Śląska prowincja. Na wiejskiej polanie zostają odnalezione zwłoki poczytnego autora kryminałów. Wcześniej został uprowadzony z własnego domu, a jedynym świadkiem zajścia jest żona pisarza, znaleziona w sypialni – poturbowana i skuta kajdankami. Sprawa zostaje przydzielona utalentowanej i niezwykle ambitnej podkomisarz Laurze Szumskiej, która nie może pogodzić się z faktem, że wbrew własnej woli oddelegowano ją z Warszawy do komendy powiatowej w Myszkowie.

Do współpracy zostaje jej przydzielony komisarz Olgierd Kot, cieszący się uznaniem śledczy, który coraz częściej miewa myśli samobójcze.Oboje funkcjonariuszy różni wszystko, ale żeby znaleźć zabójcę będą musieli stanąć ramię w ramię. Niebawem spokojny, urzekający pięknem krajobraz stanie się dla nich miejscem, w którym przyjdzie im się zmierzyć ze złem w ludzkiej skórze… Świetnie skonstruowana intryga i doskonale nakreśleni bohaterowie to znaki szczególne thrillera Napisz mi jak zabić. Dorian Zawadzki po raz kolejny udowadnia, że jest prawdziwym mistrzem w budowaniu napięcia!

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Replika prezentujemy Państwu fragment najnowszej książki Doriana Zawadzkiego pt. Napisz mi jak zabić, Poznań 2021. Książkę można nabyć na stronie Wydawnictwa Replika.

ROZDZIAŁ 1

Mysłowice (woj. śląskie) – 1 lipca 2019, poniedziałek

Kot nie umiał płakać. Choć przez całe swoje pięćdziesiąt osiem lat miał ku temu wiele okazji, to z jego oczu nigdy nie popłynęły łzy. Potwierdzali to wszyscy, którzy go znali. Zupełnie, jakby jego oczy nie były do tego zdolne; nie posiadały gruczołów łzowych. Własna matka – świeć Panie nad jej duszą – powiedziała mu kiedyś, że nie płakał nawet w chwili narodzin. Przyszedł na świat spokojny i skupiony; jakby od samego początku wiedział, że życie to nie spacerek po zielonym parku, tylko szara rzeczywistość pozbawiona złudzeń.

Olgierd Kot zamrugał, patrząc w gwiaździste lipcowe niebo. Ostatnio nie spędzał wieczorów w łóżku, tylko na werandzie swojego starego drewnianego domu z trzydziestoletnią gwarancją na konstrukcję, która – podobnie jak jego własna konstrukcja psychiczna – wygasła cztery lata temu. Mieszkał na uboczu, w pobliżu lasu nad rzeką Przemsza i miał widok na oczyszczalnię ścieków.
Odepchnął się stopami od drewnianej posadzki, wprawiając bujany fotel w ruch, jak metronom odmierzający pozostały mu czas. W jednej ręce trzymał kieliszek irlandzkiej whiskey, a w drugiej służbowego glocka kaliber .40. Zarówno grube wyprofilowane szkło, jak i magazynek mogący pomieścić siedemnaście naboi były pełne. W pokoju za plecami Olgierda, w którym zostawił zapalone światło, Hank Williams śpiewał I’ll Never Get Out Of This World Alive.

Na niskim drewnianym stoliku nakrytym wyblakłą ceratą w czerwono-białą szachownicę stało zdjęcie w staroświeckiej ramce na nóżce. Było czarno-białe, starsze niż dom i również straciło gwarancję. Uśmiechała się z niego para młodych ludzi obejmująca się w parku. To był jeden z tych nielicznych dni, kiedy zielone złudzenia potrafiły przyćmić szarą rzeczywistość.

Obok ramki stała charakterystyczna zielona butelka, której zadaniem było podtrzymać te złudzenia, a na żółtej etykiecie widniało motto rodziny Jamesonów: Sine Metu . Była już do połowy pusta. PBP – tak piloci określają punkt bezpiecznego powrotu, kiedy śmigłowiec unoszący się nad oceanem ma jeszcze dość paliwa, żeby zawrócić i bezpiecznie wylądować.

Austriacki pistolet z tworzywa sztucznego o wysokiej wytrzymałości, który na początku lat osiemdziesiątych stał się międzynarodowym przebojem w szeregach policji, zaciążył w dłoni Kota, kiedy uniósł go do światła. Glock posiadał potrójny system zabezpieczeń, mający uchronić przed przypadkowym postrzałem. Każdy był kolejno zwalniany w trakcie naciskania na język spustowy.
Kot wychylił kieliszek i westchnął. A kiedy sobie dolał, dostrzegł, że osiągnął PBP. W butelce znajdowało się tyle samo szarej pustki, co zielonych wspomnień utrwalonych na czarno-białych zdjęciach.

