Zaskakujący pośmiertny debiut emigranta z Kresów do Ameryki Południowej. Adam Góralski stawia w napisanej prawie 30 lat temu książce „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” tezę, że słynny żeglarz miał polsko-żydowskie korzenie.

Jego odnalezione niedawno dzieło w nietypowy sposób łączy w sobie cechy publikacji historycznej z literacką prozą, jest po części opowieścią, a po części gawędą, którą dobrze się czyta.

Książka Góralskiego odbiega od kanonu literatury poświęconej wielkim odkryciom geograficznym. Autor nie powtarza encyklopedycznych wiadomości o Kolumbie. Przenosi uwagę z powszechnie znanych dokonań wielkiego podróżnika na jego motywację do działania, problemy i sprawy osobiste. Skupia uwagę na zagadkowych zachowaniach odkrywcy Ameryki oraz fałszowaniu jego życiorysu. Przedstawia w epicki sposób średniowieczne realia nie stroniąc przy tym od ich brutalności. „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” zawiera przy tym ogromny zasób interesujących informacji.

Zaskakujący pośmiertny debiut emigranta z Kresów do Ameryki Południowej. Adam Góralski stawia w napisanej prawie 30 lat temu książce „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” tezę, że słynny żeglarz miał polsko-żydowskie korzenie. Jego odnalezione niedawno dzieło w nietypowy sposób łączy w sobie cechy publikacji historycznej z literacką prozą, jest po części opowieścią, a po części gawędą, którą dobrze się czyta.

Książka Góralskiego odbiega od kanonu literatury poświęconej wielkim odkryciom geograficznym. Autor nie powtarza encyklopedycznych wiadomości o Kolumbie. Przenosi uwagę z powszechnie znanych dokonań wielkiego podróżnika na jego motywację do działania, problemy i sprawy osobiste. Skupia uwagę na zagadkowych zachowaniach odkrywcy Ameryki oraz fałszowaniu jego życiorysu. Przedstawia w epicki sposób średniowieczne realia nie stroniąc przy tym od ich brutalności. „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” zawiera przy tym ogromny zasób interesujących informacji.

Co ciekawe, Góralski nigdy nie zobaczył swojego dzieła, które było ukoronowaniem jego wielkiej życiowej pasji w poznawaniu tajemniczej przeszłości Kolumba i innych wielkich żeglarzy. Z powodu choroby stracił bowiem wzrok i całą książkę podyktował. Do tego w języku hiszpańskim, gdyż większą część życia spędził w Wenezueli i Hiszpanii. Podeszły wiek i pogarszający się stan zdrowia nie pozwoliły Adamowi Góralskiemu zabiegać o publikację swojego dzieła. Maszynopis tej intrygującej książki przez wiele lat po śmierci emigranta leżał w szufladzie jego domu na Wyspach Kanaryjskich. To, że ukazuje się teraz to skutek starań dziennikarza i pisarza, Krzysztofa M. Kaźmierczaka. Przed laty zetknął się on z historią Adama Góralskiego, a niedawno dowiedział od jego rodziny o książce, której wydanie było życiowym, niespełnionym marzeniem emigranta.

O autorze

Adam Góralski urodził się jeszcze w czasach, gdy Polska była pod zaborami – 5 maja 1912 roku w Kotówce, w pobliżu miasta Kopyczyńce (obecnie jest to terytorium Ukrainy). Ojciec, Antoni i matka, Anna Maria Pawlikowska, pochodzili ze szlacheckich rodów. Góralski był z wykształcenia chemikiem. W 1933 roku zdobył tytuł inżyniera na Politechnice Lwowskiej. Potem pracował przy przemysłowym barwieniu tkanin m.in. w fabryce we Francji, a do wybuchu II wojny ukończył jeszcze podyplomowe studia doktoranckie. Po zaatakowaniu Polski przez Niemcy znalazł się najpierw w Rumunii, a potem pracował przymusowo na terenach III Rzeszy. Nie chciał opowiadać o okupacyjnych przejściach, pytany o nie mówił swoim dzieciom: „To co było, już nie jest”. Wspominał tylko, że podczas wojny poznał Karola Wojtyłę, przyszłego papieża oraz że pracował w niemieckich zakładach produkujących mundury, a potem trafił do obozu koncentracyjnego w Dachau.

