Ankieta wyborcza przeprowadzona przez Sport Analytics wśród kibiców nie pozostawia wątpliwości, na jakie ugrupowania głosowaliby fani. Aż 89 procent z nich swój głos oddałoby na jedną z następujących partii: Kukiz’15, PiS, Ruch Narodowy oraz Wolność Janusza Korwin-Mikkego.

Jeden z autorów badania wskazuje, dlaczego wyniki kształtują się właśnie w taki sposób:

Te partie łączy nie tylko wspólny ideologiczny przeciwnik jakim jest proeuropejska lewica. Ich cechą wspólną jest również posiadanie charyzmatycznych, jednoznacznych przywódców. W subkulturze kibiców piłkarskich panuje hierarchia, dyscyplina i podporządkowanie co w pełni oddają wyniki tej ankiety wyborczej. Co ciekawe to nie Jarosław Kaczyński jest numerem jeden, a Paweł Kukiz co dowodzi temu, że środowiska kibicowskie nie chcą stać się częścią elit rządzących, nie utożsamiają się z nimi

Sam Janusz Korwin-Mikke podkreśla, że ,,w razie potrzeby uratują nas kibole, a nie studenci socjologii czy politologii". Jednocześnie uważa, że liczył na wyższy wynik Wolności wśród fanów, co najmniej 60 procent.

W końcu jesteśmy jedyna partia Prawicy, jako jedyni głosimy twarde, męskie, nieprzyjemne prawdy

- podkreśla.

Sondaż został przeprowadzony na próbie 1292 kibiców piłkarskich.

źródło: informacje prasowe / wMeritum.pl

Artykuł Na kogo zagłosowaliby kibice. Opublikowano wyniki najnowszego sondażu. Ekspert tłumaczy, dlaczego rezultaty różnią się od innych sondaży pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Niemałą konsternację wzbudziło nagranie z konwencji Ruchu Narodowego w Katowicach, na którym widzimy przemawiającą Annę Budkę z organizacji Białe Orły. Prelegentka występująca na tle banneru Ruchu Narodowego okazuje się być siostrą polityka... Borysa Budki. O sprawie piszą na Twitterze internauci i dziennikarze, a poseł pyta polityka Platformy.

Nagranie opublikował użytkownik Twittera - Radosław. Na nagraniu dziewczyna przedstawia się jako kandydatka Ruchu Narodowego do Parlamentu Europejskiego.

Czekam aż Borys Budka nazwie swoją młodszą siostrę faszystką. pic.twitter.com/ENVzxfEoHB

— Radosław 🇵🇱 (@bogdan607) 24 stycznia 2018

Informację potwierdzał dziennikarz ,,Sieci" Konrad Kołodziejski, przypominając, że sam polityk przyznał, iż jego siostra ma poglądy narodowe. O sprawie pisze również Wirtualna Polska.

Przyznam, że nie wiedziałem, że rodzina Budków jest tak różnorodna politycznie. Na zdjęciu siostra pana Borysława. pic.twitter.com/T2Ikxa6pbW

— Konrad Kołodziejski (@Kolodziejski_) 24 stycznia 2018

Ania skończyła kosmetologię, potem zaocznie prawo, teraz pracuje u mamy w kancelarii. Kiedyś kandydowała z Ruchu Narodowego do Parlamentu Europejskiego. Zawsze jeździ na Marsz Niepodległości

- mówił Budka o siostrze. Wyraził też nadzieję, że jego siostra trzyma się z daleka od ONR i Młodzieży Wszechpolskiej, o których ma - jak mówił - jak najgorsze zdanie. Dodał, że na temat z nią ,,nie rozmawiał". Sam jest zwolennikiem delegalizacji ONR.

W związku z tym trzy pytania do posła skierował Dominik Tarczyński:

1) Uważa Pan, że Ruch Narodowy to faszyści?
2) Czy Pana siostra to faszysta?
3) Czy przeprosi Pan uczestników Marszu Niepodległości?

FASZYŚCI?

Pośle @bbudka czy:

1) Uważa Pan, że Ruch Narodowy to faszyści?
2) Czy Pana siostra to faszysta?
3) Czy przeprosi Pan uczestników Marszu Niepodległości?

Jeśli ktoś chciałby zadać podobne pytanie do posła z PO proszę o #RT pic.twitter.com/Uh6C8MGDPs

— Dominik Tarczyński (@D_Tarczynski) 24 stycznia 2018

O siostrze Budki pisał Jacek Lanuszny ze stowarzyszenia Duma i Nowoczesność, który był jednym z antybohaterów reportażu TVN:

To ciekawe... pic.twitter.com/iawERz5KYt

— lostson (@lostson_) 22 stycznia 2018

Artykuł Nie uwierzycie: oto siostra Borysa Budki, kandydatka… Ruchu Narodowego. Poseł pyta: ,,Czy Pana siostra to faszysta?” [FOTO/WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Prof. Jan Żaryn gościł w programie Moniki Olejnik. Senator z ramienia PiS nie omieszkał wytknąć prowadzącej niekompetencji. - Pani miesza nazistów z narodowcami. To jest po prostu niegrzeczne! - oznajmił.