Równocześnie podniósł whiskey i pistolet, na którym zamajaczyła kontrastowa plamka na muszce.
Poczekał, aż Hank dokończy refren ostatniej piosenki, którą wydał przed śmiercią.
Kot opróżnił kieliszek długim haustem, zamykając oczy. Lufa pistoletu gładko przylgnęła do ciepłej skroni, jakby tylko na to czekała od kilku dni. Otworzył oczy, jeszcze raz spojrzał na zdjęcie, swoje i Marysi.
A potem Kot odchylił głowę, uśmiechając się do gwiazd.
– Sine Metu – wyszeptał.
Słyszał znajomy chlupot w kanale ściekowym, parskanie żerujących dzików w pobliskim lesie i cichy trzask zwalnianego systemu zabezpieczeń, kiedy naciskał spust. Trzy… dwa… jed…
Co to było?
Pianie koguta?
Rozpoznał dźwięk, choć nie wierzył własnym uszom.
Słyszał, że takie rzeczy czasami przytrafiają się niedoszłym samobójcom. Musiało tak być. Inaczej nie byliby niedoszłymi samobójcami i nie mogliby nikomu o tym opowiedzieć.
Położył pistolet na stoliku przed zdjęciem i niechętnie dźwignął się z fotela. Wszedł do pokoju. Na blacie biurka wibrowała komórka, a na pękniętym wyświetlaczu zobaczył, że to numer prywatny.
Kogut znowu zapiał.
Kot odebrał połączenie i przyłożył komórkę do ucha, ale nie odezwał się ani słowem.
– Olgierd? – rozbrzmiał głos z zaświatów. Był tak absurdalnie głęboki, że mógł należeć tylko do ducha. Cholera, pomyślał Kot, może rzeczywiście palnąłem sobie w łeb? Wrócił na werandę, ale nie znalazł w fotelu swojego ciała. Poza tym, gdyby był już martwy, to raczej nie mógłby odebrać telefonu. Ale ta myśl dotarła do jego odurzonego alkoholem umysłu dopiero po chwili. – Czuję odór whiskey z twojej mordy. Odezwij się wreszcie.
– Lucjan? – zaryzykował pytanie.
– Myślałeś, że nie żyję? – Głos nie był już tak głęboki, zastąpił go chrypliwy rubaszny rechot. Widocznie komendant wojewódzki wyszedł na balkon swojego mieszkania na katowickich Bogucicach, gdzie był lepszy zasięg. – Mówiłem ci już kiedyś, że zamierzam odejść z tego świata jako najstarszy Polak?
– Setki razy. – Kot uśmiechnął się do swoich wspomnień. Zobaczył w nich dwóch chłopaków wysiadających z nyski w szarych mundurach i białych kaskach Milicji Obywatelskiej. Dostali właśnie rozkaz stłumienia demonstracji, zamiast tego wymknęli się z kordonu i poszli upić. – Jestem pewien, że tak właśnie będzie. – Oparł się ręką, w której wciąż trzymał pusty kieliszek, o balustradę. – Z czym dzwonisz?
W słuchawce rozległo się kliknięcie zapalniczki.
– A co, przeszkadzam ci?
– Dlaczego tak uważasz?
– Już prawie północ. A ty masz taki głos, jakbym oderwał cię od jakiejś pilnej roboty.
Kot odstawił kieliszek na stolik i usiadł z powrotem w fotelu.
– To nic pilnego. Mogę do tego wrócić za chwilę.
– Szukałem cię na uczelni… – Komendant Lucjan Janicki zaciągnął się papierosem. – Podobno wziąłeś sobie urlop.
– Ano tak, dla podratowania zdrowia. – Kot ominął dłonią pistolet i sięgnął po butelkę. – Lucyna wyszła z domu?
– Skąd wiesz? – padło pytanie po krótkim namyśle.
– Nie odważyłbyś się zapalić przy żonie.
Janicki wydmuchał dym do słuchawki.
– Śmiej się z mojego nieszczęścia, Sierściuchu. A ona tymczasem wykończy mnie tą swoją zdrową kuchnią i spacerami z tymi przeklętymi kijkami… – czknął – szybciej niż wóda i fajki.
– A wracając do tematu. – Kot ponownie napełnił sobie kieliszek resztką brązowego płynu. – Z czym dzwonisz?
– Sąsiad mi umarł…
– Moje kondolencje.
– …Lucyna siedzi za ścianą na stypie, a do mnie dotarło, że nie mam już z kim zagrać w szachy.
– Takie myśli nie świadczą o tym, że jesteś złym człowiekiem.
– Wiedziałem, że zrozumiesz – westchnął Janicki. – Wpadłbyś w sobotę zagrać?
Kot przyłożył sobie kieliszek do czoła.
– Naprawdę tylko po to do mnie dzwonisz?