Po zakończeniu wojny Góralski został przez Amerykanów zatrudniony, jako tłumacz w UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration – Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy i Odbudowy, międzynarodowej organizacji udzielającej pomocy na obszarach wyzwolonych) i pomagał byłym więźniom obozów i pracownikom przymusowym. Wybrał się w swoje rodzinne strony na Kresy w poszukiwaniu rodziców i rodzeństwa, ale ich nie odnalazł, wszyscy zginęli w czasie wojny. Wrócił wówczas do Niemiec, gdyż ostrzegano go, że może zostać aresztowany. Nadal pracował dla UNRRA. W 1945 roku wziął ślub z Tatianą Filonov, a dwa lata później opuścił z nią Europę, wyjechał do Wenezueli. Miał pracować na polach naftowych, ale okazało się to nieopłacalne. Zajął się handlem, a z czasem założył fabrykę szyb i luster. Stał się krajowym potentatem w ich sprzedaży. W tym czasie (na przełomie lat 50. i 60.) pomagał przybywającym do Wenezueli uchodźcom z Kuby, gdzie władzę przejęli komuniści. Chociaż żona Góralskiego była Serbką, w ich domu mówiono zawsze po polsku. Języka ojczystego emigranta i polskich tradycji uczone były od małego ich dzieci: Jadwiga, Julia, Sabina, Stanisław i Wanda.

Góralski wspierał Polonię w Wenezueli i czynnie brał udział w jej życiu, także na Zachodzie (m.in. był członkiem Towarzystwa Polskiego „Zgoda” w Zurychu). Dużo podróżował do Europy wraz ze swoimi dziećmi. Był jednym z fundatorów Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego (POSK) w Londynie, a po 1980 roku przekazywał dotacje także na „Solidarność”.

Chorował na jaskrę, w wyniku czego w latach 60. stracił wzrok. Nadal jednak zajmował się prowadzeniem biznesu. W latach 70. zaangażował się w popularyzację esperanto – był to jeden z dziewięciu języków, które biegle znał. Góralski był wenezuelskim esperantystą i członkiem honorowym UEA (Universal Esperanto Association – Światowego Związku Esperantystów).

W 1982 roku założył w Rotterdamie Fundację Antoniego Grabowskiego (był to żyjący w latach 1857-1921 polski inżynier chemik, wybitny uczestnik międzynarodowego ruchu esperantystów), która wspierała różnorodne przedsięwzięcia kulturalne dotyczące esperanto. W związku z tą działalnością zaczął przyjeżdżać do Polski.

Góralski był zaangażowany również w inicjatywy na rzecz osób ociemniałych. Przez szereg lat wydawał dla nich nagrania o różnorodnej tematyce. Publikował też po hiszpańsku, pod pseudonimem Kamilo Gradas, w prasie w Wenezueli i na Teneryfie artykuły – głównie poświęcone historii, którą od lat się pasjonował. Swoją pierwszą i jedyną książkę zaczął pisać (a właściwie dyktować) w latach 80. Praca nad nią zajęła mu pięć lat. Opierał się głównie na swojej fenomenalnej pamięci do książek, które przeczytał, zanim stracił wzrok.

W ostatnich latach swojego życia mieszkał na przemian w Wenezueli i na Wyspach Kanaryjskich, a okresowo też w Polsce, z którą czuł się cały czas silnie związany, mimo iż większą część życia spędził poza jej granicami. Adam Góralski zmarł 11 czerwca 2005 roku w Poznaniu i w tym mieście został pochowany.

