Czech Imrich Gablech walczył po stronie Polski w 1939 r. Wkrótce po powstaniu Państwa słowackiego, z którego reżimem się nie zgadzał, zdezerterował w czerwcu 1939 r. do Polski.

Wstąpił do polskiego lotnictwa, w ramach którego walczył z niemiecką armią po ataku na Polskę 1 września 1939 r. Następnie 18 września został pojmany przez Sowietów, skazany za szpiegostwo i więziony w kilku łagrach. W roku 1941 przedostał się z Archangielska do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do Królewskich Sił Lotniczych RAF. Po wojnie został, ze względu na swój rzadki „wschodni” życiorys dezertera usunięty z armii oraz prześladowany przez komunistów.

https://youtu.be/yD-4_8l1cI0

źródło: MSZ

Artykuł Imrich Gablech – czechosłowacki pilot, który bronił Polski. Prześladowany przez komunistów (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jako dowód na rzekomy polski systemowy współudział w Holokauście przytacza się przykład szmalcowników. Jednak tematem ignorowanym w głównych mediach jest rola mniejszości narodowych w tym, co działo na się Kresach po agresji sowieckiej na Polskę.

Prof. Jan Żaryn, pytany o to przez Pawła Lisickiego w Trójce o masowy udział żydowskich sąsiadów w wywózkach i współpracy z władzami okupacyjnymi, przyznał, że istnieją liczne wspomnienia o udziale żydowskich mas w witaniu Armii Czerwonej i strukturach NKWD, w wyłapywaniu Polaków i donoszeniu na nich. Wylicza przykłady mordów na obrońcach Rzeczypospolitej, czego dobitnym przykładem jest Grodno. Stąd tak silna pamięć wielu żołnierzy Armii Andersa o udziale Żydów w podboju Polski przez Związek Sowiecki.

Zaznaczył jednak, że to z jednej strony pamięć prawdziwa, ale również nieprawdziwa, bo w wywózkach ofiarami byli także Żydzi. Wynikało to z klasowego systemu komunistycznego, który dotykał nie tylko panów polskich, ale wszystkich posiadaczy, w tym Żydów. Nagannych czynów dopuszczały się żydowskie masy drobnomieszczańskie, lumpenproletariackie i młodzieżowe.

Obydwaj rozmówcy podkreślali jednak, że uderza brak symetrii. Kiedy bez problemu jednej stronie przychodzi mówienie o polskim szmalcownictwie, z drugiej strony takie fakty jak powyżej są ignorowane.

https://youtu.be/zuc9gS5TNQU?t=5m24s

Artykuł Polscy szmalcownicy? Te słowa będą wstrząsem dla wielu. Profesor o zapomnianym udziale żydowskich mas w wywózkach, wyłapywaniu i donoszeniu na Polaków [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Najmłodszą ofiarą ataku na Pocztę Polską w Gdańsku była 10-letnia Erwina Barzychowska, która zmarła 20 października 1939 roku. Silnie poparzona miotaczem płomieni (przy próbie opuszczenia gmachu poczty) zmarła w szpitalu po 7 tygodniach strasznych męczarni.

Dziewczynka miała wszechstronne oparzenia po ataku miotaczem ognia. Miała zaledwie 10 lat i była jedną z pierwszych dziecięcych ofiar II wojny światowej, a na pewno symbolem barbarzyństwa najeźdźców. Jej grób znajduje się na gdańskiej Zaspie. Odwiedzający jej mogiłę przynoszą pluszowe misie. Takiego samego trzyma dziewczynka uwieczniona na rzeźbie wykonanej przez studentkę ASP Hannę Kostecką. Figura znajdująca się w Zespole Szkół Łączności do dziś przypomina o strasznej historii z 1939.

Dziewczynka była wychowywana przez małżeństwo Pipków, którzy mieszkali w budynku Poczty. Jan Pipka był dozorcą budynku. Prawdopodobnie trafiła pod ich opiekę po śmierci matki.

Rodzina w budynku została do końca w pełni świadomie.