– Ty sukinkocie… – Janicki złapał płytki oddech. – Tak trudno ci uwierzyć, że twoja wyliniała dupa może wciąż jeszcze kogoś obchodzić?!
Kot nie musiał się długo zastanawiać. Nie miał dzieci, z najbliższymi krewnymi utrzymywał zdawkowy kontakt, a większość jego nielicznych przyjaciół już nie żyła.
– Tak, Luc…
Janicki się rozłączył. Kot popatrzył na ciemniejący wyświetlacz, a potem zajął się swoją whiskey. Zanim zdążył odłożyć komórkę, ta rozdzwoniła się ponownie.
– Zadzwoniłem jako przyjaciel… poważnie – wysapał Janicki. – A teraz dzwonię służbowo.
– Masz dwie minuty. – Kot zatrzymał kieliszek w połowie drogi do ust. – Potem wyłączę telefon.
Janicki streścił się w dziewięćdziesiąt sekund.
A ostatnie trzydzieści Olgierd poświęcił na przemyślenia nad tym, co właśnie usłyszał.
– Dlaczego mi to wszystko mówisz? – spytał Kot, dostrzegając na horyzoncie rozbłyski burzy.
– Nie rozumiem cię, Olgierd. – W głosie Janickiego zabrzmiała dezaprobata. – Przecież to sprawa w sam raz dla ciebie.
Kot patrzył na falujące wierzchołki drzew. W spadzisty dach werandy zabębniły pierwsze krople deszczu.
– Wiesz, że nie zajmuję się już sprawami kryminalnymi.
– Jesteś najlepszym śledczym na Śląsku – odezwał się znowu Janicki.
– Byłem. Dawno temu.
– Tak, całe cztery lata.
Kot podrapał się za uchem.
– Przecież policjanci z komendy powiatowej zatrzymają zabójców w ciągu dziesięciu dni…
W słuchawce rozległo się mokre plaśnięcie, a potem dźwięk trzęsącej się metalowej barierki na balkonie.
– Olgierd, przestań pierdolić! Doskonale wiesz, że takie sprawy nigdy nie są proste. Zabójcy dostali się do domu niezauważeni, nie zostawili żadnych śladów. To wygląda na robotę zawodowców. Rozmawiałem z prokuratorem. Chce kogoś doświadczonego.
Kot wyciągnął się w fotelu, opierając nogi o balustradę.
– Przecież dowodzisz komendą wojewódzką, możesz dać tę sprawę komukolwiek.
Janicki zarechotał bez cienia radości.
– Tak, mogę, ale nikt nie ma twojego doświadczenia.
– No dobrze, a czego mi nie mówisz?
Zapadła cisza.
W końcu komendant wypuścił ze świstem powietrze z płuc.
– Ofiara była znana. Lubisz kryminały?
Kot poczuł, jak serce zabiło mu mocniej w piersi.
– Nie za bardzo.
– To był Euzebiusz Kubiak.
Nad domem rozległ się grzmot. W pokoju Olgierda zgasło światło. Mężczyzna nawet nie drgnął.
– Ten pisarz? – spytał po chwili.
– Ten sam. – Trzasnęły drzwi balkonowe, Janicki najwyraźniej wrócił do mieszkania. – Prokurator chce zamknąć sprawę jak najszybciej, zanim przejmą ją ci z centrali i zacznie się ta cała medialna szopka. – Jego głos znów zrobił się stłumiony, jakby wydobywał się spod wody. – Nawet bez tego mamy dosyć kłopotów.
Kot zdjął nogi z balustrady, uśmiechając się, zupełnie jakby stary przyjaciel go widział.
– Nie przypominam sobie, żebyśmy kiedyś nie mieli ich dosyć.
– Jeśli się zgodzisz – podjął Janicki – to skontaktuję cię z komisarzem Wilczkiem. Wyświadczę komuś przysługę, a ty pojedziesz na wycieczkę i trochę się rozerwiesz.
Kot zastanawiał się, przechadzając po ciemnej werandzie.
– Myślisz, że tego właśnie mi potrzeba?
Usłyszał szum wentylatora w lodówce, brzdęk szkła, a potem głębokie westchnienie.
– Bierzesz czy nie? – spytał Janicki z przesadną dykcją.
Kot zapatrzył się w ciemność, słuchając odgłosów burzy. Wiedział, gdzie miał swoje źródło jego opór przed obcowaniem ze śmiercią.
Ale zaraz potem uświadomił sobie, że przecież już podjął decyzję, jeszcze zanim odebrał telefon od komendanta wojewódzkiego.
– Umówmy się, że oddzwonię do ciebie rano… powiedzmy o siódmej.
– Potrzebujesz jeszcze czasu do namysłu, Sierściuchu?
– Jeśli nie zadzwonię, to znaczy, że będziesz musiał poszukać kogoś innego.
…