Co ciekawe, Góralski nigdy nie zobaczył swojego dzieła, które było ukoronowaniem jego wielkiej życiowej pasji w poznawaniu tajemniczej przeszłości Kolumba i innych wielkich żeglarzy. Z powodu choroby stracił bowiem wzrok i całą książkę podyktował. Do tego w języku hiszpańskim, gdyż większą część życia spędził w Wenezueli i Hiszpanii. Podeszły wiek i pogarszający się stan zdrowia nie pozwoliły Adamowi Góralskiemu zabiegać o publikację swojego dzieła. Maszynopis tej intrygującej książki przez wiele lat po śmierci emigranta leżał w szufladzie jego domu na Wyspach Kanaryjskich. To, że ukazuje się teraz to skutek starań dziennikarza i pisarza, Krzysztofa M. Kaźmierczaka. Przed laty zetknął się on z historią Adama Góralskiego, a niedawno dowiedział od jego rodziny o książce, której wydanie było życiowym, niespełnionym marzeniem emigranta.

„Krzysztof Kolumb – historia niezwykła”, Adam Góralski, Wyd. KMK, Poznań 2019.

Artykuł Czy Krzysztof Kolumb miał polsko-żydowskie korzenie? Emigrant z Kresów stawia niezwykłą tezę. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Gościem w programie Tomasza Lisa była Joanna Scheuring-Wielgus. Jednym z głównych tematów były sprawy związane z Kościołem w kontekście filmu ,,Kler". Posłanka starała się udowodnić, że przestępstwa seksualne są zapisane w dokumentach Kościoła. Jednak, kto to zrobił, wywołało zgrzyt podczas całej dyskusji.

- Od 2001 roku każdy biskup, każdy ksiądz...

- mówiła posłanka, który wcześniej wyjaśniała, że ,,papież Benedykt wrzucił do przestępstw kanonicznych przestępstwa seksualne".

2001 r. i Benedykt XVI? Tomasz Lis postanowił dopytać. Przypomniał posłance, że w tamtym okresie papieżem był jeszcze Jan Paweł II. Scheuring-Wielgus przez chwilę próbowała rozwiązać dylemat, po czym zrezygnowana rzuciła:

- Nieważne

Zapanowała mała konsternacja w studiu, ale w końcu posłanka autorytatywnie stwierdziła, że ,,w 2001 roku na pewno był Ratzinger". Tomasz Lis przytaknął (,,Oczywiście Pani ma rację"), by po chwili jedak się wycofać, stwierdzając, że Jan Paweł II jednak zmarł w 2005 r.

- Dobra...

- próbowała wybrnąć z zakłopotania posłanka.

https://www.facebook.com/100010735864356/videos/708136446220878/

Cały wywiad:

https://www.youtube.com/watch?v=6-7Dk_HXRtk

źródło: Newsweek

Artykuł Komiczna sytuacja w studiu. Scheuring-Wielgus i Tomasz Lis spierają się, kiedy zmarł Jan Paweł II. Bezcenna reakcja posłanki (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Oto świadectwo ks. Mauro Longhi, który przytoczył słowa Jana Pawła II dotyczące przyszłości Europy i islamu. Zostały one przedstawione na konferencji 22 października, o czym poinformowały włoskie media, m.in. dziennik Secolo d'Italia.

Oto słowa, które miał wypowiedzieć Jan Paweł II:

Widzę Kościół trzeciego tysiąclecia dotknięty śmiertelną raną, głębiej i boleśniej niż w tym tysiącleciu. Ta rana to islam. Widziałem hordy od Zachodu po Wschód: od Maroka po Libię, od Egiptu po Bliski Wschód. Najadą na Europę, Europa stanie się piwnicą, pełną starych rupieci, pogrążoną w półmroku, pokrytą pajęczynami, jak pamiątki rodzinne. Wy, Kościół trzeciego tysiąclecia, musicie powstrzymać islam

Artykuł Jan Paweł II o przyszłości Europy i islamie: ,,Najadą na Europę, Europa stanie się piwnicą, pełną starych rupieci…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Mieszkający we Francji pisarz i publicysta Bogdan Dobosz, autor książki ,,Emiraty Francuskie", w rozmowie z wPolityce.pl mówi o tym, jak neutralne światopoglądowe państwo finansowało budowę meczetów. Teraz tym samym władzom nie podoba się krzyż.

Otóż Francja wpadła na pomysł, aby poprzez finansowanie meczetów ograniczyć radykalne wpływy z takich krajów jak Arabia Saudyjska, Kuwejt czy Katar.

