwie, po prostu nigdy nie było. Owszem, zdarzały się rozmaite akcje represyjne wobec poszczególnych organizacji mających ukraiński charakter, czy wobec poszczególnych Ukraińców, popełniających przestępstwa, ale ich siła nie odbiegała od tej skierowanej wobec polskich organizacji, które ówczesna władza uznawała za podejrzane. Innymi słowy w okresie II RP, zdecydowanie bardziej cierpieli endecy, zwolennicy PSL oraz PPS, czy nawet komuniści (którym zresztą, jako zwykłym zdrajcom, to się słusznie należało) niż Ukraińcy

- pisze w najnowszym "Najwyższym Czasie" Sommer, jednocześnie dokonując analogii z obecnymi czasami.

Można nawet postawić tezę, że sanacyjne władze do nawet silnie zradykalizowanych Ukraińców podchodziły z zadziwiającym pobłażaniem, a wiadomo też, że w takich sprawach jak nadział ziemi na kresach Ukraińcy byli… preferowani. Zachowanie polskich władz wobec ukraińskiego terroryzmu przypomina nieco zachowanie obecnych władz na Zachodzie wobec terroryzmu islamskiego – chowanie głowy w piasek i mówienie „nic się nie stało”.

Z rąk ukraińskich radykałów zginął m.in. szef polskiego MSW Bronisław Pieracki za próby porozumienia z bardziej umiarkowanymi działaczami ukraińskimi. Żaden ze zbrodniarzy ni został skazany na karę śmierci.

W 1937 roku przez Polskę przeszła fala „strajków chłopskich” zorganizowana przez PSL w celu wymuszenia na władzy uczciwszych wyborów. Sanacja odpowiedziała stanowczo – w Małopolsce od kul policji zginęło kilkadziesiąt osób. Relacjonowała to szczegółowo sowiecka „Prawda” pisząc, skąd my to znamy, o ludobójstwie dokonywanym przez „polskich faszystów”. Nawet „Prawda” nie poważyła się jednak na szczególne podkreślenie trudnej doli Ukraińców podczas tych zamieszek. Nic dziwnego. Polska policja nie strzelała do Ukraińców. Wobec Polaków żadnych ograniczeń nie było

- przypomina Sommer.

Teza o ciężkim losie Ukraińców w II RP to zwykła bajka i sowiecka propaganda. Było wręcz przeciwnie, w pewnym sensie była to w II RP grupa uprzywilejowana. Co jednak rodziło wcale nie mniejszą frustrację i niechęć wobec Polski

- podkreśla.

więcej w najnowszym numerze Najwyższego Czasu

Artykuł „Ciężki los Ukraińców w II RP to sowiecka propaganda. Zachowanie polskich władz wobec ukraińskiego terroryzmu przypomina obecne wobec terroryzmu islamskiego” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

30 lipca 1937 roku Nikołaj Jeżow wydał rozkaz nr 00447 – na podstawie decyzji KC WKP(b) z 2 lipca 1937 r. z podpisem Stalina, w którym zarządzał masową likwidację „elementów antyradzieckich”. Bezpośredni rozkaz Jeżowa dot. likwidacji Polaków (przeprowadzenia tzw. Operacji Polskiej) miał numer 00485 i został wydany 11 sierpnia 1937 r.

Na jego mocy od sierpnia 1937 r. do września 1938 r. wydano zaocznie ponad 700 tys. wyroków śmierci, w tym 111.091 wyroków na Polaków mieszkających w ówczesnym ZSRS, na dawnym terytorium Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Kolejnych 28.744 Polaków skazano na pobyt w łagrach. Łącznie deportowano ich ponad 100 tys.

- Jeśli w czasie tej operacji rozstrzela się niepotrzebnie tysiąc ludzi, nic się nie stanie - mówił Nikołaj Jeżow.

Była to największa liczebnie oficjalna operacja NKWD dotycząca członków konkretnej narodowości, w tym wypadku polskiej. Akcja objęła wszystkich Polaków, bez względu na przynależność klasowo-społeczną. Bezpośredni rozkaz Jeżowa dot. likwidacji Polaków (przeprowadzenia tzw. Operacji Polskiej) miał numer 00485 i został wydany 11 sierpnia 1937 r.

Treść rozkazu była znana od początku lat 90. XX wieku, kiedy ujawnił ją Anatolij Sudopłatow, syn sowieckiego szpiega, w książce o życiu ojca. Później opublikował ją rosyjski Memoriał, najpierw w Rosji, potem w polskiej „Karcie”. Do oryginału rozkazu dotarł kilka lat temu Tomasz Sommer, który tak wspominał poszukiwania tego dokumentu:

Szukałem go bez powodzenia w Moskwie, potem jedna z wersji razem z sygnaturą wskazującą na miejsce źródłowe znalazła się w publikacji wydanej w 2010 r. przez IPN i jego ukraiński odpowiednik. Złożyłem wtedy zapytanie do archiwum Służby Bezpieczeństwa Ukrainy (SBU) w Kijowie, otrzymałem jednak odmowę z uzasadnieniem, że dokument jest tajny. Później dowiedziałem się, że jeden z rosyjskich blogerów zajmujących się stalinizmem otrzymał dokumenty, których poszukiwał, właśnie z archiwum SBU. (…) Postanowiłem więc zgłosić się do tego archiwum ponownie. Poinformowano mnie, że te dokumenty są jednak odtajnione, co nastąpiło w listopadzie 2011 r. W grudniu ubiegłego roku uzyskałem dostęp do dwóch z wersji rozkazu nr 00485 pochodzących z Charkowa i Odessy. Wykonałem ich fotokopie.

źródło: własne / Niezalezna.pl

Artykuł To jeden z najbardziej złowrogich rozkazów w historii. Zarządzono masową likwidację „elementów antyradzieckich”, w tym 111 tys. Polaków pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Rzeź Polaków w Związku Sowieckim w latach 1937-38 to jedna z wielkich białych plam w historii.

Film „Rozstrzelać Polaków” będzie pierwszym dokumentalnym przedstawieniem polskich aspektów sowieckiego „Wielkiego Terroru” czyli operacji antypolskiej NKWD z lat 1937-1938, która była pierwszym ludobójstwem etnicznym II wojny światowej. W jej wyniku zginęło ponad 200 tys. Polaków, a polska mniejszość etniczna została niemal całkowicie zlikwidowana.

W produkcję filmu zaangażowani są Tomasz Sommer, autor trzech książek poświęconych temu wydarzeniu, Marek Jan Chodakiewicz oraz Mirosław Majeran, producent filmowy.

Artykuł Powstanie film o zapomnianym ludobójstwie 200 tys. Polaków pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Trybunał Konstytucyjny: pieniądze z OFE w ZUS? To zgodne z prawem. „Wybrali kradzież. Konstytucyjnie” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł System opieki społecznej w zakresie rodzin patologicznych reprodukuje się. „Zaledwie 6,7 proc. kobiet wymagających od ojców swych dzieci alimentów pochodzi z tzw. normalnych rodzin!” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.