,,Bitwa pod Chocimiem" to obraz olejny Józefa Brandta namalowany w 1867 r. Obecnie dzieło znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.

Bitwa pod Chocimiem została stoczona w dniach 2 września – 9 października 1621 roku pomiędzy armią Rzeczypospolitej Jana Karola Chodkiewicza a armią turecką pod dowództwem sułtana Osmana II. Zamknięte w warownym obozie siły polsko-litewsko-kozackie, stanęły na drodze armii osmańskiej pod miejscowością Chocim. Oblężenie zakończyło się taktycznym zwycięstwem armii Rzeczypospolitej, ukoronowanym podpisaniem traktatu potwierdzającego ustalenia traktatu w Buszy z 1617 roku.

Kliknij, żeby powiększyć:

Artykuł ,,Bitwa pod Chocimiem” – obraz Józefa Brandta [1867 r.] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Zwycięstwo Jana Sobieskiego pod Chocimiem przyniosło mu królewską koronę, ale nie zażegnało zagrożenia tureckiego. Nowo wybrany monarcha ruszył w pole, ponieważ próby dyplomatycznego rozwiązania konfliktu z Wysoką Portą spełzły na niczym. Silna armia sułtańska pod wodzą Ibrahima Szyszmana, zwanego Tłuściochem grasowała na Podolu i zagrażała Lwowowi.

Na obrazie powyżej: Józef Brandt, Walka o sztandar turecki

Jan III szykował się do walki, ale siły jakimi dysponował znów okazały się niewystarczające. I tym razem szlachta nie chciała sięgnąć do kufrów i sakiewek, by wystawić odpowiednio silną armię do walki z najeźdźcą.

Wódz turecki ruszył na Złoczów, a 15 tysięcy Tatarów pod dowództwem Safy i Hadży Girejów wysłał w kierunku Lwowa. Po zdobyciu tego miasta mieli rozpuścić czambuły aż po Lublin.

Król był przygotowany na taką ewentualność. Skromne siły rozrzucił wachlarzem od Brodów po Brzeżany. Rozkazał powstrzymywanie nieprzyjaciela, gdzie tylko nadarzy się okazja. Wzywał także chłopów, by w lasach przygotowywali zasieki i zasadzki. Po zabezpieczeniu wszystkich twierdz, właśnie pod Lwowem założył główny obóz i oczekiwał nadejścia przeciwnika. Mając pod rozkazami zaledwie 6 tysięcy żołnierzy, nie mógł swobodnie manewrować. Postanowił więc tak ustawić swe wojska, by zagrodzić nieprzyjacielowi drogę i zatrzymać go na przedpolach Lwowa. Sądził, że w wąskich, otoczonych wzniesieniami drogach łatwo będzie nie tylko się bronić, ale i atakować.

Obserwując teren przyszłych zmagań król uznał, że nieprzyjaciel będzie nacierał od strony Glinian, wąwozem opodal wsi Lesienice. Tam też uszykował wysuniętą straż złożoną z 200 kawalerzystów, 200 piechurów i kilku armatek. Dowództwo nad tym ważnym odcinkiem objęli strażnik koronny Stefan Bidziński i Hieronim Lubomirski. Piechota zajęła pozycję w krzakach na zboczach wąwozu, wyżej ustawiono armaty, a na samym trakcie stanęła jazda. Za strażą przednią, na gościńcu gliniańskim, zajęło pozycję półtora tysiąca husarzy, przy których znajdował się sam król. Oddział ten stanowił główną siłę uderzeniową polskiego ugrupowania. Drogę od Bóbrki osłaniał hetman polny litewski Michał Radziwiłł z dwutysięczną jazdą litewską. Trakt na Winniki zamykał generał Krzysztof Korycki z pół tysiącem piechurów. Drobne grupy kawalerii zabezpieczały inne arterie wylotowe z miasta i miały za zadanie nie dopuścić do wyjścia na tyły polskiego zgrupowania. Łuny pożarów utwierdziły tylko słuszność monarszych koncepcji. Teraz wszystko zależało od męstwa żołnierzy oraz sprawnego realizowania wytyczonego planu. 24 sierpnia 1675 roku, około trzeciej po południu, główne siły Safy Gireja weszły do wąwozu nieopodal Lisienic. Gruchnęły armaty ukrytych w krzakach piechurów. Tatarzy zmieszali się, ale podjęli kolejny atak.

Jeden z czambułów przebił się, ale został zlikwidowany przez polską jazdę. Jednocześnie Sobieski, wykorzystując zamieszanie w szeregach przeciwnika, postanowił rozstrzygnąć bitwę. Wezwawszy Radziwiłła spod Bóbrki, wyszedł na prawe skrzydło ordyńców. Stłoczonych w środkowej części wąwozu Tatarów kompletnie zdezorientowały nie tylko manewry polskiej jazdy, ale także widok lasu husarskich kopii na wzniesieniu. Widoczne już z daleka kopie były częścią królewskiego fortelu, mającego zmylić przeciwnika co do liczebności sił własnych. Przed natarciem Jan III odebrał je husarii i jedną część oddał czeladzi obozowej, która pozorowała oddział skrzydlatej jazdy, druga zaś była najzwyczajniej wbita w ziemię. W ten sposób Tatarzy zostali zmyleni.

