Plany Adolfa Hitlera nie zakładały długiej wojny światowej. Im dłużej jednak trwał konflikt i im bardziej nie układał się po myśli Niemiec, tym bardziej trzeba było szukać dodatkowych rozwiązań i ludzi. Doszło do tego, że sięgnięto po muzułmanów.

Do końca 1942 roku Niemcy przyjmowali do wojska głównie ochotników z Europy Zachodniej. Potem jednak sytuacja na froncie spowodowała, że tworzący oddziały Heinrich Himmler musiał zmierzyć się z brakami kadrowymi. Armię postanowił uzupełniać ludnością z krajów okupowanych, pomijając ustalone przez SS kryteria rasowe i lansując nową teorię o wspólnym pochodzeniu narodów Europy.

Decydenci SS zwrócili uwagę przede wszystkim na muzułmanów z Europy Południowo-Wschodniej. Islam wydawał się im bardzo podobny do narodowego socjalizmu, a poświęcenie i przywiązanie do religii imponowało Niemcom. Postanowili przeciągnąć muzułmanów na swoją stronę.

Pierwszą niegermańską dywizją cudzoziemską miała być jednostka górska złożona w 2/3 z muzułmanów z Bośni i Hercegowiny oraz w 1/3 z Niemców. W procesie tworzenia wziął udział Wielki Mufti Jerozolimy Mohammad Amin el-Husseini. To on wywalczył muzułmanom prawo do pięciu modlitw w ciągu dnia, możliwość wprowadzenia duchownych muzułmańskich mułłów do pułków i imamam, kapelana w islamie, do batalionu. Wcześniej w jednostkach Waffen SS nie było duchownych wcale.

Fotografia modlących się żołnierzy 13 Dywizji SS "Handschar" w Świętoszowie na Dolnym Śląsku w 1943 r.
(Bundesarchiv Bild 146-1977-137-2) pic.twitter.com/6rlOlrmosf

— Kamil Zaradkiewicz (@zaradkiewicz) 20 sierpnia 2017

Początkowo rekrutacja przebiegała opornie. Z potrzebnych około 24 tysięcy ochotników zgłosiło się 8 tysięcy. Nowy dowódca dywizji SS-Oberführer Gustav Sauberzweig, który zastąpił SS-Standartenführera Herberta von Obwurzera, energicznie wziął się więc do pracy. Do dywizji wcielono wszystkich żołnierzy Muzułmańskiego Legionu mjr. Hadžieffendicia, IV i V batalion brygady Tuzlańskiej (w całości) oraz bataliony obrony krajowej z Gračanicy i Teslicy, a także wszyscy muzułmanie z chorwackiego wojska. Do wstępowania w szeregi jednostki nawoływały plakaty w zielonym kolorze, tak czczonym przez muzułmanów.

Werbunek zakończył się w lipcu 1943 roku. Nie przyniósł takich rezultatów, jakie oczekiwano, ale rozpoczęto szkolenie z tymi rekrutami, którzy byli. By uniknąć partyzantów i dezercji szkolenie przeniesiono do Francji. Problemy się jednak piętrzyły. Brak znajomości języka, niewystarczająca ilość instruktorów, współzawodnictwo pomiędzy katolickimi Chorwatami i muzułmańskimi Bośniakami, analfabetyzm oraz działalność agentów, którzy przeniknęli pomiędzy żołnierzy i nawoływali do dezercji. Pojawiły się bunty, które krawo były tłumione.

Szkolenie mimo tych problemów dokończono. Dywizja została przerzucona na na Śląsk na poligon w Świętoszowie. W lutym 1944 roku liczył 21 tysięcy ludzi i wyruszyła walczyć do Bośni. Kilka miesięcy później zaczęło się formowanie drugiej bośniackiej dywizji muzułmańskiej. Już jednak we wrześniu obie jednostki miały uszczuplone szeregi. Ciągłe walki i marsze nie pomagały. Nadal nie brakowało dezercji, które nasiliły się we wrześniu po ogłoszeniu amnestii dla tych, którzy przejdą na stronę komunistów. Tak osłabione jednostki praktycznie przestały istnieć.

Do końca września 1944 r. cała broń maszynowa i ciężka została przekazana w ręce niemieckie, w obawie o jej los. Otrzymali ją reichsdeutsche, czyli Niemcy urodzeni w Rzeszy i - przypuszczalnie - najbardziej zaufana część volksdeutschów

- czytamy na InneObliczeHistorii.pl.

Żołnierze zostali poprzerzucani do innych oddziałów. Większość z nich nie wróciła już na tereny Jugosławii, osiedlając się w Niemczech, USA, Australii oraz Turcji i Palestynie.

Artykuł Niemcom brakowało żołnierzy w czasie II wojny światowej. Sięgnęli po muzułmanów [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Adolf Hitler zaczął realizację swojej wizji aryjskiego świata od zagłady Żydów. Na tym jednak nie zamierzał poprzestać. Następni w kolejce do unicestwienia byli Słowianie.

