Poseł Marek Jakubiak z Kukiz'15 na antenie Polskiego Radia przypomniał kilka niewygodnych faktów z polsko-żydowskiej historii. - Pokażcie mi choć jednego Polaka uratowanego przez Żyda - mówił, nawiązując do kolaboracji Żydów z władzą sowiecką.

Jakubiak mówił o ciemnych kartach historii relacji polsko-żydowskich.

17 września 1939 r. napadł na nas odwieczny wróg wschodni – sowiecka Rosja, a Żydzi witali ich kwiatami. Pytam, gdzie byli Żydzi kiedy 500 tys. Polaków w ciągu roku wymordowano na ich oczach? 2 miliony Polaków wsadzono do wagonów śmierci i wywieziono na Syberię. Czy jest choć jeden Polak uratowany przez Żydów? A to oni stanowili władzę na tamtych terenach

pytając:

Poważnie się pytam. Pokażcie mi jednego Polaka uratowanego przez Żyda

17 września 1939 napadł na nas odwieczny wróg wschodni - sowiecka #Rosja, #Żydzi witali ich kwiatami. Pytam gdzie byli Żydzi kiedy 500 tys. Polaków w ciągu roku wymordowano na ich oczach?" @jakubiak_marek (@Kukiz15) @AKlarenbach #Izrael #historia https://t.co/ZhTPiFejSf pic.twitter.com/RHm24yxKu1

— Polskie Radio 24 (@PolskieRadio24) 1 lutego 2018

Jakubiak podkreślał, że Polacy również musieli wycierpieć podczas II wojny światowej.

Polski Holokaust wcale nie był mniejszy od żydowskiego. Wręcz przeciwnie. 3 miliony Polaków było mordowanych gdzie popadło i czym popadło. W obozach śmierci razem z Żydami umierali Polacy. Ja nie rozumiem dzisiejszej narracji Izraela. Mamy wyciągać te wszystkie sprawy czy też nie?

- pytał, podsumowując:

Jak zwykle Polska jest europejskim chłopcem do bicia. Nie możemy się dać

Artykuł Poseł nie wytrzymał. Te słowa będą mu długo pamiętać. Przypomniał fakty, o których rzadko się mówi, pytając: ,,Czy jest choć jeden Polak uratowany przez Żydów?” [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W czwartek w Pałacu Prezydenckim IPN ogłosił 22 nazwiska osób, których szczątki odnalezione zostały zarówno w Polsce, jak i za granicą. Chodzi o ofiary zbrodni niemieckich, komunistycznych i sowieckich - czytamy na stronie Prezydent.pl.

[caption id="attachment_46511" align="aligncenter" width="1500"] fot. Grzegorz Jakubowski / Prezydent.pl[/caption]

- To dla mnie już trzecia taka uroczystość w Pałacu Prezydenckim, kiedy wręczymy najbliższym żołnierzy Rzeczypospolitej - poległych, pomordowanych za to, że do samego końca wierni byli złożonej przysiędze i walczyli o wolną suwerenną Polskę - noty identyfikacyjne poświadczające to, że po tych dziesiątkach lat udało się odnaleźć miejsca ukrycia zwłok ich najbliższych, co w efekcie umożliwi także pogrzebanie szczątków, tych którzy za Polskę walczyli - powiedział Prezydent Andrzej Duda.

[caption id="attachment_46513" align="aligncenter" width="1500"] fot. Grzegorz Jakubowski / Prezydent.pl[/caption]

Oto lista i biogramy zidentyfikowanych ofiar:

• Edward Bukowski pseud. „Mruk”, „Gruby”, „Cichy”

Urodził się 4 maja 1923 r. w miejscowości Biadaczka w powiecie lubartowskim. W okresie okupacji  służył w Oddziale Specjalnym Batalionów Chłopskich Jana Flisiaka „Chłopickiego” podporządkowanym od sierpnia 1944 r. AK. Po wojnie kontynuował działalność konspiracyjną w strukturach Zrzeszenia WiN walcząc m.in. oddziale kpt. Stanisława Łukasika „Rysia”, wchodzącym w skład zgrupowania dowodzonego przez mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zaporę”. 10 czerwca 1951 r. został otoczony we wsi Lipniak w powiecie lubelskim. Ciężko rannego w czasie walki poddano brutalnemu śledztwu. Został skazany na karę śmierci, którą wykonano 12 stycznia 1954 r.  na Zamku w Lublinie. Szczątki Edwarda Bukowskiego odnaleziono w październiku 2017 r. podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na Cmentarzu przy ul. Unickiej w Lublinie.

