Jak informuje serwis Historia.org.pl, Muzeum Historii Polski, które miało być wizytówką nie tylko stolicy, zostało potraktowane po macoszemu przez polski rząd. Zamiast efektownego budynku i imponującej wystawy, Muzeum zostanie wtłoczone na siłę do Cytadeli Warszawskiej.

Już w 2009 roku rozstrzygnięto konkurs na budynek i wystawę Muzeum Historii Polski, ale do dziś nie rozpoczęto jego budowy. W przeciwieństwie do Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku i Muzeum Historii Żydów Polskich zabrakło woli politycznej.

[caption id="attachment_23438" align="aligncenter" width="614"] Muzeum Historii Żydów Polskich finansowane również z pieniędzy polskiego podatnika, źródło foto: Wikipedia[/caption]

Ostatecznie kiedy politycy zajęli się projektem, okazało się, że na Muzeum brakuje miejsca. Nie będzie więc okazałego budynku i imponującej wystawy, bo decyzją rządu Muzeum zostanie ulokowane w Cytadeli Warszawskiej - jak podkreśla Historia.org.pl, " muzeum zostanie wtłoczone na siłę". Czytamy:

Miejsca tam wiele nie ma. Dotychczasowy projekt świetnie zagospodarowywał „wyrwę” nad Trasą Łazienkowską. Ponadto w twierdzy budowane już jest Muzeum Katyńskie oraz Muzeum Wojska Polskiego. Takie okoliczności mocno ograniczają zdolności wystawiennicze placówki i wymuszają dostosowanie się do trudnego architektonicznie i konserwatorsko otoczenia. Tak naprawdę nie wiadomo, jaki będzie miało kształt, ani jak będzie wyglądać wystawa stała. Tego rząd dziś nie podał. Wątpliwe jest, iż do 11 listopada 2018 r. (100. rocznica odzyskania niepodległości) uda się zbudować muzeum na miarę oczekiwań i porównywalnego w rozmachu do pierwotnej idei.

Tak miało wyglądać muzeum:

Tak miała wyglądać ekspozycja:

więcej: Historia.org.pl

Artykuł Politycy nie chcą nowoczesnego Muzeum Historii Polski. Po sześciu latach oczekiwania na decyzję Muzeum potraktowano po macoszemu pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_22255" align="alignright" width="450"] Rozbrajanie Niemców w Warszawie – 10 listopada 1918 r.[/caption]

Gdy [...] wyszedłem rano na miasto, ulica miała wygląd jakiś zupełnie inny niż zwykle: ludzie poruszali się szybko, każdy patrzył z ciekawością naokoło, każdy czegoś wyczekiwał, zawiązywały się rozmowy między ludźmi nieznajomymi. [...] Ludność samorzutnie zaczęła rozbrajać żołnierzy, którzy poddawali się temu przeważnie bez protestu. Zaraz na ul. Wareckiej spotkałem jakiegoś wojskowego niemieckiego, silnego, rosłego mężczyznę, za którym biegł mały 12-13-letni uczniaczek. Gdy go dogonił, zatrzymał go i kazał mu oddać broń, a duży Niemiec bez słowa odpiął pas i oddał mu szablę. Takie sceny rozgrywały się wszędzie, co świadczyło o zupełnym już poddaniu się armii niemieckiej i o zupełnym jej rozstroju. [...]

Na głównej arterii Warszawy, Nowym Świecie i Krakowskim Przedmieściu, ruch był nadzwyczajny. [...] Nasze nowe władze [...] przystąpiły do przejmowania gmachów będących w posiadaniu władz niemieckich, zarówno wojskowych, jak i cywilnej administracji. Na początku objęto Belweder, mosty na Wiśle, przy których ustawiono posterunki, park samochodowy przy ul. Książęcej [...]. Zrzucano wszędzie nienawistne napisy i znaki niemieckie. Sam widziałem, jak dwóch wyrostków wspięło się do orła niemieckiego na blasze przy pałacu Namiestnikowskim na Krakowskim Przedmieściu i zrzuciło go z hałasem na ziemię, a żołnierz niemiecki, w pełnym uzbrojeniu i w hełmie na głowie trzymający wartę przed pałacem, w którym miała wtedy już siedzibę rada żołnierska, ani się nie obejrzał.

Mieczysław Jankowski we wspomnieniach, źródło: Warszawa w pamiętnikach pierwszej wojny światowej, red. Krzysztof Dunin-Wąsowicz, Warszawa 1971

Jesteśmy wolni! Jesteśmy panami u siebie. Stało się, i to w tak nieoczekiwanych warunkach.

Gdy dziś wyszłam na miasto, ulica wydała mi się rozśpiewana, młoda, rozkołysana poczuciem wolności!

Od wczesnego ranka odbywa się przejmowanie urzędów niemieckich przez władze polskie. Już przekazano w nasze ręce Cytadelę, którą zajął batalion wojska polskiego z majorem Szyndlerem na czele.

Niemcy początkowo usiłowali zatrzymać artylerię, jednakże ustąpili, oddali wszystkie działa. Komendantem Warszawy został pułkownik Minkiewicz. Milicji miejskiej przeciążonej pracą przychodzi w pomoc tworząca się „Straż Obywatelska” oraz młodzież szkolna. Jerzy noc całą spędził na mieście i z łupem powraca (odebrany bagnet niemiecki).

Liczne składy i zapasy niemieckie zdobywamy bez wielkiego wysiłku i prawie bez rozlewu krwi.

Niemcy zbaranieli, gdzieniegdzie się bronią, zresztą dają się rozbrajać nie tylko przez wojskowych, ale przez lada chłystków cywilnych. Widok niepojęty. Idąc ulicą, spostrzega się samochody niemieckie z czerwonymi chorągwiami — zatrzymują je Polacy i każą Niemcom wysiadać — zwracają im tylko krasne godło. To samo dzieje się z powozami i końmi. Cała ta akcja idzie gładko; podziwiam poddanie się butnych jeszcze przedwczoraj ciemięzców oraz łagodność Polaków wobec pokonanego wroga, trzyletniego dręczyciela i kata.

Maria Lubomirska, Pamiętnik księżnej Marii Zdzisławowej Lubomirskiej. 1914-1918, oprac. Janusz Pajewski, Poznań 2002

Artykuł Warszawa 11 listopada 1918 roku. „Zrzucano wszędzie nienawistne napisy i znaki niemieckie. Niemcy zbaranieli, dają się rozbrajać przez lada chłystków” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.