Wyzwalanie obozów koncentracyjnych w czasie II wojny światowej było dokumentowane zdjęciowo i filmowo. Po wojnie wiele dowodów niemieckich zbrodni było jednak ukrywanych. Dopiero po latach ujrzały światło dzienne.

Tuż po wojnie pojawił się pomysł, by nakręcić jeden wielki film o obozach. Swoiste świadectwo ludobójstwa. Odpowiadał za to Sidney Bernstein, który do współpracy zaprosił Alfreda Hitchcocka. Panowie spotkali się raz i projekt powstania filmu zarzucono...

Brytyjczycy zrezygnowali z tego pomysłu z powodów propagandowych. Postanowili bowiem oszczędzić Niemców i nie przypominać im po zakończeniu wojny o zbrodniach, których dokonali.

Dopiero po 70 uznano, że nadszedł odpowiedni czas, by świat poznał wstrząsające materiały. Dokument ,,Ciemności skryją ziemię" zrealizował Andre Singer, ukazując całe okrucieństwo zbrodniczej machiny nazistów.

https://www.youtube.com/watch?v=wsMmRITgIJ0&oref=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DwsMmRITgIJ0&has_verified=1

To nie jedyne makabryczne nagrania. Tutaj fragment filmu, który pokazuje ,,wystawę" tego, co zrobili niemieccy zbrodniarze:

https://www.youtube.com/watch?v=xlhZe0uWYoo&feature=youtu.be&t=2396

Artykuł Brytyjczycy ukrywali te materiały, by nie przypominać Niemcom ich zbrodni. Po 70 latach zostały pokazane [WIDEO+18] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Na naszych wschodnich terenach Niemiec, szczególnie w „Okręgu Warty”, zaniedbanie młodzieży polskiej rozwinęło się poważnie i stanowi groźne niebezpieczeństwo dla młodzieży niemieckiej. Przyczyny tego zaniedbania leżą przede wszystkim w nieprawdopodobnie prymitywnym standardzie życia Polaków. Wojna rozbiła wiele rodzin, a uprawnieni do wychowywania nie są w stanie spełniać swych obowiązków, polskie zaś szkoły zamknięto. Stąd też dzieci polskie, wałęsające się bez jakiegokolwiek nadzoru i zajęcia, handlują, żebrzą, kradną, stając się źródłem moralnego zagrożenia dla młodzieży niemieckiej

— Heinrich Himmler w uzasadnieniu koncepcji utworzenia obozów prewencyjno-izolacyjnych dla polskich dzieci.

Obóz „na Przemysłowej”, stworzony w Łodzi przez władze III Rzeszy lager koncentracyjny przeznaczony do więzienia i mordowania polskich dzieci, wyłania się powoli z otchłani zapomnienia i niewiedzy. Ten hitlerowski twór funkcjonował w kwartale ulic Brackiej, Plater, Górniczej i muru cmentarza żydowskiego przez 25 miesięcy II wojny światowej. Heinrich Himmler z rozmysłem kazał go zbudować w granicach łódzkiego getta, by zupełnie odseparować dzieci od świata i udaremnić wszelkie szanse na ucieczkę. Jedynymi dorosłymi, z jakimi dzieci miały kontakt, byli specjalnie dobrani i wyszkoleni w bezduszności, odporni na bezbronność ofiar esesmani.

Nazwa obozu pochodzi od ulicy Przemysłowej, ponieważ nią właśnie dowożono transporty dzieci i na jej skrzyżowaniu z Bracką była wjazdowa brama. Na Przemysłowej 34 do teraz stoi budynek, w którym mieszkał zarząd lagru (Verwaltung) i gdzie ważyły się decyzje o losie dzieci - życiu lub śmierci. Warunki, jakie tam stworzono, były tak tragiczne, że dzieci przywożone „na Przemysłową” w transportach z Oświęcimia, płakały i chciały wracać. Dziennie przebywało tam średnio tysiąc więźniów w wieku od niemowlęctwa do 16 lat. Od świtu do wieczora dzieci pracowały dla Rzeszy w wybudowanych na terenie obozu warsztatach - faszystowska „filozofia” nakazywała optymalne wykorzystanie ofiary zanim się ją zgładzi.