Około godziny piątej po południu król miał już do dyspozycji 4 tysiące kawalerii. Wykorzystując fakt zaabsorbowania nieprzyjaciela „nibywojskiem”, rozwinął swe oddziały na zaledwie trzystumetrowej przestrzeni. Nuradyn był pewien przewagi liczebnej i zdecydował się na walkę. Polacy z okrzykiem „Jezus Maryja!” rzucili się na wroga, ci zaś z wołaniem „Ałła! Ałła!” wcale nie ustępowali pola. Dwa razy ścierały się ze sobą poszczególne rzuty obu wojsk. Ordyńcy twardo odpierali polskie ataki, gęsto ostrzeliwując się z łuków. Trzeciego uderzenia jednak nie wytrzymali i poszli w rozsypkę. Pościg trwał ponad milę. Tatarzy, „aby łatwiej uciekać – jak opowiada współczesna relacja – rzucali po drodze siodła, łuki, strzały, bułaty i to wszystko, co ich obciążało”. Zwycięstwo był całkowite. Rozgromiona orda zatrzymała się dopiero pod Złoczowem. Mimo to armia turecka Szyszmana dalej pustoszyła Podole i stanowiła realne zagrożenie.

Polski monarcha udowodnił swój kunszt w walce z lotnym przeciwnikiem, którego nie tylko było trudno pokonać, ale nawet ciężko zmusić do bitwy. O sukcesie pod Lwowem zadecydowało umiejętne wykorzystanie terenu, idealne współdziałanie różnych rodzajów broni oraz prosty i – co najważniejsze – skuteczny fortel z zatkniętymi w ziemię husarskimi kopiami.

źródło: Pałac Wilanów

Artykuł 24 sierpnia 1675 – zwycięstwo „fałszywej husarii. Niezwykły fortel Jana III Sobieskiego pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Władysław Szerner i obraz "Zbieranie kłosów" [ok. 1900 r.]

Epoka: XX wiek

Gatunek: Scena rodzajowa

Styl: Młoda Polska

Technika: olej, płótno

Wymiary pracy: 36 x 51,5 cm

Czas powstania: ok. 1900

Władysław Szerner (ur. 3 czerwca 1836 w Warszawie, zm. 4 stycznia 1915 w Unterhaching, Niemcy) - polski malarz.

Ukończył Instytut Szlachecki, a od 1862 kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Rafała Hadziewicza, Aleksandra Kamińskiego, Chrystiana Breslauera i Marcina Zaleskiego. Od 1865 przebywał w Monachium, gdzie kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych, do grona jego nauczycieli należeli Alexander Wagner, Hermann Anschütz i Alexander Strähuber. Przyjaźnił się z Józefem Brandtem, był miłośnikiem i naśladowcą jego twórczości. Ich pracownie sąsiadowały ze sobą, razem odbywali podróże na Ukrainę i Wołyń, Szerner bywał też w Orońsku, gdzie Józef Brandt miał swój letni dom. Od 1874 do 1909 należał do działającego w Monachium Kunstvereinu, uczestniczył w jego wystawach. Jego prace były również wystawiane w Krakowie, Lwowie iWarszawie.

Tworzył realistyczne obrazy batalistyczne, odznaczające się drobiazgowym odtworzeniem strojów i uzbrojenia z czasów wojen szwedzkich, tatarskich oraz potyczek z Kozakami. Malował także sceny rodzajowe z okolic Krakowa i z Huculszczyzny.

Jego synem był malarz Władysław Karol Szerner.

[caption id="attachment_28330" align="aligncenter" width="4860"] Władysław Szerner i obraz Zbieranie kłosów[/caption]

Artykuł Władysław Szerner i obraz „Zbieranie kłosów” [ok. 1900 r.] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł 28 kwietnia 1512, czyli bitwa pod Łopusznem pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Nie ma sobie równego w odtwarzaniu stepów, koni, zdziczałych dusz stepowych i krwawych scen, które rozgrywały się dawniej na onych pobojowiskach. Takie obrazy mówią, bo na ich widok przychodzą na myśl stare tradycje, stare pieśni i podania rycerskie, słowem wszystko to co było, przeszło, a żyje tylko we wspomnieniach, zaklęte w czar poezji! Brandt jest po prostu poetą stepowym, tak jak był nim Goszczyński, Zaleski lub nawet Słowacki w "Beniowskim". Czasy zamarłe zmartwychwstają pod jego pędzlem, a na widok jednego epizodu mimo woli odtwarza się w duszy cały świat rycersko-kozaczy.

