Sekretarz Kapituły Stanisław Michalkiewicz informuje 12 września 2017 r., że Kapituła nominowała do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza w roku 2017 następujące książki.

Rąbek królestwa Leszka Elektorowicza (wyd. Arcana),
Hubal Jacka Komudy (wyd. Fabryka Słów),
Sarmacja. Obalanie mitów Jacka Kowalskiego (wyd. Zona Zero),
Krew na naszych rękach? Pawła Lisickiego (wyd. Fabryka Słów),
Galicyanie Stanisława Nowaka (wyd. WAB/GW Foksal),
Awangardowy konserwatyzm: idea polska w późnej nowoczesności Pawła Rojka (Ośrodek Myśli Politycznej),
Człowiek i twórczość Jana Sochonia (wyd. Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu),
Ikony. Opowieść o terrorystach Stefana Turschmida (wyd. Dom Wydawniczy Rebis),

Artykuł Oto książki nominowane do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza w roku 2017 pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Historyk IPN dr Marcin Urynowicz zapowiedział, że złoży doniesienie do prokuratury na Pawła Lisickiego, autora książki "Krew na naszych rękach?", która poświęcona jest sakralizacji Holokaustu.

Jak informuje Do Rzeczy, do gwałtownej wymiany zdań doszło podczas debaty na temat stosunków polsko-żydowskich. Oprócz Pawła Lisickiego i Marcina Urynowicza brali w niej udział prof. Andrzej Żbikowski, pracownik Żydowskiego Instytutu Historycznego, oraz dziennikarz i publicysta "Do Rzeczy" Piotr Semka.

Urynowicz nie wyjaśnił, czym zajmą się śledczy. Usłyszeliśmy tylko, że książka ,,trafi do prokuratora"

– Powstaje pytanie, czy ci ludzie, za których się dzisiaj wstydzimy, mają prawo uczestniczyć w życiu publicznym i czy mamy prawo ich dopuszczać do głosu [takie organizacje jak ONR- red.]. Jeżeli będziemy ich dopuszczać do głosu, jeżeli oni będą mieli prawo się wypowiadać, to dalej będą nam dorabiać czarną gębę. Pytanie do Państwa, czy chcecie mieć tę czarną gębę, czy nie. Mam nadzieję, że wszyscy młodzi i inteligentni ludzie nie chcą mieć dorabianej takiej twarzy. Bardzo bym chciał, żeby debaty, które będą się tutaj odbywać, były tak kształtowane, by byśmy tej czarnej gęby sobie nawzajem nie przyprawiali

- mówił Urynowicz.

– Zakładam, że ludzie, którzy się ze sobą spotykają, powinny przestrzegać pewnych zasad grzeczności. Jak rozumiem, nie został pan na siłę ściągnięty do tej dyskusji, nikt panu pistoletu nie przykładał i nikt nie zmuszał, żeby się pan tutaj pojawiał. – Rozumiem oczywiście, że możemy się tutaj obrażać, ale to, co pan powiedział, jest najlepszym przykładem złego stylu i złego zachowania, z którym do tej pory się nie spotkałem, po prostu chamstwa. (…) Jeśli chce pan uczyć młodych ludzi chamskiego zachowania, to dokładnie potrafił pan to pokazać i gratuluję panu

– odpowiadał Lisicki.

Wypowiedź Urynowicza od 16:00:

https://youtu.be/5M8ZzjIMMOI?t=16m2s

W książce "Krew na naszych rękach?" redaktor naczelny "Do Rzeczy" pisze, że sakralizacja Zagłady Żydów zaciera pamięć o innych ofiarach II wojny światowej. Jak twierdzi Lisicki, czasy, kiedy Polacy mogli być postrzegani jako współofiary Hitlera, minęły, a forsowana przez liczne środowiska quasi-religia Holokaustu dostarcza alibi tym wszystkim Żydom, którzy w latach 40. i 50. zaangażowali się w komunizm.  Książka wzbudza liczne kontrowersje po stronie żydowskiej.

