Polska była jedynym krajem, w którym Żydzi posiadali swój własny sejm zwany Sejmem Czterech Ziem (hebr. Waad Arba Arkot): Wielkopolski, Małopolski, Rusi i Litwy.

Za datę jego powstania uznaje się rok 1581, w którym po raz pierwszy reprezentanci Żydów wszystkich ziem zobowiązali się wpłacić ryczałtem do skarbu pogłówne żydowskie. Od 1623 r. istniały dwa sejmy żydowskie: Waad Arba Arcot, obejmujący ziemie Korony, i Waad Medinat Lita, czyli Sejm Żydów Litewskich.

Sejm żydowski był centralną instytucją samorządu żydowskiego reprezentującą wszystkie gminy. Został powołany do życia przez państwo polskie, aby ułatwić pobór podatków od tej społeczności. Już wcześniej powstały ziemstwa, czyli federacje poszczególnych gmin. Miały one stopniowo coraz większe uprawnienia. Początkowo istniały cztery, w 1551 r. było ich już pięć, a w późniejszym okresie uległy dalszemu rozdrobnieniu. Ich spotkania przekształciły się w regularne zjazdy.

Posiedzeniom sejmu przewodniczył marszałek. Funkcje wiernika i pisarza pełnili najczęściej rabini. Początkowo zjazdy odbywały się w Lublinie, później także w innych miastach, bardzo często w Jarosławiu. Sejm obradował najczęściej dwa razy do roku. Stopniowo rozciągnął kontrolę nad szeregiem dziedzin życia religijnego i społecznego. Wysyłał swoich przedstawicieli na sejmy Rzeczypospolitej. Delegaci żydowscy przygotowywali petycje do króla o nadanie nowych lub potwierdzenie starych przywilejów, toczyli także burzliwe dyskusje o finansach i problemach bezpieczeństwa.

Przy Sejmie Czterech Ziem działał również Trybunał Sejmowy - organ sądowniczy.

Sejm został rozwiązany, ponieważ posłowie uznali, że nie wywiązuje się on z podstawowego obowiązku: poboru podatków. Starszyźnie żydowskiej zarzucano oszustwa: miała ona zagarniać dla siebie większość zebranych kwot.

Sejm Czterech Ziem był symbolem autonomii żydowskiej, tylko tu społeczność żydowska mogła cieszyć się swobodami. Zyskał on poparcie wśród Żydów z innych krajów europejskich. Organizacją upodobnił się do Sejmu Rzeczpospolitej.

[caption id="attachment_28063" align="aligncenter" width="939"] Akta Sejmu Czterech Ziem[/caption]

źródło: Muzeum Historii Polski

opublikowane na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.

Artykuł Sejm Czterech Ziem – Polska była jedynym krajem, w którym Żydzi posiadali własny sejm pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_537" align="alignleft" width="283"] Józef Stalin[/caption]

Wiktoria Fechter urodziła się w 1904 r. w Jarosławiu na Podkarpaciu. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie podjęła pracę jako nauczycielka historii w Przemyślu, a potem w Szkole Podstawowej im. Św. Kingi w Jarosławiu.

W okresie międzywojennym była instruktorką w stowarzyszeniu Przysposobienie Wojskowe Kobiet odpowiedzialnym za krzewienie i rozwijanie ducha obywatelskiego oraz przygotowanie kobiet do współudziału w obronie państwa.

W kwietniu 1939 r. została kierowniczką Ośrodka Propagandy Pogotowia Moralnego przy Komitecie Społecznym Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju. W czasie okupacji podjęła pracę na poczcie, a następnie w szpitalu wojskowym w Jarosławiu.

Jednocześnie działała w konspiracji w szeregach Narodowej Organizacji Wojskowej Kobiet, gdzie kierowała wydziałem wyszkolenia. Brała udział w pracach Jarosławskiej Delegatury Powiatowej Rady Opiekuńczej, Polskiego Komitetu Opiekuńczego oraz Polskiego Czerwonego Krzyża. Była szczególnie zaangażowana w niesienie pomocy jeńcom i więźniom, dostarczając im żywność, lekarstwa oraz odzież.

Czym była Narodowa Organizacja Wojskowa?

Aresztowana we wrześniu 1944 r. przez NKWD, trafiła do sowieckiego łagru w Stalinogorsku (obecnie Krasnogorsk - przyp. red.). Wkrótce po powrocie do Polski, 21 października 1948 r. na skutek załamania psychicznego popełniła samobójstwo. Pochowana została na Starym Cmentarzu w Jarosławiu.

Artykuł Wiktoria Fechter: przeżyła wojnę, złamali ją dopiero sowieccy okupanci pochodzi z serwisu Niezłomni.com.