Prof. Żaryn nie ma wątpliwości, że ,,organizacje nazistowskie, jeśli w ogóle w Polsce istnieją, powinny być zdelegalizowane". Jednocześnie jet zdziwiony zainteresowaniem mediów marginalnym incydentem.

Zadziwia mnie taka strasznie daleko idąca, niech będzie pozytywnie – wrażliwość, a ja bym nazwał histerią, dotycząca incydentu, który dla wszystkich Polaków jest oczywisty, do ścigania. To margines marginesu

- podkreślił i zadawał pytanie prowadzącej:

Jeżeli prawdą jest, że to materiał nagrywany w związku z rocznicą urodzin Adolfa Hitlera, to musiał być nagrywany w kwietniu, a nie w maju, to dlaczego nie poinformował wcześniej prokuratury?

Jednocześnie stanowczo sprzeciwił się wrzucaniu do jednego worka polskich narodowców i neonazistów.

Ruch Narodowy i Robert Winnicki osobiście stwierdził, że to manipulacja i RN się od tego odcina. Ruch Narodowy w przeszłości i dzisiaj to ruch, który pamięta, że działacze obozu narodowego znajdowali się w obozach koncentracyjnych po właściwej osobie

Mądra i Godna wypowiedź Pana Prof. @JanZaryn u "Stokrotki" : "Członkowie Ruchu Narodowego ginęli w obozach koncentracyjnych...i nigdy nie byli kapo czy w SS".Dziękuję.

— Kasjopea 💯 (@AnitaSchelde) 23 stycznia 2018

Odniósł się także do postawy dziennikarki:

Pani miesza nazistów z narodowcami. To jest po prostu niegrzeczne!

Jednak mimo to prowadząca próbowała połączyć incydent pokazany przez TVN z Marszem Niepodległości:

Czysta krew to rasistowskie hasło. Nie ma na to przyzwolenia, bo rasiści mordowali Polaków [...] Nazizm i komunizm się skompromitowały. (…) W przypadku komunizmu niestety nadal istnieje spora cześć społeczeństwa, która nie chce widzieć równowagi

Internauci wychwytali inne fragmenty rozmowy m.in.:

Stokrota do Żaryna: oglądał pan reportaż w tvn?
Nie oglądam tvn- Żaryn,
Stokrota: szkoda.
Żaryn: nie żałuję.

— Małgorzata Walta (@MalgorzataW5) 23 stycznia 2018

Artykuł Profesor odpowiedział w mocnym stylu na zarzuty Moniki Olejnik. ,,To jest po prostu niegrzeczne!” Zadał też jedno kłopotliwe pytanie pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

26 czerwca 2017 w Sejmie odbyło się pierwsze spotkanie Zespołu do spraw Debaty Publicznej. W gronie narodowym wysłuchano Mateusza Wernera, który opowiadał o historii Ligi Narodowej, prezentując swoją publikację pt Liga Narodowa 1887-1906. Sprawozdania, odezwy, dokumenty.

Nagranie jest dostępne na stronie Sejmu RP.

Gościa przywitali: poseł Robert Winnicki, Prezes Ruchu Narodowego oraz Wiceprezes RN, Krzysztof Bosak, który prowadził dyskusję. Mateusz Werner jest historykiem z Rzeszowa, doktorantem na Uniwersytecie Jagiellońskim, pisze o historii Narodowej Demokracji.

Autor publikacji mówił o jej genezie, której początków należy szukać w zamyśle Romana Dmowskiego. Przywódca obozu narodowego zlecił opracowanie historii Ligi Narodowej po zamachu majowym, aby obronić pozycję swojego ugrupowania i kształtować opinię publiczną zgodnie z prawdą historyczną, przeciwstawiając ją mitycznej koncepcji obozu Józefa Piłsudskiego. Chodziło o ukazanie polskiej drogi do Niepodległości i wypracowanie godnej postawy narodowej u „ludu” – czyli w szerokim zakresie.

Dzieje tej publikacji są złożone, rozpoczęto od zbierania źródeł: ankiety, materiału od obozu niepodległościowego, korzystano ze zbiorów Biblioteki w Rapperswill. Prace przeciągały się, co umożliwiło piłsudczykom kształtowanie własnej wizji historii, zadanie to powierzono W. Malinowskiemu, który nie szczędził krytycznych uwag pod adresem narodowców. Pracę nad zbiorami w obozie narodowym przejął S. Kozicki; niestety część źródeł spłonęła podczas Powstania Warszawskiego- były one zdeponowane u osób prywatnych. Publikację wydano w roku 1964 w Londynie.

Gość opowiadał o swojej pracy, tłumacząc jej zawiłe losy. Zauważył, że w źródłach widać jak kształtował się skład Ligi Narodowej (sprawozdania), która od działań inteligencji i ziemiaństwa doszła do postulatu solidaryzmu narodowego, obejmując także mieszczan, duchowieństwo i chłopów. Zatem od nurtu dwóch Narodów: szlachty i chłopstwa idea narodowa ewoluowała w kierunku narodowego solidaryzmu. Jako przykład demokratyzacji M. Werner podał tzw. Akcję gminną, która polegała na obronie języka polskiego w kluczowych sektorach życia społecznego.

