"Niewolnicy wszędzie i zawsze niewolnikami będą – daj im skrzydła u ramion, a zamiatać pójdą ulice skrzydłami".

Cyprian Kamil Norwid

Powyższe słowa to reakcja poety na zachowanie rodaków. Norwida bardzo oburzyła reakcja Emigracji na carską amnestię z roku 1856. Car nie zdobył się wówczas wobec polskich powstańców na amnestię powszechną, ale oferował ją poszczególnym osobom, „tak jakby zbiegłym niewolnikom jako rzecz należącym do panów”. Poetę ogromnie zabolało to, że wielu emigrantów mimo to amnestię przyjęło.

Artykuł Cyprian Kamil Norwid: Niewolnicy wszędzie i zawsze niewolnikami będą… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Cyprian Kamil Norwid: Europa jest to stara wariatka i pijaczka, która co kilka lat robi rzezie i mordy bez żadnego rezultatu ni cywilizacyjnego, ni moralnego.

Nic postawić nie umie – głupia jak but, zarozumiała, pyszna i lekkomyślna.

[...] Cała Europa jest jak małpa sprzedająca wszystko za pieniądze i nikczemna ze wszech miar. Człowiek u niej szanowany jest ten, który jest wygodny i dopóki jest wygodny – sądu w niczym – smak uliczny – lenistwo ducha i osłabienie serca, a skora nerwów pochopność – oto obraz tej małpy.

z listu do Konstancji Górskiej z 1882 roku

Epoka obecna cała jest jałowa, niepoczciwa, brudna i zarozumiała. Jałowa dlatego, iż na żadnym polu dzielności-twórczej nic a nic, na jeden cal postępu nowego i samodzielnego w niczym nie zrobiła i całą jej wartością jest to tylko, że zdobycze przyszłości uwulgaryzowała namiętnie i nieumiejętnie, a przy tym, wulgaryzując nie swoje zdobycze, zniepoważyła jeszcze i podeptała źródła, z których żyje. Jest więc jałowa, bo nic nie zrobiła sama; niepoczciwa, bo podeptała, z czego żyje; brudna, bo upoetyzowała takie postępowanie (choć wie, że jest fałszywe), i zarozumiała, bo nie ma uszanowania dla sensu i absolutu pokoleń, wyobrażając sobie, iż ona tworzy człowieka na obraz i podobieństwo swoje, jak jeden Bóg!

z listu pisarza do Karola Ruprechta z 1866 roku

Artykuł Cyprian Kamil Norwid: Cała Europa jest jak małpa sprzedająca wszystko za pieniądze i nikczemna ze wszech miar… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Józef Stachowski i wiersz Noc

Obraz: Noc na Ukrainie Józefa Chełmońskiego

Bezkolorowej nocy tętent,
Sanna gubiąca ślady płóz,
– do nieba przymarzł złotą pętlą
łowca pijany – Wielki Wóz.

Jak niedźwiedź tak się mrok zatacza,
w cienistym śnie brunatny lis
podpływa skomląc. Lasu tarcza
pokryta mchem zwalonych pni.

O śmierci myślę. Ciała ptaków
padały, kiedy gdzieś do mórz
konieczność gnała. Wiatr jak lakiem
ich oczy kleił, ciemny kurz

[caption id="attachment_28104" align="alignright" width="235"] Józef Stachowski zdjęcie z czasów wojny[/caption]

zasypał. Wtedy liczbą martwych
mierzono srogość przyszłych zim
I czas znaczono, kiedy parte
odwilżą z gór uderzą kry.

To las się kłębi – tylko chory
blask lisich źrenic pada w śnieg
i mróz silniejszy. Czerw pod korą
wyszywa śmierci srebrny ścieg.

Józef Stachowski - (ur. 3 marca 1913 w Żabieńcu koło Garwolina, zm. 30 grudnia 1944 w Garwolinie) – polski poeta.

Pochodził z rodziny chłopskiej, miał troje rodzeństwa. Jego matka zmarła gdy miał trzy lata, zaś ojciec gdy Józef miał lat osiem. Wychowywało go starsze rodzeństwo (dwaj bracia oraz siostra). W 1932 roku ukończył gimnazjum w Garwolinie, studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Podczas studiów związany był z Klubem Artystycznym "S" oraz kręgiem poetów skupionych wokół Józefa Czechowicza z którym łączyło go pokrewieństwo tematyki. Tytuł magistra uzyskał w 1936 roku pisząc pracę magisterską o poezji C. K. Norwida.

Debiutował na łamach prasy w 1935 roku w "Lewarze" oraz "Okolicy poetów". Uczył w szkołach średnich w Milanówku i w Garwolinie. W czasie wojny brał udział w tajnym nauczaniu i konspiracyjnym życiu literackim. 30 grudnia 1944 r. zginął w wypadku samochodowym w okolicach Garwolina.

Artykuł Józef Stachowski i wiersz „Noc” [1938 r.] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Cyprian Kamil Norwid - Święty Pokój

Jeszcze tylko kilka ciężkich chmur
Nie-porozpychanych nozdrzem konia;
Jeszcze tylko kilka stromych gór,
A potem już słońce i harmonia!...
— Jeszcze tylko z hełmu kilka piór
W wiatru odrzuconych próżnię;
Jeszcze, tylko jeden pękły grot,
Błyskawica jedna — jeden grzmot —
A potem — już nie!...

*
Tak samo i w życiu: czasów wir
Jezdnego na hipogryfie ima;
Gruby mu rozrywać każe. kir,
Trumny przeskakiwać, których nie ma.
— Za czarnością trumien świta mir,
Wynagradzający słusznie;
I wciąż tylko jeden jeszcze trud,
Wysilenie jedno — jeden cud —
A potem — już nie!...

Piosenka w wykonaniu De Presse

Artykuł Cyprian Kamil Norwid, jeden z ulubionych poetów Jana Pawła II [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.