Żona dozorcy nie chciała zostawiać męża i domu. Podczas walk pomagała obrońcom, opatrywała rannych. Piekło rozpętało się, gdy pocztowcy schronili się w piwnicy, do której Niemcy wpompowali benzynę i podpalili ją miotaczami ognia. Zachęcała ich wówczas do wspólnego odmawiania modlitwy

- mówił dr Janusz Trupinda z Muzeum Historycznego Miasta Gdańska Gazecie Wyborczej Trójmiasto.

20.10.39r. Poparzona miotaczem ognia, zmarła 10-letnia Erwina Barzychowska, najmłodsza ofiara niemieckiego ataku na Pocztę Polską w Gdańsku. pic.twitter.com/FGghwcPuzD

— WBH (@WBH_2016) 25 października 2017

Artykuł Jej śmierć powinna być symbolem niemieckiego barbarzyństwa. Tak została potraktowana 10-latka, która umierała siedem tygodni w strasznych męczarniach pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Ruiny małego betonowego bunkra w okolicach Wizny są grobem jego dowódcy, kapitana Władysława Raginisa i pomnikiem bitwy, która jako jedna z czterech w historii Polski znana jest jako polskie Termopile.

Dziewięciokilometrowy odcinek fortyfikacji był fragmentem linii obrony SGO – Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Blokował strategicznie ważny kierunek uderzenia niemieckiego z Prus Wschodnich. Blokował jedynie małymi, żelbetonowymi bunkrami, wyposażonymi tylko w broń maszynową – bez jakiejkolwiek artylerii.

Załogę stanowiło 720 żołnierzy, których atakował ponad 40-tysięczny XIX Korpus Pancerny generała Heinza Guderiana. Dowódca polskiej obrony kapitan Władysław Raginis, oficer elitarnego KOP – Korpusu Ochrony Pogranicza – był jednym z tych, o których onegdaj pisał Stanisław Cat – Mackiewicz wskazując na wpływ Henryka Sienkiewicza na naszą mentalność:

„My wszyscy z niego”.

[caption id="attachment_934" align="alignleft" width="220"] Władysław Raginis[/caption]

Bez wątpienia „z niego” i jego ideału żołnierza bez skazy, pana Michała Wołodyjowskiego, był w ogromnej mierze także kapitan Władysław Raginis. Świadom beznadziejności sytuacji ślubował wraz z porucznikiem Brykalskim  – niczym „mały rycerz” – że żywy nie odda fortyfikacji.

W tej wojnie „na czas” maleńkie siły obrońców związały bojem potężną formację nieprzyjaciela. Ale otoczone, pozbawione amunicji, nie mogły dłużej walczyć. Kilkudziesięciu żołnierzy przedarło się przez niemieckie okrążenie. Kilkudziesięciu innym, którzy pozostali przy życiu, kazał dowódca oddać się do niewoli. Sam spełnił swą przysięgę, jakby żywcem wyjęta z kart Trylogii Henryka Sienkiewicza.

Wyświetl większą mapę

Gdy więc słyszę, że na łamach „Gazety Wyborczej” szkaluje się pamięć tego bohatera nad bohaterami, a ministrowie edukacji narodowej spod znaku Platformy zwanej dla niepoznaki „Obywatelską” wycofują z kanonu lektur szkolnych    powieści Sienkiewicza, to nie potrafię uniknąć refleksji, że deprecjonowanie bohaterów i odbieranie polskiej młodzieży najlepszych wzorców literackich są nie tyle efektem głupoty czy niewiedzy, co działaniami dobrze przemyślanami i realizowanymi metodycznie przez te właśnie środowiska. Jak długo jeszcze na to pozwolimy?

Wojciech Sumliński (za sumlinski.pl)

Artykuł „Mały rycerz” z 720 żołnierzami kontra 40-tysięczny Korpus Pancerny Guderiana, czyli polskie Termopile. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

0 - tylu Francuzów zginęło w obronie Polski, swojego sojusznika, przed napaścią ze strony Niemiec i ZSRS we wrześniu 1939 roku. Po latach prezydent Francji zarzuca Polsce izolację, szkodzenie interesom Unii Europejskiej i brak lojalności.