Dzięki tej publikacji można odkryć ewolucję ideową:  poglądy wyrażane w XIX wieku w sposób bezkompromisowy, radykalny, za pomocą jaskrawych haseł – przeszły w rzeczowe komunikaty organizacji pełniącej funkcje rządowe. Gość stwierdził, że Roman Dmowski wyznawał koncepcję rewolucji nieustającej – co może trąci trockizmem, ale w tym przypadku chodziło o konsekwentne działania w celu przemiany mentalności społecznej. Narodowcy  w tym wczesnym okresie podjęli walkę o obudzenie świadomości wśród „ludu” i dążyli do utworzenia postaw narodowych, cechujących się prawdziwą karnością – jako przyszłej armii.

W wieku XX w dokumentach widać już zgodne, karne występowanie w obronie wartości, ważnych dla społeczeństwa. Dążenia obejmują różne grupy społeczne.

Chociaż przedstawiciele Ligi Narodowej krytykowali postawę romantyczną, to jednak umieli ocenić dobra kultury i dostrzec rolę twórców w kształtowaniu jedności narodowej- dlatego nadawali wydarzeniom kulturalnym charakter wszechpolski – łącząc ludzi ze wszystkich zaborów. Tak było w przypadku odsłonięcia pomnika Adama Mickiewicza. Jednocześnie, zgodnie z podziałem mentalnym i okolicznościami, struktury LN w różnych zaborach różniły się między sobą. Autor obalił tezę o ideale Polski etnograficznej, zaznaczając, że w każdym z zaborów, a nawet każdym z terenów przejawiał się inny typ nacjonalizmu.

Wśród ekspozytur Ligi Narodowej znalazły się: Związek Młodzieży Polskiej „Zet” – uznany za główne środowisko i czynnik sukcesu LN: każdy z działaczy przemycał „Przegląd Wszechpolski”, angażując się często w inne organizacje; Stronnictwo Demokratyczno – Narodowe – struktury polityczne; Towarzystwo Oświaty Narodowej, dbające o zachowanie i rozwój kultury narodowej; Towarzystwo Opieki nad Unitami; Związek im. Jana Kilińskiego i Collegium Secretum – środowisko duchowne. Należy przy tym zaznaczyć, że większość hierarchów zajmowała stanowisko lojalistyczne lub wręcz wrogie, natomiast księża sympatyzowali ze środowiskiem narodowym.

Celem powołania Ligi Narodowej było utworzenie organizacji pełniącej funkcję Rządu Narodowego i kształtowanie opinii wśród społeczeństwa. Warto nadmienić, w jakich warunkach tworzono LN – gdy alternatywą czy tłem była opcja insurekcyjna , międzynarodowy socjalizm kosmopolityczny i lojalizm. Potrzeba było znaleźć trzecią drogę, i to zadanie wypełniał obóz narodowy.

Dyskusja

Dyskusję prowadzili Krzysztof Bosak i Robert Winnicki. Zastanawiano się nad składem uczestników Konferencji Pokojowej w Paryżu, podkreślono rolę Ignacego Jana Paderewskiego – odpowiedzialnego niejako za stan świadomości Polonii Amerykańskiej i stosunku Stanów Zjednoczonych do Polski. Wspomniano o delegacji rządowej – przedstawicielach mianowanych przez rząd J. Moraczewskiego, poruszono sprawę Błękitnej Armii, o której polską misję walczono środkami dyplomatycznymi ponieważ groziło jej przekształcenie w Legię Cudzoziemską i wykorzystanie  w polityce imperiów.

W rozmowie z prelegentem padło kilka pytań o kulturę – odpowiedzią było omówienie roli Towarzystwa Oświaty Narodowej, które wzmacniało poczucie odrębności i świadomości narodowej poprzez kolportaż bibuły i pism narodowych, takich jak „Przegląd Wszechpolski” czy „Polak”.; oraz organizowanie uroczystości kulturalnych czy akcje na rzecz języka polskiego. Narodowcy starali się dotrzeć do ludu, ożywiając współdziałanie różnych stanów. Ze środowiskiem narodowym współpracowali i sympatyzowali wybitni polscy twórcy, jak Henryk Sienkiewicz, Stefan Żeromski, Jan Kasprowicz oraz naukowcy: min Lutosławscy, Chrzanowski. Autor zasugerował, że „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego powstało w wyniku inspiracji „Myślami nowoczesnego Polaka”. Bolesław Prus był przedstawicielem środowiska „niepokornych” i jako taki był blisko środowiska narodowego, choć usilnie i ostro polemizował z Popławskim.

Na pytanie o udział Polaków w Dumie rosyjskiej i polityczne osiągnięcia Ligi Narodowej, prelegent odparł, iż wielką rolą narodowców było zwrócenie uwagi na rolę samorządów w życiu publicznym i działanie wśród „ludu” owocniej, niż Stronnictwo Ludowe. Omówiono krótko efekt Powstania Styczniowego – uwłaszczenie chłopów w zaskakującym kontekście: nieświadomości źródła tej decyzji. M. Werner wyjaśnił, iż chłopi nie pamiętali, kto ich uwłaszczył, natomiast byli świadkami represji rosyjskich, co sprawiało, że stawiali opór. Wybuch wojny dał Polakom inne szanse niż w Powstaniu, podjęto starania o wprowadzenie myśli narodowej na terenach zachodnich.

