Przyjmuje się, że pokoleniem jest taka grupa osób, która ze względu na podobny wiek, została doświadczona przez jakieś szczególne wydarzenie.

Autor należąc do tzw. "pokolenia Y" uważa, że stoją przed nim konkretne wyzwania, okoliczności, w których przyszło mu żyć, a które postarał się oddać poniższym wierszem. Uzupełnieniem utworu niech będzie obraz Nikołaja Jaroszenko "Więzień".

POKOLENIE
Armagedon jutrem, mówili
Prognozą historii jest koniec
Jesteście tu i teraz, mówili
Wczoraj byliście ślepi
Zostawcie po sobie pamiątki
Cyfrowe zapisy w skarbcach
Nieodgadnione czeluści fideizmu
Zapiszcie kartki wspomnieniami
Niech będą nimi wydruki z kas
Zdjęcia spalcie, darmowe uciechy
Potomstwo zbędnym ciężarem
Cóż macie z wychowania mitręgi?
Odrzućcie krępujące okowy kultury
Bunt Waszym vademecum
Uwolnimy Was od wolności
Zrzućcie odpowiedzialności pęta!
Chyba macie dość tolerancji
By powierzyć nam swe zmartwienia?
Z chaosu ład powstaje
Nie obciążajcie nim myśli
Szkoda cennego czasu
My natomiast służymy pomocą
My, słudzy Waszych sług

Paweł Pytel

Artykuł Pokolenie (wiersz): „Odrzućcie krępujące okowy kultury / Bunt Waszym vademecum” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

"Bóg ukarał go i oddał w ręce kobiety", jak mówi Biblia.

Ale często właśnie ta "kara" potrafi pokazać mężczyźnie piękno świata stworzonego przez Boga, który to zdaniem Napoleona sam był autorem tworząc mężczyznę, jako prozę i kobietę, jako poezję.

Utwór jest hołdem złożonym kobietom, bez których świat wydaje się co najmniej pozbawiony barw. Obraz Georgesa Clairina "Walk in the Wood" stanowi uzupełnienie wiersza.

AMELIO!
Liliowy ogród spowity mgłą
Nasycony wspomnieniem
Pół-dzień pół-mrok
Nieśmiałe słońce
I blask
Jego promieni w porannej rosie
Lub aury Twej duszy

Każdy kwiat pachniał osobno
Róże wstydliwie rumiane
Głodne Twej bliskości
Spokoju ciepła uśmiechu
Może jego najbardziej

Nim zabarwiłaś lilie
Ogniem ducha
Pozbawiłaś świat kolorów

Lecz dzisiaj Amica mea
Nie odwracaj głowy
Napawaj się chwilą
Chwytaj ją, żyj i spraw
Bym choć przez chwilę
Czuł Cię tak intensywnie
Jak robi to świat dookoła.

Paweł Pytel

Artykuł Pewnej kobiecie (wiersz): „Nim zabarwiłaś lilie / Ogniem ducha / Pozbawiłaś świat kolorów” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Pycha (łac. superbia) - pierwszy z siedmiu grzechów głównych. Jako drugi, Katechizm Kościoła Katolickiego wymienia chciwość (łac. avaritia).

Zaprezentowany poniżej utwór został napisany pod wpływem wymienionych w nim książek, których treść, morały lub wątki poboczne zostały użyte jako refleksja nad współczesnością (choć traktują o uniwersaliach).

Obraz Sabat czarownic (znany również jako Wielki Kozioł) Francisca Goi jest niejako uzupełnieniem przesłania wiersza. Bo czy grzesząc nie składamy hołdu Złemu?

Przed porażką – wyniosłość, duch pyszny poprzedza upadek.

Księga Przysłów 16,18

SUPERBIA
W chciwości Mamon siedzi,
Na zadane pytania udziela odpowiedzi.
Posłuchaj: Umrzesz w trudach,
Bo wybrałeś doczesność; Judasz.
Toteż podpisania cyrografów są blisko,
On nie namawiał, sami chcieli; Mefisto.

Piękna chwilo trwaj po wsze czasy,
Podziękuj życiu za swata!
W zaświatach żałują pariasi,
Że posłuchali Mistrza; Małgorzata.

Nie chcieli słuchać rozumu,
Bo brak im było. Czy to emocji uczta,
Czy głupota tłumów?
Dzieło jego dojdzie do skutku. To rewolucja!

Dość tych krucjat, czas na odrodzenie!
Chcą go... Przez krew i zniszczenie!
Z życiem miliony się mogą pożegnać!
Po cóż im ono? Nie-boska komedia.

Dla władzy wszystko zrobić zdolni,
Wie o tym Pan Much; William Golding.
Wie to też każdy książę,
Któremu zawiązali w nadziei sznur,
By zaprowadzić porządek; Machiavelii; Baal-zebul

Wolna myśl? Już dość jej życia!
Trzeba to stłamsić!
Lata 60-te; szkoła frankfurcka; nowa lewica
Komunizm nie umarł, się przeobraził marksizm.
Ewolucja form rewolucji; Antonio Gramsci

Herezja, niepoprawne politycznie banały -
Oskarżają ignoranci.
Widzieli - nie dostrzegali. Historii annały
Zgłębić wystarczy.

Paweł Pytel

Artykuł Pycha (wiersz): „Komunizm nie umarł, się przeobraził marksizm / Ewolucja form rewolucji; Antonio Gramsci” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jeden z naszych czytelników przesłał nam swój wiersz. Prezentujemy go, bo zrobił na nas duże wrażenie.

LIST Z BYDLĘCEGO WAGONU

Gdzie byłeś, gdy stałem sam
Pod dziurawą ścianą, we mgle
Pocisków poznających tubylców?

Gdzie byłeś, gdy zapadał wyrok
Okrutny, sprawiedliwy
Dla Panów świata i dla mnie?

Gdzie byłeś, gdy brudząc krwią
Ostatnią koszulę od żony
Splamiłem śladami życia?

Gdzie byłeś, gdy szedłem w kolejce
W nadziei, z beznadziejną
Wiarą, że zabraknie miejsca?

Gdzie byłeś, gdy kula wyleciała
Oczodołem i opadło wpółmartwe
Ciało zmęczone butami twych braci?

Czy praca nie była pretekstem
By uwalniać z męki doczesności?

Brak mi było człowieczeństwa
Ty mając go w nadmiarze
Nieodebranym przez podróż
W bydlęcym wagonie
Triumfowałeś nad nędznikiem

Jak bardzo nienawidzisz siebie
Czując oddech przeszłości
Że czynisz mnie za nią odpowiedzialnym?

Paweł Pytel, 28 stycznia 2017 r.

Artykuł Wiersz „LIST Z BYDLĘCEGO WAGONU”: „Jak bardzo nienawidzisz siebie/Czując oddech przeszłości/Że czynisz mnie za nią odpowiedzialnym?” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.