Położenie społeczne lokaja — owego lokaja dawnego typu — ma w sobie coś poniżającego. Poniża każdego człowieka osobista zależność od drugiego człowieka. Skutkiem takiej zależności jest spekulowanie na łaskawość pana, wyrażające się w uniżoności, pochlebstwie, przesadnej uprzejmości.

Tak odnosi się lokaj do tego, od którego spodziewa się napiwku. Do pana, który podupadł, którego nie stać na napiwek, odnosi się za to z wyniosłością, z obraźliwą pogardą. Od bankruta niczego się nie spodziewa — po cóż ma udawać szacunek? Odbija sobie na nim to, co musi stracić ze swojej godności osobistej wobec tego, od kogo zależy.

Tak więc w lokajskiej psychologii łączą się z konieczności dwa bieguny — pochlebstwo dla silnych, pogarda, szyderstwo dla słabych. Ludzi, u których tego rodzaju psychologia jest szczególnie silnie rozwinięta, nazywamy podłymi.

Psychologia taka występuje na każdym stopniu życia społecznego. Wypływa ona szczególnie obficie na wierzch społeczeństwa polskiego w chwili obecnej. Czyż nie są jej objawem kpiny z więźniów brzeskich w teatrzykach warszawskich, w pismach humorystycznych, karykatury posłów za kratą, wyświetlane na Sukiennicach, i gorzej jeszcze: natrząsanie się z obezwładnionego chwilowo przeciwnika w poważnych pismach politycznych?

Wstręt i gniew, który te zjawiska muszą budzić w każdym uczciwym człowieku, powinno łagodzić jedno przekonanie: psychologia lokajska jest objawem równie wiecznym, jak poczucie honoru i godności. Nikt nie może wymagać od lokaja, żeby był gentlemanem. Istota rzeczy leży w tym, by lokaj był na dole, a pan — prawdziwy pan, z ducha, z niezależności sumienia, z odwagi cywilnej — na górze. Lokaje na górze utrzymać się długo nie potrafią. Dostają się tam w chwilach zamętu. Gdy zamęt minie, wrócą do czyszczenia butów.

I znowu wobec tych, którzy wówczas będą silniejsi, świecić będą służalczym uśmiechem.

Adam Heydel, „Głos Narodu” 1930 nr 303

Artykuł Psychologia lokajska. ,,Występuje na każdym stopniu życia społecznego. Wypływa ona szczególnie obficie na wierzch społeczeństwa polskiego w chwili obecnej” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

"Na Bój", Ignacy Jan Paderewski

Hej, Orle Biały pierzchły dziejów mroki,
Leć dziś wspaniały hen, na lot wysoki,
Nad pola chwały, nad niebios obłoki,
Ponad świat cały, wielki i szeroki.

Hej, Orle Biały ongi tak zraniony,
Zbyt długo brzmiały pogrzebowe dzwony.
Rozpaczne szały i żałosne tony,
Rozpaczne szały i żałosne tony,
Wiedź nas na śmiały czyn nieustraszony.
Hej na bój! Na bój! Gdzie wolności zorza.
Hej na bój! Na bój za polski brzeg morza.

Za Polskę wolną od tyrańskich tronów
Za Polskę dawną Piastów, Jagiellonów.
Hej na bój! Na bój! Taka wola Boża. Hej na bój!
Na bój! Za Gdańsk i brzeg morza.
Za ziemię całą, tę rodzoną naszą.
Za wolność wszystkich, za naszą i waszą!
Hej na bój! Hej na bój! Na bój, na bój, na bój, na bój! Na bój!

Artykuł „Na bój” Ignacego Jana Paderewskiego. „Na bój za Polskę wolną od tyrańskich tronów Za Polskę dawną Piastów, Jagiellonów…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.