• Ignacy Długołęcki  pseud. „Jerzy”

Urodził się 30 lipca 1928 r. w miejscowości Stara Wieś w powiecie ostrołęckim. W sierpniu 1947 r. wstąpił do oddziału Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Brał udział w akcjach zbrojnych na posterunki MO oraz wymierzonych przeciwko funkcjonariuszom UB. W lipcu 1948 r. w trakcie starcia z oddziałem wojska w okolicy wsi Jaciążek został postrzelony i aresztowany. Skazano go na karę śmierci, którą wykonano 5 marca 1949 r. w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Szczątki Ignacego Długołęckiego zostały odnalezione w sierpniu 2012 r. w wyniku prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

• Zofia Ginter pseud. „Baśka”

Urodziła się 14 grudnia 1907 r. w Białymstoku. W okresie okupacji niemieckiej zaangażowała się w działalność konspiracyjną jako telegrafistka oraz łączniczka Obszaru AK Białystok. Została zatrzymana przez żandarmerię niemiecką w lipcu 1942 r. we własnym mieszkaniu, które było jednym z lokali konspiracyjnych. Trafiła do więzienia w Białymstoku. Rozstrzelano ją 5 listopada 1942 r., wraz z 24 Polakami, w odwecie za działania polskiego podziemia. Szczątki Zofii Ginter zostały odnalezione w maju 2014 r. w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na terenie Aresztu w Białymstoku.

• Zygmunt Góralski pseud. „Chmura”

Urodził się 10 kwietnia 1930 r. w Żninie.  Od kwietnia 1949 r. był strażnikiem w więzieniu w Wągrowcu. Jednocześnie w maju 1950 r. przystąpił do organizacji antykomunistycznej - Pierwszy Pluton Szturmowy AK Ziemi Wielkopolskiej, działającej na terenie Wągrowca i Chodzieży. W czerwcu 1950 roku umożliwił ucieczkę z więzienia dwóm osadzonym m.in. za nielegalne posiadanie broni. Wspólnie zbiegli do lasu w okolicy Żnina, jednakże nie udało im się przyłączyć do oddziału partyzanckiego. Zygmunt Góralski został aresztowany 19 maja 1952 r. i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 30 marca 1953 r. w więzieniu w Poznaniu. Szczątki Zygmunta Góralskiego zostały odnalezione w lipcu 2017 r. w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na Cmentarzu Miłostowo w Poznaniu.

• Stanisława Gwoździej pseud. „Sława”

Urodziła się 24 czerwca 1916 r. w Białymstoku. Po ukończeniu Państwowego Żeńskiego Gimnazjum im. Anny Jabłonowskiej pracowała jako urzędniczka. Jej narzeczony por. Franciszek Majewski zginął w Katyniu. „Sława” zaangażowała się w działalność konspiracyjną pełniąc funkcję łączniczki. Została zatrzymana przez żandarmerię niemiecką w lipcu 1942 r. i osadzona w więzieniu w Białymstoku, gdzie 5 listopada 1942 r., wraz z 24 Polakami, została rozstrzelana w odwecie za działania polskiego podziemia. Szczątki Stanisławy Gwoździej zostały odnalezione w maju 2014 r. w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na terenie Aresztu w Białymstoku.

• Bronisław Klimczak pseud. „Sokół”

Urodził się 28 sierpnia 1913 r. w Rędzinach w powiecie częstochowskim. Do wybuchu wojny służył w wojsku. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., a od listopada 1939 r. prowadził działalność konspiracyjną w Polskim Związku Wojskowym. Aresztowany przez Gestapo, był więźniem obozów koncentracyjnych w Majdanku, Gross-Rosen oraz w Litomierzycach w Czechach. W maju 1945 r. powrócił do Polski i zamieszkał w Słupsku. Od września do grudnia 1945 pełnił funkcję komendanta I posterunku MO. Został aresztowany w listopadzie 1949 r. pod zarzutem współpracy z wywiadem francuskim i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 12 grudnia 1950 r. w więzieniu w Kielcach. Szczątki Bronisława Klimczaka zostały odnalezione w listopadzie 2016 r. podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na Cmentarzu „Piaski” w Kielcach.

• Jan Kmiołek pseud. „Wir”, „Fala”, „Mazurek”

Urodził się 23 lutego 1919 r. w m. Rząśnik w pow. wyszkowskim. Jesienią 1941 r. wstąpił do ZWZ-AK w obwodzie Pułtusk. Po zakończeniu okupacji niemieckiej kontynuował działalność konspiracyjną w Obwodzie Ostrów Mazowiecka Zrzeszenia WiN, a od 1948 r. w XV Okręgu NZW. Brał udział m.in. w akcji na więzienie w Pułtusku w listopadzie 1946 r. w wyniku której uwolniono ponad 70 więźniów. W lipcu 1949 r. rozpoczął samodzielne dowodzenie oddziałem operującym na terenie północnego Mazowsza. W latach 1947 – 1951 oddział Jana Kmiołka przeprowadził ok. 100 akcji zbrojnych. Został aresztowany 27 sierpnia 1951 r. w Katowicach i skazany na 28-krotną karę śmierci, którą wykonano 7 sierpnia 1952 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Szczątki Jana Kmiołka zostały odnalezione w maju 2017 r. podczas prac prowadzonych przez IPN w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