Państwo za darmo albo za symboliczną kwotę daje ziemię pod budowę meczetu

- mówi Dobosz i dodaje.

Proces finansowania meczetów rozpoczął się za rządów Sarkozy’ego. To miał być sposób na ucywilizowanie islamu, oswojenie go. Nie przyniosło to jednak żadnych efektów

Pisarz przypomina także, że kłopoty z krzyżem to nie pierwsza taka sytuacja. Cztery lata walczono, aby podobny pomnik jak ten z Ploërmel stanął obok katedry Notre Dame. Nie zgodzono się, aby pojawił się na nim cytat z Jana Pawła II:

„Francjo, najstarsza córko Kościoła, co zrobiłaś ze swoim chrztem”.

Dobosz zwraca uwagę na hipokryzję lewicowych środowisk:

Stowarzyszenie Wolnomyślicieli, które domaga się usunięcia krzyża z pomnika JP II, nie sprzeciwia się nowym meczetom

Aktualnie we Francji trwa walka z chrześcijańskimi symbolami w przestrzeni publicznej:

Generalnie jedni uważają, że walka z symbolami religijnymi jest przygotowaniem pola dla postępów islamu, inni, że służy budowie społeczeństwa wielokulturowego, w którym nie ma miejsca dla żadnej religii

- podsumowuje Dobosz.

źródło: wPolityce.pl

Artykuł Polak mieszkający we Francji demaskuje hipokryzję Francuzów w sprawie pomnika Jana Pawła II. Oto jak ,,neutralne światopoglądowo państwo” oswajało islam pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Krzysztof Mieszkowski postanowił zabrać głos w sprawie pomnika Jana Pawła II, który miałby trafić do Polski. Jego zdaniem, to nie jest dobry pomysł. Powód? To artystyczna tandeta.

Nie zgadzam się na przeniesienie pomnika JP2 z Francji do Polski, bo jest po prostu brzydki. To artystyczna tandeta

- napisał na Twitterze. Co ciekawe, nie przezkadzała mu obrazoburcza ,,Klątwa", co szybko przypomnieli internauci.

Krzysztof Mieszkowski jest żałosny.

Seks oralny z figurą JPII?
"Klątwa wybitna".

Figura JPII z krzyżem?
"Artystyczna tandeta". pic.twitter.com/wFZbyC1voN

— Agata (@1Ragata) 29 października 2017

Esteta od pornografii, blużnierstwa i flag w pochwach - prawdziwy arbiter elegantiarum

— Ryszard Biskupski (@RyszardBiskupsk) 29 października 2017

Są wartości, których nie określa się w kategoriach estetycznych. Sacrum wymyka się podobnym kwalifikacjom.

— "Bogumiła Banach" (@BanachBogumi) 29 października 2017

Są wartości, których nie określa się w kategoriach estetycznych. Sacrum wymyka się podobnym kwalifikacjom.

— "Bogumiła Banach" (@BanachBogumi) 29 października 2017

Artykuł Mieszkowski chciał ośmieszyć sprawę pomnika Jana Pawła II. Internauci przypomnieli mu jego własną wypowiedź pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jak informuje Le Parisien, Rada Państwa nakazuje zdjęcie usunięcie krzyża z pomnika Jana Pawła II, który znajduje się w Ploërmel. Konserwatywny francuski profil udostępniając tę informację skomentował: nasz kraj jest martwy.

Krzyż jako symbol religijny jest niezgodny z ustawą z 1905 r., który nakazuje rozdział kościoła od państwa. Lokalne władze dostały sześć miesięcy na usunięcie krzyża.

- Jego obecność jest niezgodna z prawem

- ogłosiła Rada Państwa. Sam pomnik pozostanie na miejscu. Jednak w przypadku krzyży nie może być wyjątku - na takim stanowisku stoi francuskie państwo, które rygorystycznie stosuje la loi de séparation des Églises et de l'État - ustawę uchwaloną 9 grudnia 1905 r.

Pomnik znajduje się w miejscowości Ploërmel (departament Morbihan).