Emmanuel Macron nie ukrywa, że jego zdaniem Polska stawia się na marginesie. Jednocześnie grozi, że to nie Warszawa będzie decydowała o reformie Unii Europejskiej, reagując tak na fakt, że Polska sprzeciwiła się wobec proponowanych przez niego zmian dotyczących pracowników delegowanych w UE.

Macron rzucił poważne oskarżenia, zapominając o historii swojego kraju.. W obronie Polski przed niemiecką i rosyjską agresją nie stanął ani jeden francuski żołnierz, nie mówiąc o wysłaniu pomocy. Zamiast tego trwała tzw. ,,dziwna wojna", co okazało się tragiczne w skutkach.

Był to jedyny okres, gdy alianci na froncie zachodnim, dzięki zaciętej obronie Wojska Polskiego, posiadali przewagę liczebną i strategiczną nad Wehrmachtem. Okres ten został całkowicie niewykorzystany, co było podstawową przyczyną klęski wojsk francusko-brytyjskich w roku 1940, gdy III Rzesza mogła skupić wszystkie swoje siły wojskowe na jednym froncie – nie uzyskując mimo to ani przewagi liczebnej, ani materiałowej (z wyjątkiem lotnictwa) nad armiami francuską, brytyjską, belgijską i holenderską.

Do pomocy dojść nie mogło, co zostało ustalone niespełna dwa tygodnie po wybuchu wojny. Kiedy fatalnie dowodzone polskie wojska toczyły rozpaczliwy bój z niemieckim Wehrmachtem, 12 września 1939 r. zebrana we francuskim mieście Abbeville francusko-brytyjska Najwyższa Rada Wojenna zdecydowała o niepodejmowaniu generalnej ofensywy lądowej na froncie zachodnim i działań powietrznych nad Niemcami. Podjęcie tej decyzji było złamaniem zobowiązań wynikających z umów sojuszniczych, w szczególności zaś z konwencji wojskowej do sojuszu polsko-francuskiego i układu polsko-brytyjskiego z 25 sierpnia 1939 r. Chociaż decyzja ta miała niezwykle istotne znaczenia dla Polski (opracowany przez polskie dowództwo plan obrony oparty był na założeniu, że w piętnastym dniu od mobilizacji sojusznicy przejdą do ofensywy) rząd polski nie został o niej poinformowany. Za to o przebiegu i rezultatach konferencji był doskonale i na bieżąco informowany Józef Stalin – ostatecznie na konferencji obecnych było dwóch agentów NKWD w randze ministrów w rządzie francuskim.

W Abbeville Stalin dostał więc od Wielkiej Brytanii i Francji zielone światło do wypełnienia zobowiązań sojuszniczych wobec III Rzeszy zawartych w Pakcie Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 r. Wcześniej było to niemożliwe, ponieważ losy wojny nie były jeszcze rozstrzygnięte.

W 1940 roku nie doszło do zemsty ze strony polskiego wojska, gdy w potrzebie była Francja. W jej obronie stanęło około 50 tysięcy polskich żołnierzy z 1 Dywizji Grenadierów, 2 Dywizji Strzelców Pieszych, 3 Dywizji Piechoty, 4 Dywizji Piechoty, 10 Brygady Kawalerii Pancernej oraz Brygady Strzelców Karpackich. Oficjalnie zginęło 1400 polskich żołnierzy, ale niektóre dane mówią nawet o ilości trzy razy większej. Wiele tysięcy zostało rannych.

Europa jest zbudowana na fundamencie wartości: demokracji i wolności, z którymi Polska jest dziś w konflikcie

- podkreśla Macron, ignorując historię.