• Stefan Komar

Urodził się w 15 lipca 1904 r. w Radomiu. Podoficer Korpusu Ochrony Pogranicza. Pełnił służbę w jednostkach wchodzących w skład Brygady KOP „Wołyń”. W 1939 r. dowodził strażnicą „Pohost” kompanii granicznej KOP „Dołhinów”. Po agresji sowieckiej we wrześniu 1939 r. strażnica została zaatakowana przez 14. Oddział Ochrony Pogranicza NKWD. Żołnierze strażnicy podjęli walkę, w wyniku której poległ m.in. jej dowódca. Szczątki Stefana Komara zostały odnalezione w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN wspólnie z żołnierzami samodzielnego specjalistycznego batalionu Sił Zbrojnych Białorusi w miejscowości Pohost na terenie Białorusi we wrześniu 2017 r.

• Franciszek Konior pseud. „Rekin”

Urodził się 30 marca 1926 r. w miejscowości Cięcina w powiecie żywieckim. W latach 1945 – 1946 był żołnierzem zgrupowania Narodowych Sił Zbrojnych pod dowództwem Henryka Flame pseud. „Bartek” działającego na terenie pow. bielskiego, cieszyńskiego, żywieckiego i pszczyńskiego. Został zamordowany w wyniku operacji „Lawina” przeprowadzonej przez organy bezpieczeństwa we wrześniu 1946 r. Szczątki Franciszka Koniora ostały odnalezione w marcu 2016 r. podczas prac prowadzonych przez IPN na terenie Starego Grodkowa w woj. opolskim.

• Tadeusz Kowalczuk pseud. „Marek”

Urodził się 20 grudnia 1929 r. w Białymstoku. W 1951 r. wstąpił do podziemnej organizacji antykomunistycznej Krajowy Ośrodek - „Kraj” założonej w 1949 r. przez żołnierza AK Andrzeja Sobotę pseud. „Zenon Tomaszewski”. Należał do komórki katowickiej o krypt. „Kalina”.  W czerwcu 1952 r. został aresztowany w Zabrzu i skazany na karę śmierci, którą wykonano 13 maja 1953 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Szczątki Tadeusza Kowalczuka zostały odnalezione w maju 2017 r. podczas prac prowadzonych przez IPN w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

• Wanda Krawczyńska pseud. „Kajtek”

Urodziła się 29 sierpnia 1909 r. w Nowym Sączu. Pracowała jako urzędniczka poczty w Krakowie. W okresie okupacji była zaangażowana w działalność konspiracyjną w Białymstoku, wypełniając zadania łączniczki. Zatrzymana przez żandarmerię niemiecką w lipcu 1942 r. w mieszkaniu Zofii Ginter przy ul. Augustowskiej, trafiła do więzienia w Białymstoku, gdzie 5 listopada 1942 r. została rozstrzelana w zbiorowej egzekucji w odwecie za działania polskiego podziemia. Szczątki Wandy Krawczyńskiej zostały odnalezione w maju 2014 r. w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na terenie Aresztu w Białymstoku.

• Józef Maślanka pseud. „Borsuk” ur. 6 października 1921 r. w Ciścu w powiecie żywieckim
• Karol Maślanka pseud. „Tygrys” ur. 22 października 1923 r. w Ciścu w powiecie żywieckim 

Obaj bracia byli w latach 1945 – 1946 żołnierzami zgrupowania Narodowych Sił Zbrojnych pod dowództwem Henryka Flame pseud. „Bartek” działającego na terenie pow. bielskiego, cieszyńskiego, żywieckiego i pszczyńskiego. Zostali zamordowani w wyniku operacji „Lawina” przeprowadzonej przez organy bezpieczeństwa we wrześniu 1946 r. Zniszczone w wyniku eksplozji szczątki jednego z braci zostały odnalezione w marcu 2016 r. w wyniku prac prowadzonych przez IPN na terenie Starego Grodkowa w woj. opolskim. Na podstawie badań genetycznych nie można jednakże określić, do którego z braci Maślanków należą zidentyfikowane szczątki.