2 lata temu planowano całkowity demontaż pomnika. - Uznano, że jego wyeksponowanie w miejscu publicznym było sprzeczne z zasadą laickości - informowała agencja AFP. Odstąpiono jednak od tego pomysłu, skupiając się na krzyżu, który ,,ma ostentacyjny charakter".

Internauci zwrócili uwagę, że o ile pomnik Jana Pawła II przeszkadza, to kontrowersyjne instalacje już nie:

Francja to taki kraj, w którym zezwalamy na zoofilski pomnik w centrum Paryża i zakazujemy krzyża na pomniku papieża Jana Pawła II https://t.co/IYl7HXaPSZ

— Magda Bak 🇵🇱🇫🇷 (@Ossala_fr) 25 października 2017

La France est ce pays où on autorise une statue zoophile en plein Paris et où on interdit la croix sur une statue de Jean-Paul II... pic.twitter.com/xuLGPKHHCB

— Pont d'Arcole ن 🇫🇷 (@PtdArcole) 25 października 2017

Pomnik, autorstwa Zuraba Ceretelego, znanego gruzińskiego rzeźbiarza tworzącego w Rosji, od samego momentu powstania budzi kontrowersje. Wcześniej sąd uznał za nielegalna subwencję 4,5 tys. euro przyznaną przez władze departamentu Morbihan na stworzenie cokołu pomnika, co również określono jako niezgodne z ustawą z 1905 r.

Artykuł To mówi wszystko o dzisiejszej Francji. Oto co Francuzi robią z pomnikiem Jana Pawła II. Internauci oburzeni: ,,A w centrum Paryża stawiają zoofilski pomnik!” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

16 października 1978 Karol Wojtyła został wybrany na Stolicę Piotrową. Wynik konklawe ogłoszono o godzinie 18.44. Był to początek niezwykłego, trwającego 26 lat pontyfikatu papieża Polaka.

"Najwybitniejsi kardynałowie powołali nowego biskupa Rzymu. Powołali go z dalekiego kraju, ale jednocześnie jakże bliskiego poprzez komunię w chrześcijańskiej wierze i tradycji [...]. Nie wiem, czy będę umiał dobrze wysłowić się w waszym... naszym języku włoskim. Gdybym się pomylił, poprawcie mnie"

– mówił nowo wybrany papież Jan Paweł II do tłumu wiernych zgromadzonych na placu św. Piotra.

Artykuł 16 października 1978 Karol Wojtyła został wybrany papieżem. To krótkie nagranie pokazuje, jak niezwykłą głową kościoła był [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

„Niezwyciężeni” to tytuł nowego filmu animowanego, który w cztery minuty opowiada o 50 latach heroicznej walki Polaków o odzyskanie wolności. Film, także w wersji anglojęzycznej z głosem Seana Beana, zaprezentowano w piątek w Warszawie, w IPN.

To głos suwerennego państwa, które wystawiło do II wojny światowej czwartą co do wielkości armię, poniosło w niej największe ofiary i jako jedyne walczyło w tym konflikcie od pierwszego do ostatniego dnia

— powiedział Adam Hlebowicz, zastępca dyrektora Biura Edukacji Narodowej IPN.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=Q88AkN1hNYM

Artykuł ,,Niezwyciężeni” – polski heroizm i walka o wolność w cztery minuty! „Bo my nie błagamy o wolność, my o nią walczymy” [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Wstrząsający dokumentalny tryptyk Wojciecha Maciejewskiego uhonorowany za "bezkompromisowość w dążeniu do prawdy i odwagę podejmowania trudnych tematów".