Autor zdystansował się do sielankowego obraz współdziałania narodowców, stwierdził, że konflikty, jakie rozgrywały się wówczas, przypominają spory i starcia współczesne. Jednakże wymienił dwa typy sporu: o rzeczy istotne i wewnętrzną dyskusję. Podkreślił, że narodowcy nie dążyli do całkowitej jedności, widząc w tej tendencji zagrożenie skostnienia ugrupowania io jego klęskę. Przypominając opkoliczności udziału Polaków w stukturach władzy rosyjskiej, M. Werner naszkicował obraz konfliktu wewnętrznego w LN, odpływ młódzieży, która powróciła po Traktacie Wersalskim. Charakteryzując tę sytuację, prelegent oznajmił, że udział Polaków w Dumie nie miał kierunku prorosyjskiego, a negatywny, antyniemiecki. Wspominając reakcję na dzieło Z. Balickiego” Egoizm narodowy wobec etyki”, M. Werner przypomniał, iż protest B. Chrzanowskiego spotkał się z życzliwą odpowiedzią – co ma świadzyć o podziale źródeł sporu na ważkie i mniej istotne. Ogólnie ujmując, kryterium tego podziału był stosunek do Niepodległości. Przywołano pamięć elity z Galicji, zaznaczając, że w środowisku narodowym było wiele wybitnych osobowości, które dziś pomija się milczeniem, a wówczas tworzyły żywy człon organizacji narodowych.

Prezes RN, poseł Robert Winnicki zadał pytanie o psychologizm narodowy, w odpowiedzi usłyszeliśmy, jaki typ mentalny miał reprezentować każdy, kto chciał stanąć przy narodowym sztandarze: mieli to być ludzie karni, z charakterem, pełni energii, zdolni do ciężkiej pracy. Do celu tego miało prowadzić wychowanie narodowe.

Wiceprezes RN, Krzysztof Bosak– na podstawie informacji z Cytadeli – rozważał funkcjonowanie stereotypu prorosyjskiego nacjonalizmu, wspominając o pobycie narodowców w tym więzieniu. Zastanawialiśmy się nad postawą narodowców w okresie rewolucji 1905 roku. Prelegent odparł, iż Liga Narodowa walczyła z ugodą, ale dostrzegała priorytety w tej walce, kierując się interesem narodowym. Była przeciwna Powstaniu, zakładała rozpad Rosji, osłabionej wojną. Postawa antyinsurekcyjna wynikała z troski o zachowanie kapitału społecznego, a nie z sympatii do Rosjan. Stąd w 1905 roku celem stało się utrzymanie ładu społecznego, by społeczeństwo nie ucierpiało.

Liderzy obozu zakładali autonomię Królestwa Polskiego jako formę przejściową do bytu niezależnego, podkreślając, że nie w każdych warunkach należy krzyczeć o Niepodległości jako o nadrzędnych celach. Walczyli o polskość ziem pod panowaniem niemieckim, bo metody tamtych zaborców były skuteczniejsze w wynaradawianiu Polaków i stanowiły realne zagrożenie dla Polski. Mit prorosyjski wykreował Malinowski, a że był on związany z obozem sanacyjnym, to opinia społeczna przyjęła jego ustalenia.

Zakończenie

Podsumowując zebranie Zespołu do spraw debaty publicznej, Robert Winnicki podkreślił wagę promowania młodych historyków, którzy zostali ukształtowani przez przełom w 1989 roku, zaprosił również wszystkich na Marsz Piastowski, do źródeł chrzcielnych Polski oraz zachęcił do prenumerowania Biuletynu Narodowego.

Artykuł Liga Narodowa 1887-1906. Sprawozdania, odezwy, dokumenty. O książce Mateusza Wernera pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Wykład profesora Mieczysława Ryby "Kwestia ukraińska w polskiej myśli narodowej".

Prelekcja została wygłoszona w Lublinie 9 grudnia 2016 r.

https://www.youtube.com/watch?v=BjkYnbLxsI4&feature=youtu.be

Artykuł Prof. Mieczysław Ryba: Kwestia ukraińska w polskiej myśli narodowej [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Przemysław Wipler zapewnia, że słyszał pewne fragmenty dotychczas niepublikowanych taśm, na których Paweł Kukiz opowiada o kulisach funkcjonowania swojego Ruchu. Dotychczas opublikowano fragmenty, gdy Kukiz w niewybrednych słowach opisywał Artura Zawiszę i odnosił się do rozbicia Ruchu Narodowego. Co o taśmach, które niebawem mają ujrzeć światło dzienne, mówi Przemysław Wipler? Zobacz wideo:

Artykuł Ruch JOW-owski finansowany ze złota z Amber Gold? pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[...] Dzieciaki radykalizują się. Panna Marysia Sokołowska z Gorzowa Wielkopolskiego wygarnęła premierowi. W całym kraju grupy młodych robią wjazdy i happeningi, na przykład grupka ONR-owców, a w tym kilku 15-latków bodaj w Ostrowcu Świętokrzyskim zakłóciło imprezę komunisty Józefa Oleksego, a we Wrocławiu skasowali poststalinistę Zygmunta Baumana. Dziesiątki tysięcy maszerują, w Wyszkowie to licealiści i garść studentów, w Warszawie ostatnio co najmniej dwa tysiące narodówki. Wiem, bo byłem. Zaprosili, abym coś powiedział:

Witam wszystkich zakompleksionych swoją murzyńskością – krzyknąłem. I przytoczyłem satyryka sprzed 40 lat: „Polacy to też Murzyni, tylko biali, stąd należy im się wolność i niepodległość.”