Artykuł Macron nie zna historii. Gdyby pamiętał o tych kilku faktach, nie śmiałby mówić o braku polskiej lojalności pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

5 kwietnia 1941 roku w Weisser Hirsch koło Drezna zmarł gen. Franciszek Kleeberg, żołnierz Legionów Polskich, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Od września 1939 roku dowodził SGO „Polesie”. 5 października 1939 roku, po pięciodniowych walkach z Wehrmachtem pod Kockiem, podjął decyzję o kapitulacji. Podczas wojny obronnej Polski w 1939 roku złożył broń jako ostatni polski generał. Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

[caption id="attachment_36890" align="alignright" width="635"] Gen. bryg. Wojska Polskiego Franciszek Kleeberg (salutujący) oraz generał brygady L. Kmicic-Skrzyński[/caption]

W pożegnalnym rozkazie gen. Kleeberg pisał:

„Dalsza walka nie rokuje nadziei, a tylko rozleje krew żołnierską, która jeszcze przydać się może. Przywilejem dowódcy jest brać odpowiedzialność za siebie. Dziś biorę ją w tej najcięższej chwili – każąc zaprzestać dalszej bezcelowej walki, by nie przelewać krwi żołnierskiej nadaremnie. Dziękuję Wam za Wasze męstwo i Waszą karność, wiem, że staniecie, gdy będziecie potrzebni. Jeszcze Polska nie zginęła”.

Dariusz Baliszewski na łamach tygodnika Wprost tak opisywał tę bitwę:

2 października Kleeberg rozpoczyna swą wielką bitwę pod Kockiem. W znacznej  części – bitwę zwycięską. Gdy 5 października Hitler przyjmuje w Warszawie wielką defiladę zwycięstwa w Alejach Ujazdowskich, zwycięski Kleeberg rozrzuca na polach Adamowa, Krzywdy i Woli Gułowskiej dwie niemieckie dywizje. Nieco ponad sto kilometrów od Hitlera nadal trwa, zdawałoby się, dawno zakończona wojna. Próżno tego faktu szukać w niemieckich dokumentach.

Milczy o tej spóźnionej bitwie i sam Guderian, i szef niemieckiego sztabu generalnego gen. Franz Halder. Milczą wszyscy, bo jak tu się przyznać do tego, że Polacy, widać, wcale nie zostali pokonani. Nikt nie zna motywacji gen. Kleeberga. Dlaczego podejmował bitwę, której nie mógł już w żaden sposób wygrać? Z nikim nie konsultował swoich rozkazów. Nikogo nie pytał o zdanie i nikomu niczego nie tłumaczył.

Gdy kapitulował z braku amunicji, gdy niemieccy generałowie gratulowali Polakom ich waleczności, mówili: biliście się tak, jak tylko potrafi się bić żołnierz niemiecki. Kleeberg zimno, bez cienia egzaltacji, odpowiedział: biliśmy się tak długo, jak długo mieliśmy amunicję. To wszystko. Ale dlaczego krwawo, dlaczego tak krwawo? – pytali Niemcy. Na to pytanie Kleeberg nawet nie zamierzał odpowiadać.

Poniżej krótka anegdotka o tym, jak gen. Kleeberg, będąc w niewoli niemieckiej, przejeżdżał przez Wrocław...

https://www.youtube.com/watch?time_continue=94&v=qdf7zOxHx4I

[caption id="attachment_36891" align="aligncenter" width="778"] gen. Kleeberg z żoną Wandą z domu Paszkowska.[/caption]

Artykuł Franciszek Kleeberg – wybitny dowódca, o którym zapomniała historia pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Kolęda warszawska 1939 to utwór nawiązujący do realiów życia podczas hitlerowskiej okupacji. Wzruszającą piosenkę o życiu w okupowanej Warszawie śpiewała wcześniej, m.in. Sława Przybylska, a teraz robi to Margaret, znana z piosenek pop.

W teledysku znalazły się także nagrania z okupowanej Warszawy.

Muzykę do utworu w wykonaniu Margaret napisał Zbigniew Preisner. Do piosenki powstał także teledysk stworzony przez Annę Powierżę. W wideoklipie wykorzystano fragmenty archiwalnych nagrań z okupowanej Warszawy.