• Stanisław Michowski

Urodził się 5 listopada 1900 r. niedaleko Irkucka. W 1924 r. wstąpił do lotnictwa WP. Po wojnie obronnej przedostał się do Francji, gdzie w marcu 1940 r. objął funkcję dowódcy eskadry w I dywizjonie bombowym w Clermond-Ferrand. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 305 Dywizjonie Bombowym Ziemi Wielkopolskiej. Wykonał 26 lotów bojowych nad Niemcy, Francję i Włochy. W dowód uznania został odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy. W maju 1947 r. powrócił do kraju i rozpoczął służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego WP. W 1948 r. awansowany do stopnia podpułkownika, w listopadzie 1951 r. aresztowany i fałszywie oskarżony o spisek w wojsku. Skazany na karę śmierci, którą wykonano 7 sierpnia 1952 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Szczątki Stanisława Michowskiego zostały odnalezione w maju 2017 r. podczas prac prowadzonych przez IPN w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

• Stanisław Mierzwiński  pseud. „Michał”

Urodził się 5 stycznia 1922 r. w Warszawie. Po wojnie obronnej 1939 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w Narodowej Organizacji Wojskowej, a następnie AK. W czerwcu 1946 r. przedostał się do Berlina i wstąpił do dywizji gen. Maczka. Od września 1946 r. pełnił także funkcje w strukturach „rządu londyńskiego”. W listopadzie 1947 r. wraz z Janem Kaimem wrócił do kraju, by odbudować struktury Stronnictwa Narodowego. Aresztowany 10 grudnia w Poznaniu i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 18 lutego 1949 r. w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Szczątki Stanisława Mierzwińskiego zostały odnalezione w sierpniu 2012 r. podczas prac prowadzonych przez IPN w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

• Lech Karol Neyman pseud. „Butrym” „Domarat”, „Wacław Górnicki”

Urodził się 7 lutego 1908 r. w Poznaniu. W 1932 r. ukończył studia na Wydziale Prawno-Handlowym Uniwersytetu Poznańskiego. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. będąc kilkakrotnie ranny. W okresie okupacji zaangażował się działalność konspiracyjną obozu narodowego wstępując do Grupy „Szańca”. Po utworzeniu NSZ zajmował się m.in. tworzeniem struktur terenowych w Małopolsce, na Śląsku i Pomorzu. Był autorem wielu publikacji konspiracyjnych oraz redaktorem pisma wydawanego przez NSZ „Naród i Wojsko”. Został aresztowany wraz ze Stanisławem Kasznicą, ostatnim komendantem NSZ, 15 lutego 1947 r. i skazany na karę śmierci, którą wykonano 12 maja 1948 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Szczątki Lecha Neymana zostały odnalezione w lipcu 2012 r. przez IPN w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie. W 2009 r. został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

• Bolesław Ogrodnik

Urodził się 10 lutego 1906 r. w Białymstoku. Do wybuchu wojny pełnił służbę jako podoficer w 14. Dywizjonie Artylerii Konnej. Brał udział w Wojnie Obronnej we wrześniu 1939 r. Od sierpnia 1941 r. włączył się w działalność konspiracyjną. 4 listopada 1942 r. został zatrzymany przez Niemców i osadzony w więzieniu w Białymstoku, gdzie następnego dnia rozstrzelano go w zbiorowej egzekucji w odwecie za działania polskiego podziemia. Szczątki Bolesława Ogrodnika zostały odnalezione w maju 2014 r. w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na terenie Aresztu w Białymstoku.

• Michał Pajestka pseud. „Leszczyna”

Urodził się 11 sierpnia 1925 r. w miejscowości Cisiec w powiecie żywieckim. W latach 1945 – 1946 był żołnierzem zgrupowania Narodowych Sił Zbrojnych pod dowództwem Henryka Flame pseud. „Bartek” działającego na terenie pow. bielskiego, cieszyńskiego, żywieckiego i pszczyńskiego. Został zamordowany w wyniku operacji „Lawina” przeprowadzonej przez organy bezpieczeństwa we wrześniu 1946 r. Zniszczone na skutek eksplozji szczątki Michała Pajestki zostały odnalezione w marcu 2016 r. podczas prac prowadzonych przez IPN na terenie Starego Grodkowa w woj. opolskim.

• Lech Rajchel  pseud. „Wariat”

Urodził się 9 marca 1929 r. we Włocławku. Żołnierz Konspiracyjnego Wojska Polskiego. Po ujawnieniu się służył w marynarce wojennej, następnie zatrudnił się na statku rybackim. We wrześniu 1951 r. podczas postoju w Kilonii nie powrócił na pokład i zgłosił się do ośrodka wywiadowczego polskich władz emigracyjnych w Barkhausen. W maju 1952 r. został przerzucony do Polski z misją wywiadowczą. Został aresztowany w czerwcu 1953 r. podczas ponownej próby przedostania się do Polski i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 4 marca 1954 r. w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Szczątki Lecha Rajchela zostały odnalezione w październiku 2016 r. w trakcie prac prowadzonych przez IPN w kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

• Franciszek Rotmański

Urodził się w 1898 r. w Krasnymstawie. Przed wojną był właścicielem zakładów produkujących artykuły chemiczne gospodarstwa domowego. Był także autorem „Księgi Adresowo-Handlowej miasta Białegostoku na lata 1932-33”. Na przełomie 1942 i 1943 roku został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu w Białymstoku, gdzie zmarł wiosną 1943 r. na tyfus. Jego szczątki zostały ekshumowane we wrześniu 2015 r. w trakcie prac realizowanych przez IPN na terenie Aresztu w Białymstoku.