Film jest rekonstrukcją wydarzeń czerwca 1976 w Radomiu. W roku 1998 Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił zakaz emisji filmu "Miasto z wyrokiem" o radomskim Czerwcu 1976 r.

https://vimeo.com/69033821

Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”, po zapoznaniu się z treścią wyroku Sądu Wojewódzkiego – Wydział Cywilny w Warszawie (sygn. akt – 3C 1423/97) dotyczącego zakazu – na zawsze – emisji telewizyjnego filmu dokumentalnego, którego właścicielem jest Telewizja Polska S.A. pt. „Miasto z wyrokiem”, ukazującego wydarzenia radomskiego protestu robotniczego w czerwcu 1976 roku, stwierdza:

- film w przejmujący sposób ukazuje mechanizm tamtych wydarzeń i winien stać się poglądową lekcją z najnowszej historii, ku przestrodze dla przyszłych pokoleń – poprzez zakaz emisji filmu nie usłyszymy złowrogich słów ówczesnego I sekretarza KC PZPR E.Gierka nawołującego do nienawiści wśród Polaków, słów dających początek nieludzkim czynom, w tym „ścieżkom zdrowia”, do dziś nie osądzonym,

- zniszczenie filmu nie pozwoli na zachowanie dla potomnych znamiennych słów Kardynała Karola Wojtyły wypowiedzianych 21 sierpnia 1977 roku podczas koronacji Obrazu Matki Bożej Błotnickiej, wzywającego ówczesne władze pochłonięte stosowaniem represji do naprawienia krzywd. O wydarzeniach z czerwca 1976 r. Ojciec Święty Jan Paweł II wspomniał w dniu 4 czerwca 1991 r. pod Pomnikiem Ludzi Skrzywdzonych w Czerwcu ’76 w Radomiu i uznał je za „… wstęp do wydarzeń lat 80…”,

- wyrok wydany został pod pozorem naruszenia dóbr osobistych ówczesnego I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Radomiu. Wydając wyrok zakazu emisji filmu nie dowiedziono przed sądem rzeczywistego i obiektywnego naruszenia jego dóbr osobistych. Wyrok jest niebywałą próbą krępowania swobody twórczej i niezależnej myśli w ukazywaniu dziejów naszej historii zważywszy, iż J. Prokopiak wypowiadał się w filmie jedynie o swojej roli w tamtym bolesnym dla Radomia okresie, przedstawiając punkt widzenia i pojmowanie swojej roli jako I sekretarza KW PZPR,

- film spotykał się z nieuzasadnionymi utrudnieniami dotyczącymi jego publicznej emisji, co było przedmiotem stanowiska VIII KZD NSZZ „S” z dnia 27 czerwca 1996 roku obradującego w Poznaniu, doprowadzającego do emisji filmu w dniach 23, 24 i 25.06.1997 r.

[caption id="attachment_40612" align="alignleft" width="496"] Płonący budynek KW PZPR w Radomiu, fot. czerwiec76.ipn.gov.pl[/caption]

- zakaz emisji filmu nie pozwoli w pełni zrozumieć śmierci bohaterskiego kapłana, patrona „Solidarności” Ziemia Radomska, śp. ks. Romana Kotlarza i jej ścisłego związku z tamtymi wydarzeniami,

- wydarzenia radomskie były sprzeciwem wobec zniewalającego aparatu władzy, którego reprezentantem był I sekretarz KW PZPR w Radomiu, współinicjator i realizator tragicznych praktyk wobec protestujących robotników, którzy poprzez ten wyrok stają się zakładnikami swoich oprawców. Prześladowcy z 76 roku i innych okresów naszej historii nie mogą spać spokojnie dopóki nie zostaną osądzone ich czyny, dopóki ostatni skrzywdzony nie doczeka się należnego zadośćuczynienia!

Delegaci X Krajowego Zjazdu składają wyrazy uznania twórcom filmu „Miasto z wyrokiem”, producentowi Contra – Studio p. Jackowi Gwizdale, reżyserowi Wojciechowi Maciejewskiemu i scenarzyście Jackowi Indelakowi, Telewizji Polskiej S.A. i wszystkim, którzy przyczynili się do jego powstania.
Krajowy Zjazd Delegatów apeluje do Parlamentarzystów Akcji Wyborczej Solidarność o podjęcie wszelkich działań, w tym legislacyjnych, uniemożliwiających wymiarowi sprawiedliwości formalistyczne rozwiązywanie podobnych spraw.