O siódmej dziesięć następnego dnia Kot wziął długi i gorący prysznic w wannie, po którym większość ludzi miałaby oparzenia pierwszego stopnia. Przejechał dłonią po zaparowanym lustrze, uczesał czarno-siwe włosy i ogolił się brzytwą.
Poszedł do pokoju, w którym czytał i słuchał muzyki. Z górnej szuflady biurka wyjął etui z okularami do czytania, notes w skórzanej oprawie i ulubione pióro z grawerką. A z dolnej legitymację policyjną.
Po namyśle wsunął broń do kabury i zamknął na kluczyk w dolnej szufladzie.
Przed wyjściem zajrzał jeszcze do sypialni, żeby odstawić zdjęcie na szafkę nocną.
Kiedy Kot opuszczał dom, niebo było już jasne. Wciągnął głęboko rześkie powietrze i ruszył przez podwórze, zatapiając się w porannej mgle.
*********************************

Artykuł Podczas tego śledztwa będzie trzeba nagiąć wiele przepisów… Świetnie skonstruowana intryga i doskonale nakreśleni bohaterowie to znaki szczególne thrillera pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Nieodległa przyszłość. Świat zmaga się ze skutkami globalnego ocieplenia. Na terenie eksperymentalnego garnizonu w Fort Salem zostają znalezione zwęglone zwłoki młodej kobiety. Ofiarą jest słynna snajperka, niedawno przydzielona do Bazy Korpusu Sił Powietrznych.

Makabryczną zbrodnię próbuje rozwikłać Leah Marsh z Wojskowego Wydziału Śledczego. Jednak jej dochodzenie napotyka na zmowę milczenia, z jaką nigdy w swojej karierze nie miała do czynienia. Co okaże się silniejsze: chęć znalezienia i ukarania sprawcy czy lojalność wobec sióstr broni i obawa przed osłabieniem autorytetu armii?

Fragment książki Doriana Zawadzkiego pod tytułem "Kobieta w Masce", Wyd. Replika, Poznań 2020. Książkę można nabyć na stronie wydawnictwa Replika.

ROZDZIAŁ 1

Rok 40 Nowej Ery (2125 według kalendarza gregoriańskiego),

4 sierpnia – sobota, Baza Lotnicza Sił Powietrznych Armii Zjednoczonych Narodów Północnego Atlantyku i Pacyfiku w Salem (Oregon, d. USA)

Godz. 05:56

Niesione wiatrem znad morza masy wilgotnego powietrza ciągnęły w głąb lądu, zatrzymując się na naturalnej zaporze Gór Kaskadowych. Promienie wschodzącego słońca wspinały się po granitowym grzbiecie aż po skuty lodem wierzchołek stratowulkanu Góry Hood. A spływające potoki szumiały w dolinie porośniętej drzewami szpilkowymi i paprociami.

Baza Lotnicza Trzeciego Żeńskiego Korpusu Sił Powietrznych leżała w samym sercu lasu, na wyrwanym naturze, spadzistym, wykarczowanym gruncie otoczonym stalową siatką znajdującą się całodobowo pod napięciem o mocy stu tysięcy woltów. Na rozstawionych co trzysta metrów wieżyczkach trzy razy na dobę zmieniały się wartowniczki. Każda z nich po upływie szesnastu godzin obejmowała kolejną zmianę na sąsiednim posterunku zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Na zachód od garnizonu, w dole, migotały odległe światła miasta Salem. Czarna otchłań roztaczająca się poza jego granicami to był Pacyfik.

Droga wiodąca na tyłach budynku została wylana betonem i oznaczona żółtym pasem bezpieczeństwa w odległości dwóch metrów od ogrodzenia. Budynek koszar oznaczony numerem cztery, podobnie jak jego sześciu bliźniaczych braci, oprócz parteru posiadał piętro, na które prowadziły zewnętrzne drewniane schody. W zeszłym miesiącu pracownice administracji przeprowadziły w nich anonimową ankietę, pytając wszystkie szeregowe, podoficer i oficer: jak oceniają integrację połączoną z zachowaniem dyscypliny? Wyniki okazały się niepokojąco rozbieżne: siedemnaście procent odpowiedziało, że dobrze, pięćdziesiąt cztery procent wolało się nie wypowiadać, a trzydzieści siedem wyraziło niezadowolenie. Oznaczało to, że „fala” w garnizonie przybrała niebezpieczne rozmiary.