• Stanisław Samiec pseud. „Pasek”

Urodził się 14 marca 1925 r. w Łykoszynie w pow. tomaszowskim. W okresie okupacji należał do AK. Był współpracownikiem oddziału AK-WiN Jana Leonowicza „Burty”, do którego dołączył jesienią 1946 r., zagrożony aresztowaniem. W czasie amnestii 1947 r. nie ujawnił się. Po śmierci „Burty” służył w oddziale Jana Turzynieckiego „Mogiłki”, dowodząc jednym z patroli. 30 września 1952 r. został otoczony ze swoim pododdziałem przez grupę operacyjną UB-KBW. Sparaliżowany w wyniku postrzału został przewieziony do siedziby PUBP w Tomaszowie Lubelskim, a następnie na oddział szpitalny więzienia na Zamku w Lublinie, gdzie leczony wyłącznie ambulatoryjnie zmarł w wyniku odniesionych ran 18 października 1952 r. Szczątki Stanisława Samca zostały odnalezione w listopadzie 2017 r. w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na Cmentarzu przy ul. Unickiej w Lublinie.

• Franciszek Sinica

Urodził się 17 września 1902 r. na Łotwie. Przed wojną był urzędnikiem kolejowym oraz zaangażował się w działalność harcerską. W okresie okupacji należał do Harcerskiej Organizacji Niepodległościowo-Wojskowej, Szarych Szeregów oraz ZWZ-AK. 22 października 1942 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu w Białymstoku, gdzie  5 listopada 1942 r. rozstrzelano go w zbiorowej egzekucji w odwecie za działania polskiego podziemia. Szczątki Franciszka Sinicy zostały odnalezione w maju 2014 r. w trakcie prac ekshumacyjnych realizowanych przez IPN na terenie Aresztu w Białymstoku.

• Stefania Zarzycka

Urodziła się 3 lutego 1919 r. w Janówku Czernikowskim w powiecie opatowskim. Wraz z mężem należała do najbardziej zaufanych współpracowników Zdzisława Brońskiego „Uskoka”. W ich zabudowaniach wielokrotnie kwaterowali partyzanci, w tym m.in. mjr Hieronim Dekutowski pseud. „Zapora”. W nocy z 2 na 3 kwietnia 1949 r. gospodarstwo otoczyła grupa operacyjna UB-MO-KBW. Przebywający tam Zdzisław Broński „Uskok”, Stanisław Kuchciewicz „Wiktor” i Edward Taraszkiewicz „Żelazny” zdołali uciec, jednak gospodarzy aresztowano. Stefania była w ósmym miesiącu ciąży. Osadzona w więzieniu na Zamku w Lublinie przeszła ciężkie śledztwo. 29 maja 1949 r. na oddziale szpitalnym więzienia urodziła córkę Magdalenę i półtorej godziny po porodzie zmarła. Szczątki Stefanii Zarzyckiej zostały odnalezione w trakcie prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN w październiku 2017 r. na Cmentarzu przy ul. Unickiej w Lublinie.

źródło: Prezydent.pl

Artykuł Opublikowano listę zidentyfikowanych ofiar Niemców i Sowietów. To, jak zginęli, mówi wszystko o tragicznej historii Polski w XX wieku [FOTO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Brutalnie realistyczny film animowany Arkadiusza Olszewskiego przedstawiający najbardziej dramatyczne z wydarzeń, jakie dotknęły Polaków w czasie II wojny światowej. Ukazane są początki II wojny światowej, jak i niemieckie obozy zagłady. Dramatyczne sceny ukazane w tym filmie uświadamiają nam ból i cierpienie ludzi którzy przeszli piekło w czasie tamtych dni.

Zwiastun filmu:

https://www.youtube.com/watch?v=DKT_QXAo1m4

Cały film:

https://www.youtube.com/watch?v=8u_4z0pmukE

Artykuł Niezwykle realistyczny animowany film o zbrodniach na Polakach podczas II wojny światowej [WIDEO +18] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jak wyglądało wyzwolenie Polski przez Sowietów? Nie było to tak różowo jak przez wiele lat przedstawiała PRL-owska propaganda. Gwałty i zabójstwa były na porządku dziennym. Ale to nie wszystko...

https://www.youtube.com/watch?v=eBeKf8iE26M&feature=share

Artykuł Czerwone tsunami. Historia bez cenzury sowieckiego ,,wyzwolenia” Polski – ze wszystkiego, co miało jakąkolwiek wartość [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

14 grudnia 1945 roku w Parku Staszica w Łodzi odnaleziono ciało 24-letniej studentki stomatologii Marysi Tyrankiewiczówny. O śmierć młodej kobiety obwiniono sowieckich żołnierzy.