[caption id="attachment_1458" align="aligncenter" width="1024"] Dzieci w obozie w Dzierżąznej (filia łódzkiego obozu)[/caption]

Do obozu zwożono polskie dzieci z całej Polski; w większości były to biedne sieroty i dzieci bohaterów polskiego podziemia. Obóz był karą dla walczących z okupantem rodziców, dotkliwą formą represji wobec wartościowej młodzieży i zwolnieniem sierocińców, których budynki przechodziły w niemieckie ręce.

Wedle różnych źródeł w obozie „na Przemysłowej”, z powodu brutalnych pobić, przepracowania i nieleczenia chorób, zginęło ponad 12 tysięcy polskich dzieci. Po wyzwoleniu miasta (styczeń 1945) znaleziono w nim jeszcze około 900 ciężko chorych, przerażonych małych ludzi, z licznymi ranami i odmrożeniami. Do lat 70. XX wieku dotrwało ich przy życiu nieco ponad 300.

Władze PRL-u, z trudnych do określenia i zrozumienia przyczyn, zatarły ślady obozu i skazały go na nieistnienie. Byli więźniowie nie otrzymali od państwa żadnej pomocy, a i dziś przywracanie pamięci o ich straszliwym losie napotyka na opór.

Pierwszy transport dzieci przybył „na Przemysłową” przed Bożym Narodzeniem, dnia 11 grudnia roku 1942...

Jola Sowińska-Gogacz, źródło: wPolityce.pl

Kilka wymownych cytatów, które obrazują warunki panujące w obozie:

"Moczone deski pryczy i podłogi zaczęły gnić. Dzieci marzły i dlatego podkładały pod siebie ubrania lub w nich spały i w takiej odzieży wychodziły później do pracy. W zimie zmoczone ubrania natychmiast zamarzały"

"Były to dzieci jeszcze żywe, ale już umarłe, wychudzone do takich granic, jakich się nigdzie poza tym nie spotyka. Wszystkie reakcje były u nich zwolnione, poruszały się wolniej, wolniej wykonywały rozkazy, stale się spóźniały, były senne i apatyczne. Obojętniały wreszcie na wszystko i na swój własny los. Umierały podczas snu, w kolejce po zupę, na siedząco i na stojąco".

Józef Witkowski w książce "Hitlerowski obóz koncentracyjny dla małoletnich w Łodzi"

To było miejsce okrutne, które wyniszczało organizm. Po wojnie o tym się nie mówiło. Ale robili badania na więźniarkach z Przemysłowej. 30 procent było bezpłodnych. Ginekolog mi powiedział, że u mnie nie tylko ciało choruje, ale także psychika. Wiele lat się starałam o dziecko.

Krystyna Pacut, przetrzymywana w obozie, dla "Gazety Wyborczej":

Artykuł Zapomniany obóz dla dzieci w Łodzi. Przeznaczony dla najmłodszych Polaków znalazł się na terenie getta pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Według Amnesty International w obozach koncentracyjnych w Korei Północnej w przerażających warunkach przetrzymywanych jest ponad 200 tys. osób.

Wraz ze skazańcem do obozu trafia jego rodzina do trzeciego pokolenia. Więźniowie są regularnie bici, najczęściej doprowadza to do śmierci. Ludzie w obozach koncentracyjnych cierpią również ma głód. Codzienne porcje żywnościowe wynoszą od 100 - 150g co musi im wystarczyć na 16 godzin ciężkiej pracy.

Miejsca, w których według ustaleń znajdują się obozy koncentracyjne to: Haengyong (Hoeryong), Yodok, Kaechon, Chongjin, Hwasong, Kyungsung, Ongsong (zamknięty w 1987 po zamieszkach i masakrze więźniów), Senghori.

Zobacz filmy o obozach koncentracyjnych:

Artykuł Gułag XXI wieku. Świadkowie o życiu za drutami, które stanowi najpilniej strzeżoną tajemnicę [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.