A nie transformacja. Następny mówca nie był taki delikatny: ten młody wywijał sznurem i przypomniał, że demonstracja jest w rocznicę wieszania targowiczan.

Małolaty, w większości urodzone po 1989 r., wychowane w duchu wolności, na ideałach polskiej tradycji, zaczynają ostro brykać. Uczą się prawdziwej historii Polski w tempie geometrycznym. Nie godzą się na rzeczywistość. Można by wzruszyć ramionami. Od wielu lat wśród młodych panuje raczej konformizm. Chociaż niby tak jest, że każde nowe pokolenie chce na nowo wynajdywać koło, że w jakimś sensie buntuje się przeciw temu, co młodzi otrzymują w schedzie po rodzicach.

W XX wieku dwa razy miał miejsce potężny bunt młodych: w latach trzydziestych była to fala rewolucji i kontrrewolucji, w krajach katolickich głównie narodowo-radykalna, w II RP prym wiodła w tym względzie endecja. Czesław Miłosz stwierdził, że gdyby w polskich gimnazjach i uniwersytetach tuż przed wojną odbyły się wybory, to wygrałby bezwzględnie Roman Dmowski. To właśnie to pokolenie poniosło straszliwą cenę za swój patriotyzm w czasie II wojny światowej i po niej.

[quote]Bunty młodych mogą być destrukcyjne, wydumane, takie jak hippisowska kontrkulturowa rewolucja lat sześćdziesiątych. Chodziło o to, aby – pozostając na garnuszku „burżuazyjnych” rodziców – móc się bezkarnie naprać prochami i odbębnić seks z osobami jakiejkolwiek płci, powołując się przy tym na sankcję „moralną” Che Guevarry i Mao Ze Donga.[/quote]

Z drugiej strony od czasu do czasu są młodzieżowe bunty konstruktywne, aby przywrócić prymat Dobra, Prawdy i Piękna. Taki bunt gotuje się obecnie w Polsce, być może w innych miejscach w post-Sowiecji, a kto wie – może i w Unii. Ukraiński Majdan pokazał młodym, że jest przyzwolenie na obalanie na ulicach skorumpowanego rządu, nawet demokratycznie wybranego.

Ale może rozejdzie się po kościach. Narodówka nie jest wystarczająco wykształcona, doświadczona i profesjonalna. To nie kanapa, lecz ruch aktywistów, i wielu z nich nie da się kontrolować odgórnie. Narodówka to orientacja bez znaczącego zaplecza logistycznego i intelektualnego, a władza spróbuje przeczekać napór, używając kija represji policyjnych na twardzieli i marchewki przekupstwa dla słabszych.

Być może jednak będzie zadyma i rozpędzenie władzy – szczególnie jeśli narodówce uda się znaleźć wspólny język ze związkowcami i skoordynować swoje uderzenie z podobnym wybuchem gniewu w całej Europie. I wtedy różowi i inni socjal-liberałowie dostaną manto wraz z postkomuną za całokształt „osiągnięć” i kolaboracji od 1989 r. w rytm stadionowego hitu: „Polska to my, Polska to my, a nie Donald i jego psy”. To taki optymistyczny wariant analizy. W prezencie dla obu panien Maryś. I innych małolatów.

Marek Jan Chodakiewicz, cały felieton w  Tygodniku Solidarność

Artykuł O czym nie mówią media. O rodzącym się buncie młodym i co z niego wyniknie. Kilka ważnych rad i ostrzeżeń pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_12667" align="aligncenter" width="960"] pl.wikipedia.org[/caption]

4 kwietnia mija sześćdziesiąta trzecia rocznica śmierci prof. Władysława Tarnawskiego, jednego z najlepszych polskich tłumaczy dzieł Wiliama Szekspira, wybitnego historyka literatury angielskiej, wykładowcy akademickiego, polityka.

[caption id="attachment_35238" align="alignleft" width="548"] Władysław Tarnawski, fot. Roczniki Przemyskie.[/caption]

Urodził się 3 XI 1885 w Przemyślu, w rodzinie Leonarda i Wincentyny z Wojgartów. W 1903 ukończył z odznaczeniem I gimnazjum w Przemyślu. Studiował filologię polską i filologię klasyczną we Lwowie, anglistykę w Krakowie. Doktorat uzyskał w 1913 na podstawie rozprawy O polskich przekładach dramatów Szekspira, która ze względu na dużą wartość została na wniosek Ignacego Chrzanowskiego wydana przez Akademię Umiejętności. W latach 1914-1924 pracował jako nauczyciel języka polskiego, historii, łaciny i języka niemieckiego, w przemyskich gimnazjach, I i II im. Kazimierza Morawskiego na Zasaniu. W latach 1915-1916 wcielony do wojska austriackiego, uczestniczył w kampanii karpackiej.