14.XII.45 w Łodzi sowieci gwałcą i mordują studentkę Marysię Tyrankiewiczównę (na zdj.z rodz.).Wieczna hańba ruskim bandytom !#WyklętaPamięć pic.twitter.com/fsH0pl58Jg

— Kasjopea ☣ (@AnitaSchelde) 3 maja 2017

Tyrankiewiczówna przyjechała do Łodzi z Lublina. Zamieszkała u zaprzyjaźnionej rodziny. 14 grudnia 1945 roku uczyła się u swojego kolegi Staszka Bukowskiego.

Wieczorem, jak twierdził Staszek, wyszła od niego sama. Dlaczego jej nie odprowadził do nas, nie wiem. Myślę, że nie chciała towarzystwa. To nie było daleko. Nieraz słyszałem, jak mówiła do Staszka, żeby jej nie odprowadzał, bo jest zbyt późno. To była silna, odważna dziewczyna

- zeznawał Sławomir Cieślikowski, u którego mieszkała "Dzidka".

Środowisko studenckie szybko oskarżyło sowieckich żołnierzy o zabójstwo. W okolicy gdzie znaleziono ciało, nie było bezpiecznie, a mieszkańcy Łodzi wiele razy doświadczyli ataków wojskowych, którzy dochodzili do zdrowia w pobliskim szpitalu.

Komunistyczne władze nie chciały jednak wierzyć w tę wersję i o morderstwo studentki oskarżyły podziemie antykomunistyczne, które miało mieć na celu wywołanie zamieszek. Za wszelką cenę próbowano uwiarygodnić tę wersję wydarzeń, a Tyrankiewiczównę pochować po cichu. Studentom udało się jednak przejąć ciało i doprowadzić do pogrzebu, na który 19 grudnia przybyły tłumy.

Po uroczystości doszło do starć. Młodzież przeszła pod siedzibę "Głosu Robotniczego" i tam starła się z milicją. Do zamieszek doszło też na Piotrkowskiej. Wielu studentów, którzy nie zdążyli wyjechać na ferie, kilka dni później zatrzymano i aresztowano. Niektórzy wyszli dopiero po kilku miesiącach. Tak jak Halina Popczykówka z Wydziału Prawno-Ekonomicznego. Była oskarżona o o nawoływanie do manifestacji przeciwko redakcji "Głosu Robotniczego" oraz rozpowszechnianie opinii, że Marysię zamordowali Sowieci, których ironicznie nazywała "sojusznikami".

Co ciekawe władze próbowały też o morderstwo "Dzidki" oskarżyć także Staszka Bukowskiego. Zabrano go nawet na miejsce zbrodni, gdzie miał zidentyfikować ciało. Milicjanci liczyli na to, że nie połapie się w ich zamiarach i zostawi w śniegu odciski butów. Student okazał się jednak sprytniejszy i po oględzinach zwłok zatarł ślady, czym rozwścieczył funkcjonariuszy.

Rozpatrywałem różne możliwości, co mogło się stać tamtego wieczora 70 lat temu. M.in. taką, że "Dzidka" była w konspiracji, ale zrezygnowała i przyjechała do Łodzi na studia, a ktoś, uznając to za zdradę, przyjechał za nią, by ją nakłonić do zmiany zdania. A może po prostu jakiś rzezimieszek chciał ją okraść? Jednak najbardziej prawdopodobna jest wersja, że "Dzidkę" zamordowali sowieccy żołnierze

- przyznał po latach Stanisław Cieślikowski.

W dzieciństwie słyszałem od taty o tym morderstwie, ale niewiele, bo w tamtych czasach strach był o tym mówić. Pochodzę z rodziny ziemiańskiej, co było niemile widziane w PRL-u. Rodzice woleli ze mną o tym nie rozmawiać, żebym potem nie opowiadał tego w szkole. Ale sprawa wróciła do mnie pod koniec lat 90. Podczas badań lekarskich starszy lekarz skojarzył moje nazwisko. Powiedział, że był obecny podczas sekcji Marysi. Jego zdaniem musieli ją zamordować enkawudziści, bo w jej dłoni był guzik z radzieckiego munduru

- wspominał Jacek Tyrankiewicz, powiatowy lekarz weterynarii w Łodzi, daleki krewny Marysi.

Guzik jednak przepadł. Oficjalnie nikt go nie widział, więc zabrakło jednoznacznego dowodu na winę sowieckich żołnierzy. Dzięki temu władze mogły skierować oskarżenia w innym kierunku i z tej możliwości skorzystały...

Artykuł Sowieci zgwałcili i zamordowali młodą Polkę? Komunistyczne władze próbowały narzucić inną wersję. Doszło do starć młodzieży z milicją… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Pierwsza tzw. lutowa fala deportacji z 1940 roku stanowiła jeden z elementów planu eksterminacji elit przywódczych Narodu Polskiego i była warunkiem koniecznym do pełnego opanowania zdobytych i podzielonych między okupantów ziem Rzeczypospolitej.