Henryk Sienkiewicz

Kim był Józef Brandt?

Józef Brandt herbu Przysługa (ur. 11 lutego 1841 w Szczebrzeszynie, zm. 12 czerwca 1915 w Radomiu) – polski malarz, batalista.

Studiował w Paryżu (1858-1860) i Monachium. Od 1875 prowadził prywatną szkołę malarską, stając się przywódcą tzw. monachijskiej szkoły malarstwa polskiego, z którą byli związani m. in. Aleksander Gierymski, Alfred Wierusz-Kowalski, Tadeusz Ajdukiewicz, Wojciech Kossak, Leon Wyczółkowski.

Tworzył głównie obrazy rodzajowo-batalistyczne i historyczne o tematyce związanej z walkami kozackimi, tatarskimi i wojnami szwedzkimi XVII w.

[quote]Twórczość Brandta cechuje literackie ujęcie tematu, realizm szczegółów, swobodna kompozycja i mistrzowskie oddanie ruchu.[/quote]

Brandt wywarł silny wpływ na malarstwo polskie, także na literaturę (Trylogia Henryka Sienkiewicza).

W 1877 ożenił się z Heleną z Woyciechowskich Pruszakową, właścicielką wsi Orońsko k. Radomia, gdzie tworzył i prowadził szkołę przez większą część życia. Tutaj spędzał artysta sezony letnie, otoczony rodziną oraz licznie odwiedzającymi go przyjaciółmi. Obecnie znajduję się tutaj znane Centrum Rzeźby Polskiej.

Do naśladowców jego twórczości należał m.in. Władysław Szerner.

za wikipedią

[caption id="attachment_5141" align="aligncenter" width="800"] Atak kawalerii[/caption]

[caption id="attachment_5142" align="alignright" width="800"] Bitwa pod Chocimem[/caption]

[caption id="attachment_5143" align="alignright" width="800"] Bitwa pod Wiedniem[/caption]

[caption id="attachment_5144" align="alignright" width="695"] Chwytanie konia na arkan[/caption]

[caption id="attachment_5145" align="alignright" width="800"] Czarniecki pod Koldyngą[/caption]

[caption id="attachment_5146" align="alignright" width="478"] Czarniecki na tarancie[/caption]

[caption id="attachment_5147" align="alignright" width="800"] Czaty nad Dnieprem[/caption]

[caption id="attachment_5148" align="alignright" width="800"] Jeździec kozacki[/caption]

[caption id="attachment_5149" align="alignright" width="800"] Konfederaci[/caption]

[caption id="attachment_5150" align="alignright" width="800"] Kozacy pytajacy o drogę[/caption]

[caption id="attachment_5151" align="alignright" width="800"] Kozak i dziewczyna przy studni[/caption]

[caption id="attachment_5152" align="alignright" width="800"] Kozak na czatach[/caption]

[caption id="attachment_5153" align="alignright" width="800"] Kozak na koniu[/caption]

[caption id="attachment_5154" align="alignright" width="800"] Kozak na koniu[/caption]

[caption id="attachment_5155" align="alignright" width="800"] Lisowczycy przed gospodą[/caption]

[caption id="attachment_5156" align="alignright" width="800"] Luzak, podprowadzanie konia do bitwy[/caption]

[caption id="attachment_5157" align="alignright" width="800"] Na pastwisku[/caption]

[caption id="attachment_5158" align="alignright" width="800"] Nad Dniestrem[/caption]

[caption id="attachment_5159" align="alignright" width="800"] Odbicie jasyru[/caption]

[caption id="attachment_5160" align="alignright" width="800"] Pochod tatarski[/caption]

[caption id="attachment_5161" align="alignright" width="800"] Pojmanie na arkan[/caption]

[caption id="attachment_5162" align="alignright" width="800"] Popas Czumaków[/caption]

[caption id="attachment_5163" align="alignright" width="800"] Potyczka ze Szwedami[/caption]

[caption id="attachment_5164" align="alignright" width="800"] Powitanie stepu[/caption]

[caption id="attachment_5165" align="alignright" width="800"] Powrót spod Wiednia[/caption]

[caption id="attachment_5166" align="alignright" width="800"] Pożegnanie - kozak[/caption]

[caption id="attachment_5167" align="alignright" width="800"] Przed burzą[/caption]

[caption id="attachment_5168" align="alignright" width="800"] Ucieczka w zimie[/caption]

[caption id="attachment_5169" align="alignright" width="800"] Zwiad kozacki[/caption]

[caption id="attachment_5170" align="alignright" width="800"] Żydzi jadący na jarmark[/caption]

Artykuł Malarz, którego obrazy przemawiały niczym poezja. Sceny, które uwiecznił, inspirowały Henryka Sienkiewicza [obrazy] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.