Porucznik Leah Marsh była kobietą średniego wzrostu, ale, idąc posuwistym krokiem z pochyloną głową, sprawiała wrażenie niskiej i zmęczonej. W styczniu skończyła czterdzieści trzy lata, z czego siedemnaście lat odsłużyła w Drugim Korpusie Piechoty Morskiej w Baltimore, a od ośmiu pracowała w Wojskowym Biurze Śledczym w Vancouver. Miała opinię utalentowanej i nieustępliwej służbistki, którą potwierdzały trzy rozwody.

Towarzysząca jej porucznik Emma Fornier pochodziła jakby z innego świata, była energiczna, o dwie dekady młodsza od Marsh, szła wyprostowana. Musiała skracać krok, żeby dostosować się do tempa śledczej.

– Kto zjawił się pierwszy na miejscu zdarzenia? – spytała Marsh.

– Sierżant Sorensen – odparła Fornier.

– Kiedy to było?

– Mniej więcej za kwadrans druga nad ranem.

– Co tu robiła?

– Wykonywała rutynowy patrol.

Marsh podniosła głowę.

– Patrol?

– Tak, pierwszy o dwudziestej trzeciej zero zero, drugi o pierwszej, a trzeci o trzeciej. Jesienią i zimą dochodzi jeszcze czwarty o piątej nad ranem. Trasa patrolu obejmuje wyłącznie koszary zdecentralizowane, w środku i na zewnątrz. Zwykle trwa to trzy kwadranse. – Fornier mówiła z mocnym francuskim akcentem, zastępując literę „r” przez „h”. Brzmiało to zabawnie albo irytująco w zależności od tego, kto słuchał.

Marsh w zamyśleniu kiwnęła głową.

– Ktoś to sprawdza?

– Nie, jest grafik. Patrole wykonują wyłącznie podoficer. Nigdy nie było powodów, aby podejrzewać, że je opuszczają albo skracają.

– Godziny tych patroli są stałe?

Fornier zawahała się, zanim udzieliła odpowiedzi.

– Tak, pani porucznik.

Zbliżyły się do drzwi na tyłach budynku, przed którymi wartę trzymała wyprostowana jak struna szeregowa. Zimne krople zacinającego deszczu przemoczyły jej zielony mundur do suchej nitki, dalej z uporem rozbijając się o nieruchomą twarz. Marsh przypomniała sobie wizytę sprzed lat w muzeum figur woskowych madame Tussaud w Londynie, dokąd poleciała na miesiąc miodowy ze swoim pierwszym mężem – Szkotem.

– A zatem mogę założyć, że wszyscy w garnizonie znają te godziny oraz trasę patrolu i gdyby któraś z żołnierek chciała po zarządzeniu ciszy nocnej przedostać się z budynku „A” do budynku „B”, zapewne potrafiłaby wybrać odpowiedni moment, żeby nie zostać zauważona.

Fornier zwolniła szeregową, która bez chwili zwłoki odmaszerowała, znikając za rogiem budynku, i chociaż było to pytanie retoryczne, poczuła się w obowiązku odpowiedzieć:

– Myślę, że tak, pani porucznik.

Marsh zadawała kolejne pytania:

– To dlaczego nie stosuje się tutaj godzin rotacyjnych?

Fornier uniosła ramiona, jakby dopiero teraz zauważyła, że pada deszcz.

– Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie… ta decyzja leży w gestii administracji garnizonu.

– A kto jest szefem administracji?

– Pułkownik Quintana.

Marsh stanęła przodem do otwartych na oścież drzwi. W pomieszczeniu panowała ciemność, ale nie dlatego, że pierwsze promienie wschodzącego słońca jeszcze tutaj nie dotarły. Odniosła nieprzyjemne wrażenie, że wypełniający wnętrze mrok zamiast topnieć z każdą chwilą jeszcze gęstniał.

Czekała nieruchomo, nasłuchiwała. Starała się wchłonąć i zapamiętać wszystko, co czuła. Pierwsze wrażenie. Dla śledczego najważniejsze są te myśli, które pojawiły się na miejscu zdarzenia właśnie jako pierwsze. Zmysły są wciąż wyostrzone, zbierają informacje, po czym przygasają zmęczone natłokiem faktów i teorii.

Przykucnęła, zamknęła oczy. Próbowała poczuć, co to miejsce ma jej o sobie do powiedzenia: wilgoć, spalenizna, środki chemiczne, guma i nienazwany słodkawy odór unoszący się niczym niewidzialna, lepka mgła, zawsze tam, gdzie wybuchały pożary i były ofiary śmiertelne.