9 I 1922 uzyskał habilitację na UJK na podstawie monografii Krzysztof Marlowe, jego życie, dzieła i znaczenie w literaturze angielskiej. 29 I 1924 został nominowany profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Anglistyki Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. 18 V 1927 witał we Lwowie Gilberta K. Chestertona i na życzenie pisarza towarzyszył mu w drodze powrotnej do Przemyśla. We wrześniu 1934 prof. Tarnawskiego dotknęła „reforma” szkolnictwa wyższego ministra Jędrzejewicza, która likwidowała katedry naukowców niewygodnych dla sanacji. 29 IX został przeniesiony w stan spoczynku, a filologia angielska na UJK zlikwidowana. Do pracy ze studentami powrócił w 1938. Podczas wojny pełnił we Lwowie obowiązki kierownika Katedry Filologii Angielskiej (1939-41 i 1944-45). W lipcu 1945 opuścił z rodziną Lwów i zamieszkał w Przemyślu. 16 X 1945 otrzymał Katedrę Anglistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. 12 VI 1946 mianowano go profesorem zwyczajnym. W 1946 przyjęto go na członka korespondenta PAU. W VIII 1946 zaproszony do Stratford na zjazd szekspirologów, jednak władze nie zgodziły się na wyjazd.

Był redaktorem naczelnym Ziemi Przemyskiej (1918-1919), pisywał do lwowskiego Słowa Polskiego, Gazety Warszawskiej, Przeglądu Warszawskiego, Głosu Narodu, był prezesem Komitetu Redakcyjnego Lwowskiego Kuriera Porannego.

Angażował się społecznie i politycznie. Działał w przemyskim Towarzystwie Młodzieży Polskiej Znicz (1903-1906), Towarzystwie Gimnastycznym Sokół (od 1903), Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Przemyślu, Kole Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych (od 1913), Kole Pań Towarzystwa Szkoły Ludowej w Przemyślu, Organizacji Polskiej. Od 1918 pełnił funkcję sekretarza przemyskiego koła Związku Ludowo-Narodowego. Brał aktywny udział w kampanii wyborczej do Sejmu w 1919, po której jego ojciec, Leonard został posłem ZLN. W 1922 był pełnomocnikiem listy wyborczej nr 8 – Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej. Od 1924 pełnił funkcję kuratora koła Młodzieży Wszechpolskiej we Lwowie, a po założeniu w 1928 Stronnictwa Narodowego przewodniczącego koła i członka Zarządu Dzielnicowego SN. W 1930 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z listy SN z okręgu przemyskiego. Podczas pobytu w Krakowie aktywnie włączył się w prace SN, został przewodniczącym Komitetu Ziem Wschodnich przy Wydziale Propagandy Zarządu Głównego SN, pisał do Biuletynu Wewnętrznego Kresowiaków i Biuletynu Kresowego, współpracował z wydziałem wychowania przy Zarządzie Głównym SN.

Aresztowany 4 XII 1946 za działalność w Komitecie Ziem Wschodnich. 1 X 1947 skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie pod przewodnictwem majora Romana Abramowicza za „próbę obalenia ustroju” na dziesięć lat więzienia (po amnestii pięć), utratę praw publicznych i honorowych. Więziony we Wronkach i na warszawskim Mokotowie. Nie poddawał się zwątpieniu, pracował, tłumaczył Szekspira. Zmarł 4 IV 1951 w więzieniu mokotowskim, prawdopodobnie na gruźlicę. Pochowany w Warszawie na Powązkach na Cmentarzu Wojskowym – kwatera 140, rząd I, grób 13. Grób symboliczny znajduje się na Łączce.

[quote]Do najważniejszych jego prac należą m.in.: Krzysztof Marlowe (1922), Szekspir (1931), Historia literatury angielskiej - pierwszy podręcznik literatury angielskiej w języku polskim - (t. 1-2, 1926-1930), Literatura angielska (1932). Przetłumaczył wszystkie dzieła Szekspira. Wydano: Antoniusz i Kleopatra (1921), Romeo i Julia (1924), Juliusz Cezar (1925), Sen nocy letniej (1931), Hamlet (1953), Król Ryszard II (1956), Król Lear (1957), Burza (1958), Sonety (1964).[/quote]

Artykuł Sześćdziesiąt trzy lata temu w komunistycznym więzieniu zmarł wybitny historyk literatury angielskiej, jeden z najlepszych polskich tłumaczy Szekspira pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_1687" align="alignleft" width="300"] Księży Młyn - tak nazwano gigantyczną fabrykę i osiedle robotnicze wybudowane w Łodzi przez niemieckiego fabrykanta Karola Scheiblera. Tam pracował Konstanty Dobrzyński.[/caption]

Kim jest Konstanty Dobrzyński? Urodził się pod koniec roku 1908 w Łodzi na przedmieściu Chojny, jako syn robotnika fabrycz­nego. Ojciec jego zaginął na wojnie. Matka znalazła się w nędzy. Udała się na Kujawy do rodziny. Mały Konstanty zarabiał na życie pasaniem bydła u okolicznych włościan. Wieczorami uczyła go matka czytania na książeczce do nabożeństwa. Chodząc za krowami, przeczytał prawie wszystkie dzieła Sienkiewicza, które oszołomiły go i nakłoniły do uczenia się.

