Gdy prezydent Ignacy Mościcki został internowany w Rumunii, zaczęto myśleć o przekazaniu prezydentury, aby w oczach Zachodu podtrzymać przekonanie o trwałości władzy, a przez to i państwowości polskiej.

na zdjęciu: Bolesław Wieniawa-Długoszowski (drugi od prawej) obok Józefa Becka (drugi od lewej) podczas spotkania legionistów w Krakowie, lata 30.

Za namową ambasadora polskiego w Bukareszcie, Rogera hr. Raczyńskiego, Mościcki zdecydował się mianować swoim następcą generała Kazimierza Sosnkowskiego - na podstawie 24 artykułu Konstytucji kwietniowej o wyznaczeniu "na swego następcę na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju". Niestety, z braku jakiekolwiek kontaktu i informacji o losie generała nominacja to nie mogła dojść do skutku. Prezydent nominował więc ambasadora RP w Rzymie (od 1938 r.), bliskiego przyjaciela Józefa Piłsudskiego, generała Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego.

Odpowiedni dokument antydatowano na 17 września 1939 r. w Kutach (na granicy polsko-rumuńskiej), a następnie przesłany Juliuszowi Łukasiewiczowi ambasadorowi w Paryżu, który zorganizował druk aktu mianowania w "Monitorze Polskim". 24 września informacja ta dotarła do generała Władysława Sikorskiego, który właśnie przybył do Paryża, a dzień później otrzymał ją Wieniawa-Długoszowski. 26 września w paryskim mieszkaniu Anatola Milsztajna, radcy ambasady polskiej, doszło do spotkania czołowych przedstawicieli antysanacyjnej opozycji: generała Władysława Sikorskiego, Augusta Zaleskiego (byłego ministra spraw zagranicznych) oraz Stanisława Strońskiego (działacza narodowego), którzy uznali, że piłsudczyk nie może być nowym prezydentem. Sikorski uzyskał poparcie rządu francuskiego, który uznał, że nie ma zaufania do nowego prezydenta, gdyż wybór był jednostronny.

W tej sytuacji 27 września prezydent-nominat zrzekł się swojej funkcji, uzasadniając to dobrem Rzeczypospolitej. Ostatecznie na prezydenta RP mianowano byłego marszałka senatu Władysława Raczkiewicza. Decyzję o jego mianowaniu ze względów formalnych także antydatowano - nosi ona również datę 17 września 1939 r.

Długoszowski powrócił do Rzymu, gdzie pozostał polskim przedstawicielem dyplomatycznym do 13 czerwca 1940 r. Po klęsce Francji w wojnie z Niemcami pojechał do Portugalii, a później do Stanów Zjednoczonych. W 1942 r. w niewyjaśnionych okolicznościach popełnił samobójstwo. Pogrzeb byłego prezydenta nominata odbył się w Ameryce, a jego szczątki sprowadzono do ojczyzny dopiero w 1990 i pochowano na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

źródło: Muzeum Historii Polski

http://niezlomni.com/byl-to-najbardziej-masonski-rzad-jaki-kiedykolwiek-miala-polska-czlonkowie-rzadu-byli-czlonkami-takich-czy-innych-stronnictw-politycznych-ale-ich-nie-reprezentowali/

Artykuł 25 września 1939 Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP. Dlaczego ostatecznie nim nie został pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Na stronie Mirka Szponara możemy podziwiać świetne historyczne zdjęcia, które zostały poddane kolorowaniu i retuszowi. Zobaczcie, jak wygląda nasza historia, dotychczas znana z czarno-białych zdjęć...

[caption id="attachment_30754" align="aligncenter" width="800"] Marszałek Józef Piłsudski, Prezydent Stanisław Wojciechowski, gen. Stanisław Szeptycki, Premier Wincenty Witos, obserwują manewry wojskowe.[/caption]

[caption id="attachment_30755" align="aligncenter" width="720"] Marszałek Józef Piłsudski[/caption]

[caption id="attachment_30756" align="aligncenter" width="567"] 03.05.1936 Katowice. Marsz. Edward Śmigły-Rydz. Obchody 15 rocznicy wybuchu III Powstania Śląskiego[/caption]

[caption id="attachment_30757" align="aligncenter" width="270"] 1916r. Józef Piłsudski ze swoim adiutantem Bolesławem Wieniawą-Długoszowskim.[/caption]

[caption id="attachment_30758" align="aligncenter" width="480"] 12 maja 1926, Warszawa. Józef Piłsudski i gen. Gustaw Orlicz-Dreszer przed spotkaniem z prezydentem RP Stanisławem Wojciechowskim na moście Poniatowskiego.[/caption]

[caption id="attachment_30759" align="aligncenter" width="800"] Legiony Polskie 1915-1916.[/caption]

[caption id="attachment_30760" align="aligncenter" width="480"] Porucznik Władysław Kłaptocz z 1 Polskiej Dywizji Pancernej gen. Maczka i amerykański oficer major Leonard C. Dull z 90 dywizji piechoty pokazują punkty na mapie, gdzie ich jednostki połączyły się 19 sierpnia zamykając pętlę wokół Bitwy pod Falaise, zatrzymując resztki niemieckiej 7. Armii.
Chambois, 20 sierpień 1944[/caption]

więcej zdjęć Autora TUTAJ

strona Autora TUTAJ - Pinupowo.com.pl

Artykuł Historia znana z wyblakłych czarno-białych zdjęć – teraz w kolorze [foto] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Bijecie się o honor? A my o naszą wolność. Czyli każdy walczy o to, czego mu brak.

Bolesław Wieniawa-Długoszowski do carskiego oficera w odpowiedzi na pytanie, o co się biją legioniści

Bolesław Wieniawa-Długoszewski to generał dywizji Wojska Polskiego, dyplomata i wolnomularz; osobisty adiutant Józefa Piłsudskiego. Formalnie przez 1 dzień "następca prezydenta RP na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju"; wobec niemożności sprawowania urzędu prezydenta przez internowanego Ignacego Mościckiego był faktycznie pełniącym jego obowiązki (formalnie urząd prezydenta nadal był obsadzony).

Jedna z najbarwniejszych postaci II RP. Znany z umiłowania kobiet, koni i hucznej zabawy, czym zyskiwał niecodzienną sympatię jednych i nieskrywaną złość innych, zwłaszcza przeciwników obozu sanacji. Poeta, lekarz medycyny, a także dziennikarz (redaktor naczelny "Dziennika Polskiego" w Detroit). Autor wielu popularnych powiedzonek, cytowanych potem szeroko w całym kraju.

Artykuł Co Wieniawa-Długoszowski odpowiedział carskiemu oficerowi, gdy ten ironicznie pytał, o co walczą legioniści pochodzi z serwisu Niezłomni.com.