Artykuł Napisał książkę, dlaczego cierpienia innych narodów są w cieniu ofiar żydowskich. Będzie zgłoszenie do prokuratury pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Nie chcę podważać skali cierpienia żydowskiego, jednak nie może być tak, że cierpienia innych narodów stają się tylko przypisem do cierpienia żydowskiego. Mamy powiedzieć, że nasze ofiary były gorsze? Mniej istotne? - pytał Paweł Lisicki, autor właśnie wydanej książki "Krew na naszych rękach?" w programie Polskiego Radia 24.

Jego zdaniem, działania wymierzone w Polaków to efekt niemieckiej i żydowskiej polityki historycznej. Tak tłumaczy histeryczną reakcję zagranicznej prasy na ustawę o penalizacji określenia "polskie obozy śmierci".

Jest to coś, z czym staram się polemizować i co staram się krytykować. Bo jeśli iść za ciosem i tak rozumieć tego typu zarzuty, to okazałoby się, że Polacy nie mają prawa do własnych ofiar, że nie mamy prawa obrony własnego dobrego imienia, bo każda próba tej obrony staje się atakiem czy krytyką środowisk żydowskich - wskazywał. Jak dodał, nie chce podważać skali cierpienia Żydów, jednak nie może być tak, że cierpienia innych narodów stają się tylko przypisem do cierpienia żydowskiego. Mamy powiedzieć, że nasze ofiary były gorsze? Mniej istotne?

- zadawał retoryczne pytanie.

Jak jego zdaniem wyglądała polityka historyczna Niemiec?

Czyli, żeby Niemców pokazywać raczej jako naród ofiar niż sprawców. To był ten element niemieckiej polityki, gdzie rząd i instytucje publiczne (…) rozdzielały to, co robili naziści od tego, co robili Niemcy. Ale to nie wszystko. Były też takie działania, które miały na celu zdejmowanie części odpowiedzialności i przerzucanie jej na inne, podbite przez nich narody, żeby pokazać, że jeśli nawet dochodziło do zbrodni, miał miejsce holokaust, to oczywiście Niemcy go przygotowali, ale inne narody jakby tylko na to czekały i chętnie w nim uczestniczyły. Krótko mówiąc, chodziło o to, aby odpowiedzialność i winę rozbić i podzielić się nią. Chodziło o to, aby niemiecka przeszłość nie budziła już takiego oporu, jak to było po wojnie oraz żeby wyprodukować wizerunek nowych Niemiec, które by z tamtymi niewiele miały wspólnego

- podkreślał.

Tymczasem jego zdaniem Polska prowadziła zupełnie inną politykę:

To było takie przeświadczenie, że (...) jeśli będziemy przedstawiali swoją historię chwalebnie, podkreślali jej wielkość i znaczenie, to zaraz gdzieś pojawi się nacjonalizm, ksenofobia, różne bardzo złe typy zachowań, których chcemy uniknąć. Jak sobie z tym poradzić? No oczywiście należy wytworzyć poczucie wstydu za tę przeszłość, mówić o rzeczach niewłaściwych. Te oczywiście też miały miejsce, tylko oczywiście jest to (…) kwestia proporcji. Bo w sposób oczywisty w każdym narodzie pojawiali się ludzie, którzy robili rzeczy złe, popełniali morderstwa, postępowali w sposób podły i niegodziwy. Pytania dotyczą tego, jaka była oficjalna polityka państwa w czasie II Wojny Światowej, jak zachował się polski naród jako podmiot historii, a nie jak zachowali się poszczególni ludzie, bo jak mówię wszędzie znajdą się jakieś czarne owce. (…) Jeśli tak na to popatrzymy, to ta pedagogika wstydu była czymś absolutnie niewłaściwym i niegodnym i nieodpowiadającym rzeczywistości

- dodawał.

źródło: własne / Do Rzeczy

Artykuł „Nie może być tak, że cierpienia innych narodów stają się tylko przypisem do cierpienia żydowskiego. Mamy powiedzieć, że nasze ofiary były gorsze?” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.