Osoby „groźne”, zdaniem służb rosyjskich mogące organizować lub stawić czynny opór, były fizycznie zlikwidowane. Przedstawicieli innych „niebezpiecznych” grup społecznych i zawodowych Narodu zsyłano na wieloletnie wyroki do łagrów. Rodziny mordowanych i wywożonych, przede wszystkim ich żony i dzieci, przesiedlano głównie na Syberię, do Republiki Komi oraz do Kazachstanu i innych republik azjatyckich. Działania te noszą wszelkie znamiona ludobójstwa, czyli eksterminacji pewnych kategorii osób ze względu na ich cechy narodowe, religijne, społeczne.

[caption id="attachment_9353" align="aligncenter" width="642"] Polacy zesłani na Syberię[/caption]

Zagłada elit

Wydaje się, że wśród współcześnie żyjących Polaków masowe zbrodnie i zesłania na wschodzie naszego kraju kojarzone są tylko z okresem lat 1939-1941 (tzw. okresem okupacji „za pierwszego Sowieta”). Planowe ludobójstwo Narodu Polskiego na Wschodzie zaczęło się jednak kilka lat wcześniej.

Kategorie osób oraz metody likwidacji elit zostały opracowane i realizowane przez NKWD już w latach 1937-1938, gdy w ramach tzw. operacji polskiej w ciągu zaledwie roku zabito na terenie ZSRS 111 tysięcy Polaków, głównie w okolicach Mińska Białoruskiego, Żytomierza, Berdyczowa, Kamieńca Podolskiego. W tym czasie zesłano do łagrów ok. 55 tys. Polaków. Żony zamordowanych i zesłanych skazano na 5-8 lat obozu koncentracyjnego (łagru). Dzieci z represjonowanych polskich rodzin były odbierane krewnym i przymusowo rusyfikowane. Rozdzielano rodzeństwa, zmieniano nazwiska, wywożono do odległych domów dziecka.

Przypominam o tych rosyjskich ludobójczych metodach, dlatego że pozwala się nam pamiętać tylko o podobnej akcji niemieckiej, zorganizowanej trzy lata później, gdy polskie dzieci (często sieroty po zamordowanych członkach podziemia niepodległościowego) poddawano przymusowej germanizacji w ośrodkach Lebensbornu.

Ta zbieżność akcji i metod nie wydaje się jednak przypadkowa. Zaledwie rok po zakończeniu tzw. akcji polskiej, bezpośrednio po zdobyciu i podzieleniu ziem polskich, jesienią 1939 r. i zimą 1940 r. na wspólnych konferencjach metodycznych sojuszniczych rosyjskich i niemieckich służb specjalnych NKWD i gestapo sprecyzowano zasady eksterminacji elit polskich oraz wykorzystania polskiej siły roboczej. Zdaniem historyków, trudno jest obecnie ustalić, o czym dokładnie debatowano we Lwowie, Krakowie i w Zakopanem na przełomie 1939/1940. Śmiem jednak twierdzić w oparciu o zbieżność kategorii społecznych i zawodowych poddanych eksterminacji już w trakcie konferencji i bezpośrednio po ich zakończeniu (np. Palmiry i Katyń) oraz w oparciu o kategorie przesiedlanych i zsyłanych Polaków (z Kresów i ziem włączonych do Rzeszy), że można z dużą dozą prawdopodobieństwa wnioskować o tematyce i wypracowanych na konferencjach ustaleniach.

Badanie dokumentacji sowieckich archiwów pozwoliło ustalić, że zamiary obu okupantów były zakrojone na wielką miarę. Wierząc w niezłomność nazistowsko-bolszewickiej przyjaźni, planowano wywiezienie do roku 1975 (!) - 30 milionów Polaków do Obłasti Wierchojańskiej - tj. 95% populacji. Związek Sowiecki, mimo wojny z "brunatnymi braćmi", realizował te cele. W cyklu 114 wielkich deportacji w latach 1945-48 ogołocono dawne Kresy z Polaków, wywożąc z nich ponad 7,5 mln mieszkańców, nie tylko dawnych obywateli Polski, ale dawnych "polskich Ukraińców", " polskich Białorusinów" i "polskich Litwinów". Nie była to bynajmniej wyłącznie "polska psychoza". Zamierzenia "ostatecznego rozwiązania kwestii ukraińskiej" przerwała śmierć "Ojca Ludów" w 1953 r., ale już w styczniu-lutym 1953 r. zdążono deportować 700 tys. "niepokornych". Był to zalążek bezprecedensowej akcji przemieszczenia na Syberię 40 mln ludzi!