źródło: solidarnosc.org.pl/dok/wp-content/uploads/2012/10/14S_Scan0814.pdf

https://www.youtube.com/watch?v=R8lyZQHqfiA

MIASTO Z WYROKIEM (1996)

Reżyseria : Wojciech Maciejewski
Produkcja : Telewizja Polska - I Program; Agencja Produkcji Filmowej ;Contra Studio

Film jest rekonstrukcją wydarzeń czerwca 1976 w Radomiu. Realizatorzy wykorzystali w nim wspomnienia uczestników i świadków, materiały Polskiej Kroniki Filmowej i Telewizji Polskiej, materiały operacyjne MSW, fotogramy z zajść i rysunki. Posłużyli się również inscenizacją.

PROTEST

Odcinek serialu
40 min

24 czerwca 1976 roku premier Piotr Jaroszewicz ogłosił rozpoczęcie dwudniowych konsultacji mających poprzedzić wprowadzenie drastycznych podwyżek cen. Ludzie odebrali to jednoznacznie, zwłaszcza, że konsultacje miały się odbywać wśród tzw. aktywu polityczno-społecznego. Następnego dnia o godzinie 7.00 robotnicy z Wydziału P-6 radomskiego "Waltera" nie przystąpili do pracy. Jakiś czas dyskutowali zdenerwowani, a potem wyszli z hali. Przyłączyli się do nich koledzy z innych wydziałów. Dyrektor usiłował przekonać załogę, by podjęła swe obowiązki. Jego argumentacja nie trafiała do przekonania robotników. Dyrektor zareagował więc nerwowo, czym sprowokował ludzi do wyjścia na ulicę. Kierują się do budynku Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Po drodze przyłączają się do nich kolejno pracownicy Zakładów Sprzętu Grzejnego i Radoskóru, potem ściągają robotnicy z zakładów ZREMB i RWT, Wytwórni Części Zamiennych i Zakładów Mięsnych. O godzinie 12.30 do demonstrantów wyszedł sekretarz Janusz Prokopiak. Obiecał, że do godz. 14.00 otrzymają odpowiedź o cofnięciu podwyżki. O ustalonej godzinie odpowiedzi jednak nie było. O 14.30 budynek zaczął płonąć. Tymczasem na ulicach pojawiły się barykady i zmechanizowane oddziały milicji usiłujące przedostać się do KW. Bunt ogarnął całe miasto. W ogniu stanął Urząd Wojewódzki i Biuro Paszportów KW MO. Milicja bez pardonu zaczęła atakować robotników, także tych, którzy wyszli z drugiej zmiany. Funkcjonariusze zatrzymywali kogo popadnie i odwozili na komendę. O godzinie 20.00 śródmieście prawie opustoszało. Operowały po nim wieloosobowe patrole milicji, atakując każdego napotkanego. Potem swą bezwzględną akcję pacyfikacyjną przeniosły na tereny peryferyjne. Bez przerwy trwały aresztowania. O godzinie 23.00 akcję zakończono. [TVP]

ODWET

Odcinek serialu
47 min

Po 25 czerwca 1976 roku przez wiele dni trwały w Radomiu aresztowania. Ludzi masowo zwalniano z pracy. Na stadionie "Radomiaka", podobnie jak i w całym kraju, odbył się starannie wyreżyserowany wiec potępiający "radomskich warchołów". Zatrzymani przepuszczani byli przez milicyjne "ścieżki zdrowia", bici i torturowani podczas przesłuchań. Radom stał się miastem bezprawia, a przez kilka następnych lat pracowano nad złamaniem i upodleniem jego mieszkańców. Jeszcze bardziej pogorszyło się zaopatrzenie, wstrzymano inwestycje w sferze budownictwa komunalnego i infrastruktury społecznej, jednocześnie zaś na obrzeżach miasta wzniesiono gigantyczne obiekty nowej komendy MO. Prokuratura radomska pracowała pod bezpośrednim nadzorem Służby Bezpieczeństwa i wykonywała polecenia jej funkcjonariuszy. Podobnie zachowywali się później sędziowie podczas procesów. Terenowa Komisja Odwoławcza ds. Pracy przy prezydencie Radomia rutynowo odrzucała odwołania o przywrócenie do pracy. Druga część dokumentalnego cyklu przypomina te wydarzenia, pokazując wymiar sprawiedliwości w 1976 roku. Realizatorzy wykorzystali wspomnienia aresztowanych, torturowanych, wyrzuconych z pracy i skazanych, prokuratorów i sędziów, a także uczestników wiecu oraz dokumenty sądowe i kolegialne, listy i petycje do władz. W niektórych momentach posłużyli się inscenizacją. [TVP]

