21 listopada 2016 r. mija sto lat od śmierci Franciszka Józefa, prawdopodobnie najlepszego władcy dla Polaków wśród monarchów-zaborców.

Miał swoje oczywiste wady i ograniczenia, poczynając od zasadniczego mankamentu - nie był królem Polski (dodać należy: tym bardziej wolnej Polski). Ale na tle Romanowów i Hohenzollernów prezentował się całkiem nieźle jeśli chodzi o politykę prowadzoną wobec Polaków. Co prawda Galicja jak była uboga, tak ubogą pozostała (choć Szczepanowski w pamflecie 'Nędza Galicji...' przesadził w jej opisie), ale przynajmniej cieszyła się autonomią, miała Polaków w administracji, nie było takiej cenzury jak u Prusaków/Niemców i Rosjan.

Do tego Polacy mogli odgrywać znaczącą rolę w życiu całej monarchii habsburskiej - i to nie tylko konserwatyści, choć to z ich grona cesarz powołał na stanowiska premiera najpierw Alfreda Potockiego, a potem Kazimierza Badeniego. Polacy szefowali dyplomacji austriackiej (Agenor Gołuchowski junior), ministerstwu skarbu (Leon Biliński, Julian Dunajewski), parlamentowi w Wiedniu (Franciszek Smołka). Oczywiście można dyskutować, czy wyzyskali oni należycie dla sprawy polskiej swoje bardzo wysokie urzędy, choć nie należy zapominać, że działali w określonych realiach - zbyt ustępliwa polityka wobec Polaków budziła niechęć nie tylko Rosji i Prus/Niemiec, ale także centralistów austriackich czy zazdrosnych o swą pozycję w monarchii Węgrów.

Sam cesarz wybitnym politykiem nie był, nie zawsze też dobierał sobie dobrych wykonawców dla cesarskiej polityki. Błędy popełniał zwłaszcza w relacjach z Prusami/Niemcami i Rosją. I to one powiodły monarchię habsburską do klęski, której skutkiem była bodaj najbardziej spektakularna gwałtowna redukcja znaczenia państwa w polityce międzynarodowej - Austria AD 1914 versus Austria AD 1918 - zwłaszcza że stan z 1918 r. wcale się potem na korzyść Austrii nie zmienił. Co by jednak o monarchii Habsburgów nie sądzić, w drugiej połowie XIX wieku, dokładniej od lat 60-tych, aż po I wojnę światową, spełniała ona ważną rolę dla Polaków i dla Europy Środkowej - po prostu nie była ani Rosją, ani Niemcami.

Na obrazach widać scenki z podróży wizytacyjnej cesarza do Galicji, odbytej we wrześniu 1880 r. Owszem, są mocno przesłodzone i wyidealizowane, ale faktem jest, że witano go entuzjastycznie - w Krakowie, we Lwowie, wszędzie po drodze. Choć oczywiście nie wszyscy Polacy-Galicjanie byli nim zachwyceni, przy czym część z nich źle o nim myślała z powodów patriotycznych polskich, a część z uwagi na konserwatyzm cesarza czy samą instytucję monarchii.

A gdyby ktoś spoza Galicji krzywił się na wspomnienie powitania Franciszka Józefa - relatywnie dobrego władcy dla Polaków - niech sobie to zostawi np. z entuzjazmem, jakie wzbudził w Warszawie przybyły do niej w 1897 r. Mikołaj II. A nikt rozsądny chyba by Franciszka Józefa na Mikołaja nie zamienił... Choć trzeba uczciwie zaznaczyć, że były to pierwsze lata panowania Mikołaja II, a te w wydaniu nie tylko tego Romanowa budziły nadzieje, ze będzie lepiej niż za poprzedników...

Ośrodek Myśli Politycznej

Artykuł 21 listopada 1916 r. zmarł najlepszy władca dla Polaków wśród monarchów-zaborców pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

12 czerwca 1848 roku zakończenie Zjazdu Słowiańskiego w Pradze.

W trwających 10 dni obradach wzięli udział przedstawiciele słowiańskich narodów monarchii habsburskiej.

na mapie: rozkład ras w cesarstwie austro-węgierskim Historical Atlas Williama R. Shepherda, 1911

Inicjatywę zorganizowania zjazdu podjęto jednocześnie w Pradze, Poznaniu i Zagrzebiu już w kwietniu 1848 r. Choć w założeniu czeskich gospodarzy miało to być spotkanie Słowian austriackich, to wzięli w nim udział także Polacy i Rosjanie spoza Austrii.

[caption id="attachment_28209" align="alignright" width="600"] Msza na Końskim Targu 12 czerwca 1848[/caption]

Najliczniej przybyłą grupę stanowili Polacy - ponad 70 uczestników, wśród nich Karol Libelt, Florian Ziemiałkowski, Andrzej Kotula, Franciszek Smolka i Jerzy Lubomirski.

Zjazd poświęcono omówieniu metod walki z postępującą germanizacją i madziaryzacją. Mimo iż rozpoczął się on pod hasłami austroslawizmu (federacji ludów słowiańskich w ramach monarchii habsburskiej, przy luźnych związkach kulturalnych z pozostałymi Słowianami), to działacze czescy i polscy pod kierunkiem Libelta podnieśli kwestie społeczne - związku wszystkich Słowian i ich prawa do niepodległości. Uchwalony pod  koniec Manifest do ludów Europy wysuwał postulat niepodległości Polski.

12 czerwca obrady zostały zerwane, a Pragą wstrząsnęły zamieszki i starcia z garnizonem austriackim. Obok Czechów na barykadach Pragi stanęli Polacy. Powstanie praskie stłumiono po sześciu dniach walk.

źródło: Muzeum Historii Polski

opublikowane na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska

Artykuł 12 czerwca 1848 r. doszło do powstania praskiego. Polacy i Czesi stanęli na barykadach pochodzi z serwisu Niezłomni.com.