- "Nie każdy będzie mógł pochwalić się 'wesołymi świętami'. Nie każde święta będą spokojne i radosne... "W nowej odsłonie przypominam przepiękną 'Kolędę Warszawską 1939'"

– napisała na swoim Facebooku Margaret.

https://www.youtube.com/watch?v=KOHNeBsRhYI

O, Matko odłóż dzień narodzenia
Na inny czas
Niechaj nie widzą oczy stworzenia
Jak gnębią nas
Niechaj się rodzi Syn Najmilejszy
Śród innych gwiazd
Ale nie tutaj, nie w najsmutniejszym
Ze wszystkich miast

Bo w naszym mieście, które pamiętasz
Z dalekich dni,
Krzyże wyrosły, krzyże i cmentarz
Świeży od krwi
Bo nasze dzieci pod szrapnelami
Padły bez tchu

O, Święta Mario, módl się za nami,
Lecz nie chodź tu

A jeśli chcesz już narodzić w cieniu
Wojennych zgliszcz,
To lepiej zaraz po narodzeniu
Rzuć go na krzyż

Artykuł Kolęda warszawska 1939 – niezwykły utwór, który robi duże wrażenie [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Poniżej program brytyjskiej telewizji BBC, który pokazuje, jak wyglądałyby relacje mediów, gdyby relacjonowały wybuch II wojny światowej tak, jak to robią w 1989 r.

Program został stworzony w 1989 r. z okazji 50-letniej rocznicy II wojny światowej. Wykorzystywano oryginalne archiwalne nagrania telewizyjne i radiowe.

https://youtu.be/8cK_sC22NTQ

Artykuł Jak współczesne media relacjonowałyby wybuch II wojny światowej i atak na Polskę – interesujące nagranie BBC [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jak potoczyłaby się wojna, gdyby Francja i Wielka Brytania pomogły Polsce? Poniżej porównanie potencjałów militarnych obu stron.

https://youtu.be/jb6MJeorD-4

Artykuł Jak potoczyłaby się II wojna światowa, gdyby Wielka Brytania i Francja przyszły Polsce na ratunek [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Ostatni komunikat Polskiego Radia został nadany 30 września 1939.

Halo, halo. Czy nas słyszycie? To nasz ostatni komunikat. Dziś wojska niemieckie wkroczyły do Warszawy. Braterskie pozdrowienia przesyłamy żołnierzom walczącym na Helu i wszystkim walczącym, gdziekolwiek się jeszcze znajdują. Jeszcze Polska nie zginęła! Niech żyje Polska! - tak brzmiał ostatni komunikat Polskiego Radia, nadany 30 września 1939.

https://youtu.be/WGzhPDOQWzY

Radiowcy pożegnali się ze słuchaczami w trzech językach: po polsku – Józef Małgorzewski, po angielsku – Jeremi Przybora i po francusku – Maria Stpiczyńska.

Komunikaty Polskiego Radia były jedynym źródłem informacji o życiu walczącej Warszawy. Dlatego Niemcy chcieli za wszelką cenę zniszczyć rozgłośnię. 6 września 1939 żeby uniknąć przejęcia nadajnika w Raszynie przez Niemców został on wysadzony. Już dzień później odezwała się jednak Warszawa II. Kierował nią dyrektor muzyczny Edmund Rudnicki. Warszawa II nadawała słynne przemówienia Stefana Starzyńskiego, przekazywała wiadomości ze świata, informacje o tym, co dzieje się w stolicy, ogłaszała alarmy lotnicze.

Po wkroczeniu Niemców nowe władze przejęły rozgłośnię, nakazały konfiskatę odbiorników i pod groźbą śmierci zakazały Polakom słuchania radia. 1 października 1939 Polskie Radio przeszło do konspiracji.

więcej na stronie Polskiego Radia

Artykuł 30 września 1939: przejmujące ostatnie słowa do Polaków. „To nasz ostatni komunikat. Niech żyje Polska!”. Od tej pory za słuchanie polskiego radia groziła śmierć… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.