SKAZA

Odcinek serialu
46 min

Do zastraszonego, pognębionego, zniewolonego Radomia zaczęli przyjeżdżać młodzi ludzie, by pomóc robotnikom pozbawionym środków do życia. Porażeni nędzą tego miasta próbowali odnaleźć potrzebujących wsparcia, nawiązać jakieś kontakty. Nikt z nimi nie chciał rozmawiać. W końcu udało im się przełamać ludzki strach, nieufność, opory. Jedni działali konspiracyjnie, starali się niezauważalnie przemykać ulicami. Inni jawnie przyjeżdżali na rozprawy i uczestniczyli w nich, by dokonujące się w salach sądowych bezprawie działo się na oczach świata. Zdarzało się, że ich zatrzymywano i brutalnie bito. Bywało też, że ludzie, którym pragnęli pomóc, przerażeni donosili na nich do władz bezpieczeństwa. Dopiero kilka lat później podnieśli pochylone ze wstydu i poniżenia głowy. Ostatnia część filmu o wydarzeniach w czerwcu 1976 roku w Radomiu i ich konsekwencjach dla miasta i jego mieszkańców opowiada o działaniach opozycji, które zrodziły KOR, a potem "Solidarność". Swoje pierwsze kontakty z Radomiem i pracę na rzecz poszkodowanych wspominają w nim m.in.: Jan Lityński, Zofia i Zbigniew Romaszewscy, Mirosław Chojecki, Bogdan Borusewicz, Jacek Kuroń, Andrzej Grabiński i Jan Olszewski. O swoich ponurych przeżyciach w tamtych dnia opowiadają także mieszkańcy miasta, na które wydano wyrok. Realizatorzy w filmie wykorzystali ponadto akta procesowe, materiały Polskiej Kroniki Filmowej i Telewizji Polskiej, materiały operacyjne MSW, fotogramy. W niektórych momentach posłużyli się inscenizacją. [TVP]

źródło: solidarnosc.org.pl/TVP/czerwiec76.ipn.gov.pl

Artykuł Radom, miasto z wyrokiem. Wstrząsający dokument Wojciecha Maciejewskiego o Czerwcu 76, zakazany do 1998 r…. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Kard. Karol Wojtyła jako metropolita krakowski był w Stanach Zjednoczonych dwukrotnie: w latach 1969 i 1976. Z pierwszej wizyty zachowało się nagranie, które nie jest szerzej znane.

W 1969 r. odwiedził parafię pw. Pięciu Braci Męczenników. Spotkał się wówczas z Polonią chicagowską, odwiedził też Jackowo i odprawił Mszę św. w kościele św. Jacka.

Jego wizytę organizował Alfred Abramowicz, amerykański biskup katolicki polskiego pochodzenia.

Wizyta nie ograniczyła się tylko do spotkań z rodakami, ale stała się też okazją do spotkań z hierarchią Kościoła kanadyjskiego i amerykańskiego, a także lokalnymi władzami samorządowymi. Kard. Wojtyła podróżował w towarzystwie bp. Sz. Wesołego, ks. prof. Franciszka Macharskiego i ks. Stanisława Dziwisza.

Przemówienie po angielsku z 1976 r.:

https://youtu.be/zkZaSzdYmjA?t=1h9m21s

Publikujący nagranie dziennikarz Artur Stelmasiak napisał:

Polish Television Chicago poszukuje starych taśm filmowych 8,16 i 35mm z życia Polonii. Przygotowujemy film dokumentalny, starając się ocalić od zapomnienia historię Polonii.

Artykuł Nieznane nagranie niedawno odnalezione: kardynał Wojtyła w Chicago w 1969 r. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.