Dostał się do zakładu rzemieślniczo–wychowawczego Braci Franciszkanów we Włocławku. Po kilku łatach wrócił do Łodzi, gdzie ukończył szkołę powszechną i był rok w państwowej szkole włókienniczej, którą musiał opuścić z powodu choroby matki, żywicielki rodziny. Pracował dwa łata jako robotnik budowlany, potem otrzymał pracę w fabryce Scheiblera i w tym czasie kształcił się w gimnazjum wieczorowym, kończąc w nim pięć klas.

Po odbyciu służby wojskowej był przez 3 lata bezrobotny. Uczył się bez przerwy przy pomocy przyjaciół maturzystów i akade­mików. W okresie tym zabrał się już na serio do twórczości literackiej.

Nędza robotników wzbudziła w nim ducha buntu. Wkrótce zetknął się z ruchem narodowym, który go porwał ideowością. Gdy pojawiły się w Łodzi pierwsze numery „Orędownika”, zbliżył się doń Dobrzyński. Wkrótce poczęły się jego wiersze pojawiać w tym piśmie, a po pewnym czasie Dobrzyński został współpracownikiem łódzkiego oddziału redakcji „Orędownika”.

[caption id="attachment_1688" align="aligncenter" width="1153"] winieta Orędownika[/caption]

[quote]W wierszach swych Dobrzyński otwiera całą swoją duszę, wrażliwą na piękno przyrody, nutę liryzmu i zadumy, na tętno życia fabrycznego, na niedolę wyzyskiwanych i nędzę bezrobotnych, na przeobrażenia ideowe w psychice narodu.[/quote]

Twórczość poetycka Dobrzyńskiego, zdrowa, męska, szczera, żywiołowa, jest przeciwieństwem cherlactwa, a częściowo wręcz zwyrodnienia owych wyblakłych dusz, których „poezja” albo kroczy na szczudłach wymęczonej pozy i fałszu uczuć, albo tacza się wprost po jakichś szyderstwach z wszystkiego, co piękne, wzniosłe, silne i – sensowne.

[caption id="attachment_1689" align="alignleft" width="293"] Marian Seyda[/caption]

Dwa elementy wypełniają przede wszystkim duszę Dobrzyńskiego: wczucie się całym jestestwem w nędzę ludzką oraz entuzjastyczny poryw dla idei narodowej, przekształcającej polską duszę zbiorową. W zwycięstwie idei narodowej widzi Dobrzyński wybawienie z niedoli tych, co cierpią głód i chłód.

Marian Seyda

Poznań, listopad 1935 r.

Robotnikowi polskiemu,

Jego nędzy, trudom i znojom,
Jego twardej i nieustającej walce
o lepsze jutro,
Jego roli w przyszłej, Odrodzonej
Wielkiej Polsce
poświęcam.

(dedykacja KD)

LECĄ LIŚCIE

Księżyc przygląda się srebrzyście –
Prześwieca zimny poprzez drzewa –
Jesienny wicher nokturn śpiewa,
Zerwane z drzewa pędząc liście...

W jego ponurym, złym poświście,
Brzmi cichym bólem skarga drżąca,
Za wonią kwiatów, blaskiem słońca...
I lecą liście ... lecą liście ...

Drzewa schyliły błędne kiście –
Dłoń załamały bólu gestem
I ronią w nocne mgły z szelestem
Łzy gorzkie, krwawe – zwiędłe liście.

Ej! Gdzie pędzicie wśród zamieci?
Padnie was wiele, bardzo wiele ...
I żółtą płachtą świat uściele,
Zmieni się w kupę zgniłych śmieci.

Lecz może który z was doleci
Przez burze, wichry i orkany,
Gdzie świat radością jest skąpany,
Gdzie wiecznym blaskiem słońce świeci.

Tutaj mróz przyjdzie białolicy...
Krew zetnie w żyłach, tym – bez chaty,
Wysrebrzy szronem strzępy szaty
I w perłę zmieni łzę w źrenicy.

- - - -

Niebo rumieni się ogniście,
Świat grąży w melancholii
I serce boli... och, jak boli
A liście lecą... lecą liście ..
CISZA

Do mej samotni zakradła się cisza –
po ciemnych kątach zaległa ołowiem –
grubym kilimem legła mi na głowie
i tylko w żyłach krew tętniącą słyszę.

Włóczęga-księżyc, strzymawszy się w pędzie,
wlepił twarz w szybę i patrząc szelmowsko,
z srebrnych promieni sieć misterną przędzie –
kreśli na ścianach tajemnicze zgłoski.

I cicho ... cicho... cisza przeraźliwa –
czuję, jak cały w tej ogłuchłej toni
strzępię się w pyły, zwolna się rozpływam.
Tylko me serce gdzieś zza mroków dzwoni.

Czemu tak stukasz serce me szalone?
Cicho ... już nie drzyj, to tak bardzo boli,
przesiąknij w ciszy otchłań niezgłębioną
i stop się w blaskach księżycowych kolii.

Już nic nie czuję... już mi dobrze ... błogo ...
podbiegunowy śnieżysty aksamit –
dotykam w przestrzeń rozpyloną nogą,
zołem uderzam w podnóża piramid.

