Edmund Fetting, "Dzieci wojny"

Ten chłopiec z miasta, co szedł przez rynek
i niespodzianie runął na wznak.
Ta w sadzie, która zrywała jabłka
a do koszyka granat jej wpadł.
Ta , która właśnie biegła do domu
kiedy przysypał ją ściany gruz.
Ten mały, który przeszyty kulą
zawołać "mamo!" nie zdążył już.

[caption id="attachment_14432" align="alignright" width="510"] Polskie dziecko w ruinach Warszawy we wrześniu 1939 roku[/caption]

Oni wszyscy, Oni wszyscy
słomki, pączki, kwiaty, listki.
Poprzez rzekę ognia płyną,
w wirze wojny toną, giną.
W oszalałym, strasznym świecie
przerażone płaczą dzieci.
Przerażone płaczą dzieci.

Ten harcerz, który na barykadzie
upychał worki pod gradem kul.
I ten w bandażu, co nosze dźwigał
przezwyciężając swój własny ból.
Ta złotowłosa sanitariuszka,
po której wszelki zaginął ślad
Ten zuch co naftą tanki podpalał
i nagle z jękiem na ziemie padł.

Oni wszyscy , niezliczeni
barwne kwiaty polskiej ziemi.
Niedojrzałych kłosów krocie,
zastrzelone ptaki w locie.
Walczą, giną wśród zamieci
bohaterskie polskie dzieci.
Bohaterskie Polskie Dzieci.

I dzieci września , zburzonych domów
i z posiekanych kulami dróg.
I te z obozów Zamojszczyzny,
które na zawsze zmiękczyć chciał wróg.
Młodzi powstańcy z gorączką w oczach,
którzy wierzyli w zwycięstwa cud.
I dziecię z getta , które pan Korczak
wieczystą ciemność za sobą wiódł.

Oni wszyscy, życiem swoim
okupili czas spokoju.
Ich męczeństwa gorzka pamięć,
w ludzkich sercach pozostanie.
Nie zagaśnie przez stulecia,
cześć i chwała wojny dzieciom.
Cześć i Chwała Polskim Dzieciom.

Ich męczeństwa gorzka pamięć
Nie zagaśnie przez stulecia .
Cześć i Chwała Polskim Dzieciom.

Artykuł „Dzieci wojny”, czyli „Oni wszyscy , niezliczeni barwne kwiaty polskiej ziemi. Niedojrzałych kłosów krocie, zastrzelone ptaki w locie…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.