Fornier chrząknęła.

– Mogę coś dodać…?

– Śmiało.

– Te nocne patrole mają wyłącznie zadanie prewencyjne. Jeśli zachodzi uzasadnione podejrzenie złamania regulaminu, wtedy w pokojach dokonywane są niezapowiedziane rewizje.

– A jak często zachodzi taka potrzeba?

Młoda porucznik uniosła kącik ust.

– Po każdym święcie, kiedy szeregowe wracają z przepustek. Zawsze któraś próbuje przemycić kontrabandę.

Marsh wyprostowała się, odsunęła z twarzy gęste kasztanowe włosy. Włożyła na mokre dłonie białe lateksowe rękawiczki, foliowe ochraniacze na buty i wyciągnęła z kieszeni płaszcza latarkę taktyczną z paralizatorem.

– Proszę powiedzieć mi coś o tym pomieszczeniu.

Fornier wyjrzała śledczej przez ramię.

– Mieści się tam pralnia. W każdy piątek o siedemnastej zero zero żołnierki wystawiają na korytarz ponumerowane worki z odzieżą służbową, prześcieradłami i poszewkami na pościel. Dyżurne szeregowe zbierają wszystko do wózka i przywożą tutaj.

Snop światła padł na stos worków ułożonych na środku pomieszczenia. Marsh przesunęła nim wzdłuż stojącego pod ścianą szeregu ogromnych pralkosuszarek, a potem skierowała strumień w odległy czarny kąt.

– I urządzają wielkie pranie?

– Tak, trwa to cały weekend.

Śledcza poświeciła w górę, znalazła na suficie dwa rzędy zraszaczy oraz klosz zasłaniający żarówkę. Sięgnęła do włącznika na ścianie. Nic, wciąż ciemność. Skierowała snop światła pod nogi, weszła za próg i podniosła kłódkę. Ruchomy pałąk, który otwierał i zamykał obręcz został wyłamany.

– Ile osób przebywało na terenie garnizonu ubiegłej nocy?

– Musiałabym dokładnie sprawdzić w ewidencji… ale przypuszczam, że nie więcej niż jedna trzecia. Zazwyczaj w piątek po siedemnastej większość żołnierek jest zwalniana na przepustki. Zostają tylko te, które mają dyżur.

– Jak pani i sierżant Sorensen?

– Tak jest – czekająca w progu Fornier wzruszyła ramionami – i jeszcze jakieś siedemset innych.

Marsh przystanęła na środku pralni i obracając się, wodziła wzrokiem za snopem latarki. Nie wiedziała, czy to, czego szukała, wciąż jeszcze tu jest, ale chciała się upewnić.

– A jakie obowiązki miała pełnić porucznik Rosenheim?

– O ile się orientuję… była zawieszona.

– Mhm… dlaczego?

Oddelegowana do dyspozycji śledczej i mająca służyć wszelką pomocą porucznik Fornier zwlekała z odpowiedzią. Zastanawiała się, co mogła, a co musiała powiedzieć.

– Na polecenie jej bezpośredniej przełożonej, major Kaas… wszystko jest w aktach.

Marsh świeciła po ścianach pralni, zaglądając w otwarte gardziele perforowanych bębnów. Chciała już zrezygnować i przejść dalej, kiedy coś zauważyła. Z jednego z worków leżących u jej stóp wystawał metalowy łom. Wyciągnęła go i zważyła w dłoni. Kawał solidnego żelastwa.

– Czy to sierżant Sorensen ugasiła pożar?

– Nie, kiedy przybyła na miejsce już się nie paliło. – Podniecona Fornier wyciągnęła szyję, przestępując w progu z nogi na nogę. – Pod sufitem są zainstalowane zraszacze i wykrywacz dymu. Przepisy przeciwpożarowe.

Marsh ruszyła w głąb pralni, oddychając przez usta. Z każdym krokiem słodkawy odór stawał się coraz mocniejszy.

– Znała pani porucznik Rosenheim?

– Tylko ze słyszenia! – zawołała Fornier.

Marsh zatrzymała się, wędrując latarką od okna do czarnego kąta w pralni. Gipsowa ściana była pokryta sadzą od podłogi do sufitu, a szyba tak osmolona, że nie można było odróżnić dnia od nocy. Ogień był jak żywa istota: rodził się, oddychał i zjadał to, co mu podano. A kiedy zaspokoił pierwszy głód wspiął się na drewniany parapet, ale nie dlatego, że drewno jest łatwopalne, tylko że sam tego chciał. Chciał rosnąć, reprodukować się i polować. Szyba w oknie i woda w zraszaczach go powstrzymały.