Wędruję razem z mil jardem atomów –
gwiazdy nade mną i gwiazdy są we mnie;
gdzieś tam zostały myśli kłębnych gromy,
a mnie dal ciągnie, kusząco, tajemnie.

Wiru wszechświata skanduję poemat,
jaźń rozrzuciłem w ciemnych mroków kliszę!
Czy to ja płynę poprzez głuchą ciszę ?...
Może kto inny? – Mnie może już nie ma...
SŁOWA

Są najpierw słowa zwykłe, wyszarzałe, zimne,
stłuczone w potocznej rozmowie,
zdawkowe, szorstkie, głuche, odrętwiałe,
jak bruków miejskich wytarte pogłowie.

Ktoś, gdzieś tam, słów tych zstrzępione okruchy
pozbierał, sprzęgnął, zgarnął, przyhołubił –
nasycił sercem, tchnął ożywczym duchem,
w splot słów bezdusznych część jaźni swej zgubił.

I krzyk w nie zaklął – krzyk duszy człowieczej,
dławionej pięścią koszmarnej pomroki –
krzyk z mdłej szarzyzny, gnilnych mgieł powleczeń;
do lotu w jaśnie, w błękity, w obłoki...

I cud się staje... Słowa mówią, żyją...
I tętnią sercem, grają barwną tęczą,
promienną strugą przez życie się wiją –
śpiew nieustanny w nieśmiertelność dźwięcząc.

To już nie słowa, ale serca strzępy
wyrwane z piersi, rzucone w twarz świata
ludziom – żywiołom, przez głuche ostępy,
pragnące ziemię z jasnym niebem zbratać.

To coś skrzydlate wędruje po ziemi
i do serc ludzkich bez przerwy kołacze;
gdzieś tam je przyjmą uśmiechy drwiącymi,
czasem ktoś nad nim jaką łzę upłacze...

Ale najczęściej miną je niechętnie
i przejdą obok, potrąciwszy nogą,
wpatrzeni w mroki – zimni, obojętni
i pójdą dalej utartą już drogą...

Temu, co chwycił za rąbek zasłony
i chciał wwieść wszystkich w szafirowe wrota,
spojrzą przelotnie w jego wzrok zdziwiony
i... w końcu rzucą garść lepkiego złota.

JESIEŃ W PARKU

Przyszła. Usiadła w rdzawo-złotym płaszczu
pod wyprężonym kasztanu pilastrem.
Czeka na kogoś i patrzy przez haszcze,
przez zgasłe klomby, gdzie kwitły wpierw astry.

Czeka na ławce przy końcu alei,
czeka cierpliwie, skupiona i cicha –
Już zda się idzie ... –
nie, kroków nie słychać,
to płaczę, liście w wichrowej zawiei.

Czeka i myśli. Myśli – ale o czym?
Coraz się szczelniej otula pod szyję...
Zimno ... wiatr wściekły coraz głośniej wyje
i coraz śmielej targa jej warkocze.

Czasem się trwożnie rozejrzy dokoła,
wstanie na chwilę, wolno się przechadza,
przejrzy w basenie, i włosy przygładza...
i znowu słucha, czy jej kto nie woła.

Z głównej alei słychać nagle kroki!
Idzie już, idzie ... za chwilę się zjawi...
trzeba raz jeszcze rzucić w basen okiem,
z babiego lata woalkę poprawić ...

On szedł – na ukos, Listopad buńczuczny;
po drodze garścią zrywał liście dębom,
swawolnie, wartko, beztrosko i hucznie szedł,
pieśń hulacką gwiżdżąc poprzez zęby.

Ujrzał ją – zaśmiał się głośno, szeroko,
aż drzewa gęstszą kapnęły posoką.
Podbiegła tęskna i jak dziecko prosta.
(Tylko coś nagle zaszlochało w ostach.)

Szli przytuleni i wszeptani w siebie –
liście lecące zakrywały ślady...
Gdzie krwawe chusty wisiały na niebie,
szli przytuleni – Jesień z Listopadem.
A pod parkanem, gdzie ziemia się czerni,
ktoś upadł nagle, ktoś głucho zapłakał;
jęk zawisł ciężko na bezlistnych krzakach –
to konał w męce zdradzony Październik.

Artykuł Zapomniany poeta: Konstanty Dobrzyński. Zginął 3 września 1939 roku w wieku niespełna 31 lat… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

14 października sanoccy członkowie i sympatycy Ruchu Narodowego z okazji 88. rocznicy urodzin p. Aleksandra Romana (prezes Sanockiego Koła Armii Krajowej), postanowili odwiedzić go i złożyć mu najszczersze życzenia i wręczyć prezent. Przy okazji złożyliśmy życzenia współmałżonce która obchodziła tego dnia imieniny.

Podczas okupacji pan Aleksander nie był członkiem AK, tylko przynależał do organizacji paramilitarnej Młodzież Wielkiej Polski. Była to przybudówka Stronnictwa Narodowego.

MWP została założona w 1932 roku, terenem jej działalności były szkoły średnie. Po wybuchu II wojny światowej jej działacze podjęli walkę z okupantami. Na początku 1945 roku reaktywowana w antykomunistycznej konspiracji. Rozbita przez UB w 1946.

Artykuł Warta odnotowania inicjatywa Ruchu Narodowego w Sanoku pochodzi z serwisu Niezłomni.com.