Minęło od tego czasu ponad 70 lat, jednak bezpośrednie skutki ludobójczej polityki sowieckiej odczuwają jeszcze setki tysięcy osób. I nie są to tylko sędziwi już sybiracy, łagiernicy czy dzieci i wnuki rodzin katyńskich. W północnym Kazachstanie przetrwała grupa kilkudziesięciu tysięcy Polaków i ich potomków deportowanych w 1936 r. na stepy w ramach „oczyszczania” terenów przygranicznych, po sowieckiej stronie rzeki Zbrucz, z „groźnego” polskiego elementu. Polaków z sowieckiej części Wołynia przesiedlono do Kazachstanu zaledwie cztery lata wcześniej niż ich rodaków z Grodna czy Lwowa. Zostali oni jednak zapomniani przez swoich rodaków z Macierzy, opuszczeni przez rząd polski, do 1996 r. nie mieli nawet cienia szansy na powrót. A jednak przetrwali. Większość potomków przesiedlonych mieszka obecnie w północnym Kazachstanie w kilkudziesięciu wsiach, w granicach jednego rejonu (powiatu), gdzie stanowią największą grupę narodowościową, liczniejszą od Kazachów i Rosjan.

[caption id="attachment_9351" align="aligncenter" width="450"] Polacy zesłani do Kazachstanu[/caption]

Dr Robert Wyszyński, artykuł ukazał się w Naszym Dzienniku, Poniedziałek, 10 lutego 2014, Nr 33 (4875)

Artykuł Zapomniane ludobójstwo Polaków. Niemcy tylko naśladowali Sowietów, czyli co wrogowie Polski ustalali na trzech wspólnych konferencjach w latach 1939-40 pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Eksterminacja Polaków w latach 1939-45. Obrazowy film pokazujący bolesną prawdę [+18] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

23 lutego 1945 roku był końcem ponad pięcioletniej niemieckiej okupacji stolicy Wielkopolski. 

W styczniu i lutym 1945 roku - kompletnie lub częściowo - w gruzy zmieniło się około 55 procent budynków w mieście. Tylko część z nich udało się odbudować.

Ten los spotkał Halę Zeppelinów na poznańskich Winogradach, Wieżę Górnośląską na terenie dzisiejszych targów, "poznańską Wenecję" (Chwaliszewo) i portową część miasta przy ulicy Szyperskiej. Nie ocalała też jedna z dwóch synagog, jakie przed wojną były w Poznaniu - ta, która stała na skrzyżowaniu ulic Szewskiej i Dominikańskiej.

[caption id="attachment_10728" align="aligncenter" width="595"] Biblioteka Raczyńskich[/caption]

[caption id="attachment_10729" align="aligncenter" width="586"] Dom Żołnierza. Widok z ulicy Ratajczaka[/caption]

[caption id="attachment_10730" align="aligncenter" width="592"] Dzisiejszy Okrąglak stoi w miejscu przedwojennego Banku Cukrownictwa. Widok w stronę ul. 27 grudnia.[/caption]

[caption id="attachment_10731" align="aligncenter" width="618"] hotel Bazar[/caption]

[caption id="attachment_10732" align="aligncenter" width="587"] Izba Rzemieślnicza na ulicy Niezłomnych[/caption]

[caption id="attachment_10733" align="aligncenter" width="584"] Siedziba PKP na al. Niepodległości[/caption]

[caption id="attachment_10734" align="aligncenter" width="571"] Ulica Zamkowa w kierunku ulicy 23 lutego.[/caption]

[caption id="attachment_10735" align="aligncenter" width="586"] widok na kościół pw. św. Marcina[/caption]

[caption id="attachment_10736" align="aligncenter" width="588"] widok z ul. Krysiewicza w kierunku placu Wiosny Ludów[/caption]

[caption id="attachment_10737" align="aligncenter" width="593"] Zniszczony most B. Chrobrego. W tle widać Katedrę[/caption]

[caption id="attachment_10738" align="aligncenter" width="640"] W wyniku walki o Poznań wiele budynków na Starym Rynku zostało niemal doszczętnie zniszczonych[/caption]

[caption id="attachment_10739" align="aligncenter" width="650"] Widok na Stary Rynek. W tle Ratusz. Zdjęcie z 1945 roku.[/caption]

[caption id="attachment_10740" align="aligncenter" width="515"] Czołg Pantera stojący na rynku Wildeckim.[/caption]

[caption id="attachment_10741" align="aligncenter" width="666"] Fort Winiary, 23 lutego 1945 roku.[/caption]

[caption id="attachment_10742" align="aligncenter" width="626"] Jeńcy niemieccy na ulicy św. Marcina[/caption]

[caption id="attachment_10743" align="aligncenter" width="675"] Ulica Wenecjańska[/caption]

[caption id="attachment_10744" align="aligncenter" width="652"] widok na Stary Rynek[/caption]

Artykuł Podczas „wyzwalania” Poznania przez Sowietów spod okupacji niemieckiej 55 procent budynków zostało zniszczonych. Tylko część odbudowano… [foto] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.