Śledcza podeszła bliżej, z wózka na pranie zostały tylko kółka i stelaż ze stali nierdzewnej. Na podstawie leżały spalone zwłoki z groteskowo powykręcanymi kończynami, przybierając pod wpływem wysokiej temperatury pozycję embrionalną. Marsh włożyła latarkę do ust i wyciągnęła z wewnętrznej kieszeni płaszcza zdjęcie. Porucznik Rebeka Rosenheim miała dwadzieścia dwa lata, trójkątną twarz z wyraźnie zaznaczonym podbródkiem i kośćmi policzkowymi, duże jasne oczy i wąskie usta z wydatnym łukiem kupidyna. Zjawiskowa androgyniczna uroda zapewne sprawiała, że wszędzie, gdzie tylko się pojawiła, musiała wzbudzać zainteresowanie. Patrząc na nią, nie można było mieć do końca pewności, czy jest to piękna dziewczyna, czy może przystojny chłopak.

Marsh przeniosła wzrok z fotografii na zwęglone szczątki, jej wyobraźnia naniosła oczy z powrotem do pustych oczodołów, a ponad dwoma dziurkami pośrodku uformował się zgrabny nos. Krótsze u dołu i dłuższe na górze czarne włosy porucznik Rosenheim czesała na bok. Marsh zauważyła na okrągłej czaszce niewielką szczelinę. Postrzępiona pajęczyna pęknięć rozchodziła się na boki jak przyklejona rozgwiazda. Łom zaczął jej ciążyć w dłoni.

– Ani razu ze sobą nie rozmawiałyście?

– W Fort Salem jest nas na co dzień dwa tysiące – odparła Fornier.

– I ani jednego mężczyzny?

Marsh obróciła się, snop latarki padł na umieszczony na ścianie włącznik główny prądu – dźwignia była opuszczona – a potem na stojącą w wejściu młodą porucznik. Fornier uniosła dłoń, żeby osłonić oczy, ale nie zdążyła zgasić uśmiechu.

– Ani jednego.

**********************************************************************************

Artykuł Jak odkryć prawdę, kiedy wszyscy kłamią? Wciągający thriller osadzony w realiach świata po katastrofie pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Londyn, rok 1985. W lipcowy wieczór ma miejsce gigantyczna awaria prądu, a na peryferiach miasta pojawia się młoda naga kobieta. Nie pamięta kim jest i skąd pochodzi. Wie tylko, że ma na imię Faith i 48 godzin na realizację zabójczego planu.

Kilka godzin później w zamachu ginie jeden z bossów mafijnego świata, co daje początek serii spektakularnych zbrodni, które wstrząsają miastem. Do sprawy zostaje przydzielona Nell Palicki – znana z niekonwencjonalnych metod śledczych, charyzmatyczna inspektor, owiana sławą po schwytaniu seryjnego mordercy nazwanego przez media Rzeźnikiem z Greenwich. W toku śledztwa wychodzą na jaw coraz bardziej niepokojące fakty, łącznie z takim, że zabójca może posiadać nadnaturalne zdolności. Ta historia została zapamiętana przez jej świadków jako ZABÓJCZE LATO – Londyn’85.

Selekcjoner to mroczny, pełen zaskakujących zwrotów akcji thriller, który pochłania bez reszty!

Fragment thrillera "Selekcjoner" Doriana Zawadzkiego, wyd. Replika, Poznań 2019. Książkę można nabyć TUTAJ. 

Nowy Jork – czerwiec 1876 roku

To był jeden z tych wieczorów, kiedy ludzka wyobraźnia już spała, otulona ciepłą wiosenną pościelą, i nikt nie przeczuwał zbliżającej się tragedii. Mężczyzna w koszuli z żabotem powiedział do żony zmywającej w kuchni naczynia, że pójdzie się przejść. Przed wyjściem na wieczorny spacer zajrzał jeszcze do pokoju syna, aby upewnić się, że malec smacznie śpi. Następnie włożył modny kapelusz z szerokim rondem, zabrał zapałki oraz ulubione cygaro, po czym opuścił swoje mieszkanie przy Piątej Alei.
Nazywał się Rudolf Fentz, a w chwili zaginięcia miał 29 lat.
Nowy Jork – 15 czerwca 1950 roku

Godz. 23:10

Przedstawienie dobiegło końca. Ze względu na późną porę widzowie w pośpiechu opuszczali teatr na Broadwayu. Na środku Times Square zobaczyli mężczyznę w wieku około 30 lat. Nikt nie zauważył jak się tam znalazł. Zupełnie, jakby wyrósł spod ziemi. Naraz rzucały się w oczy dwie rzeczy: jego staroświecki ubiór oraz zachowanie. Sprawiał wrażenie zupełnie zdezorientowanego.
Zanim ktokolwiek zdążył krzyknąć, rozległ się pisk hamulców nadjeżdżającej taksówki, a potem odgłos głuchego uderzenia.
Jeszcze tej samej nocy próg kostnicy przekroczył inspektor Hubert V. Rihm z Departamentu Osób Zaginionych. Sprawa nie była tyleż nagląca, co zadziwiająca. Inspektor Rihm uważnie obejrzał ciało ofiary wypadku i możemy się domyślać, że do towarzyszących mu urzędników oraz policjantów, którzy jako pierwsi znaleźli się na miejscu zdarzenia, rzucił uwagę w stylu: Czy gdzieś w okolicy odbywał się bal przebierańców?

Następnie przystąpił do oględzin przedmiotów znalezionych przy zwłokach:

– żeton z miedzi, pozwalający na zakup piwa o wartości 5 centów,

– jakieś 70 dolarów w banknotach, które już wyszły z obiegu,

– rachunek za pieczę nad koniem oraz mycie powozu wystawiony przez stajnię, która jakoby miała się mieścić przy Lexington Avenue,

– stosik wizytówek na nazwisko Rudolf Fentz i adresem na Piątej Alei,

– list wysłany na ten sam adres ze znaczkiem pocztowym i stemplem z czerwca 1876 roku.

Żadna z tych rzeczy nie wyglądała na pochodzącą z drugiej połowy XIX wieku. Sprawa była o tyleż zagadkowa, że nikt nie zgłosił zaginięcia Rudolfa Fentza, jego nazwisko nie widniało w książce adresowej, a odciski palców nigdy nie zostały zapisane.

Kolejnym krokiem dochodzenia było standardowe poszukiwanie rodziny zmarłego. Inspektor Rihm udał się pod wskazany adres, ale obecny właściciel mieszkania przy Piątej Alei nie znał nikogo o nazwisku Rudolf Fentz. Szczęście jednak mu dopisało, co prawda połowicznie, kiedy przepytywał sąsiadów. Okazało się, że starsi mieszkańcy pamiętali Rudolfa Fentza Jr., mężczyznę około sześćdziesięcioletniego, który po przejściu na emeryturę wyprowadził się w nieznane miejsce, gdzieś w okolicy 1940 roku.

W trakcie dalszego żmudnego śledztwa inspektor Rihm odnalazł Rudolfa Fentza Jr., w książce telefonicznej z 1939 roku, niestety w pięć lat po jego śmierci. Taką informację otrzymał w banku, gdzie zmarły miał założone konto, ale dowiedział się również, że wdowa po nim wciąż żyła i obecnie mieszkała na Florydzie. Doskonałe miejsce na emeryturę.

Po dotarciu do pani Fentz inspektor Rihm potwierdził wszystkie zebrane przez siebie fakty, którym aż do ostatniej chwili nie dawał wiary. Rudolf Fentz rzeczywiście zaginął… w 1876 roku. Wyszedł z mieszkania w czerwcowy wieczór, zostawiając żonę oraz małego synka, i nigdy nie wrócił. Rodzina wówczas złożyła zawiadomienie na policji, ale poszukiwania nie przyniosły rezultatu.

*

Dochodzenie inspektora Rihma znalazło kres w piwnicy budynku NYPD, gdzie znajdowało się archiwum. Wygrzebał dokumenty osób zaginionych w 1876 roku. Było wśród nich nazwisko Rudolf Fentz. Opis jego wyglądu, wiek i ubiór pasował do mężczyzny potrąconego przez taksówkę na Times Square. Sprawa wciąż była oznaczona jako nierozwiązana. I taka miała już pozostać.
Inspektor Rihm nie zanotował wyników swojego dochodzenia w oficjalnych aktach.
Nie zrobił tego w obawie, że mógłby zostać uznany za szaleńca.

Dorian Zawadzki – urodził się w 1983 roku na Mazowszu, z wyboru mieszkaniec Śląska. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomiczno-Informatycznej w Warszawie (obecnie Akademia Finansów i Biznesu Vistula). Zagorzały kinoman i meloman. Kiedy nie pracuje nad powieścią, dokłada wszelkich starań żeby przeczytać wszystkie interesujące go książki... choć dobrze wie, że mu się nie uda. Selekcjoner to jego debiutancka powieść.

Artykuł Mroczny, pełen zaskakujących zwrotów akcji thriller, który pochłania bez reszty! „Selekcjoner” Doriana Zawadzkiego. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.