Hitler po holokauście planował dalsze ,,oczyszczanie" świata, by zrobić miejsce dla Niemców. Polska odgrywała wielką rolę w Generalnym Planie Wschodnim. Po pierwsze sąsiadowała z III Rzeszą, a po drugie była największym w Europie skupiskiem Żydów. Dlatego to na terenie naszego kraju Niemcy umieścili infrastrukturę przeznaczoną do masowego ludobójstwa. Po eksterminacji Żydów miała służyć głównie do wytępienia Polaków, których Hitler chciał się pozbyć, bowiem uznawał ich za najbardziej krnąbrny i trudny naród spośród wszystkich Słowian. W sumie Hilter planował pozbyć się - zabić lub przesiedlić - z Europy Środkowej i Wschodniej nawet 50 mln ludzi. Potężna III Rzesza miała rozciągać się od Portugalii po Ural - czytamy na Rp.pl.

Plan zakładał pozbycie się 80–85 proc. Polaków, 50 proc. Czechów i Morawian, 65 proc. Ukraińców, 75 proc. Białorusinów oraz bliżej nieokreślonej ilości Rosjan i Tatarów. Pozostali, około 14 mln, mieli stać się niewykwalifikowanymi niewolnikami. Zaledwie garsta miała zostać poddana germanizacji.

Naszym celem nie jest wcale germanizowanie Wschodu w starym znaczeniu tego słowa, to jest przez nauczanie ludów tam zamieszkałych języka i prawa niemieckiego, lecz doprowadzenie do tego, by na Wschodzie żyła tylko ludność czysto niemieckiego pochodzenia

- podkreślał już na początku II wojny światowej Heinrich Himmler, który był od 1939 roku komisarzem Rzeszy do spraw umocnienia niemczyzny.

Główne założenia GPO przygotowano w 1941 roku. Realizację części planu dotyczącej wielkiej zagłady Słowian odkładano jednak po kolejnych wojennych porażkach III Rzeszy. W końcu zapadła decyzja, że Niemcy zajmą się tym na wielką skalę po zwycięskiej wojnie. Wcześniej wdrożony został Mały Generalny Plan Wschodni. Zakładał on likwidację polskich elit politycznych, naukowych i kulturalnych. Niemcy dysponowali ,,specjalną księgą gończą", gdzie umieszczono alfabetycznie 61 tys. nazwisk wybitnych Polaków. Aresztowania, zsyłki i mordy ruszyły już jesienią 1939 roku. W kilku specjalnych akacjach zabito ponad 20 tysięcy ludzi. W czerwcu 1940 roku Niemcy dokonali jednej z najbardziej pamiętnych egzekucji. W Palmirach wymordowali 358 więźniów Pawiaka. W tej grupie byli znani polityce, działacze, samorządowcy, lekarze, prawnicy i sportowcy. Jednocześnie wygnano ze swoich domów blisko 900 tysięcy ludzi - najwięcej, bo 630 tysięcy z Wielkopolski.

Ostatecznie Niemcy nie zrealizowali swoich przerażających planów, bo niespodziewanie dla siebie przegrali II wojnę światową. W innym wypadku Polacy jako naród nie mieliby wielkich szans na przetrwanie.

Artykuł Holokaust Polaków. Jak Polacy mieli stać się ofiarą makabrycznego eksperymentu pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Nawet zwykli Niemcy wzbogacili się na II wojnie światowej. Dzięki sprzedaży majątku zamordowanych Żydów i przedstawicieli innych narodowości oraz licznym wysiedleniom w Rzeszy utrzymywano niskie podatki i płacono żołd żołnierzom.

Narodowosocjalistyczny rząd prowadził politykę solidarności społecznej, oczywiście wyłącznie dla „czystych rasowo” Niemców. Wymagało to ogromnych pieniędzy, więc przed wojną Niemcy żyły na kredyt, a w czasie wojny państwo opiekuńcze utrzymywano za pieniądze pochodzące z rabunku. Mieszkańcy podbitych krajów utrzymywali dobrostan w III Rzeszy

- powiedział w rozmowie z ,,Do Rzeczy" Götz Aly, niemiecki historyk.

W latach 30. Hitler po dojściu do władzy utrzymywał ją, zabezpieczając byt biedniejszej części społeczeństwa. Wstrzymał eksmisje, ustanowił stałe ceny skupu produktów rolnych i odszkodowania. Jednocześnie próbował zapewnić płynność finansową przez wprowadzenie wyższych podatków dla najbogatszych obywateli i przedsiębiorstw oraz przy pomocy pożyczek. Hitler zamroził też ceny lub kazał dodrukowywać pieniądze. Według Aly'ego Niemcy przed II wojną światową zmierzały ku katastrofie gospodarczej.

To oczywiście nie był główny powód rozpoczęcia wojny, ale jedna z istotnych przyczyn. Pod koniec lat 30. Niemcy żyli na kredyt, bo dla nazistowskiej wierchuszki było jasne, że państwo spłaci go pieniędzmi pochodzącymi z rabunku wojennego

- stwierdził Aly'ego.

Niemiecki historyk podkreśla, że Hitler wymyślił system, dzięki któremu Rzesza finansowała wojnę na koszt podbitych krajów. Z budżetów okupowanych państw Niemcy wypłacali żołd, kupowali żywność, sprzęt i benzynę.

Poparcie Niemców dla Hitlera i lojalność wobec nazistowskiego rządu wynikały z ich udziału w łupach wojennych. Z pieniędzy ze sprzedaży majątku zamordowanych Żydów wypłacano żołnierzom Wehrmachtu żołd i utrzymywano niskie podatki w Niemczech. Wszyscy Niemcy wzbogacili się na Holokauście. To samo dotyczy również majątku ludzi innych narodowości uznanych za wrogów politycznych albo Polaków wysiedlonych z terenów przyłączonych do Rzeszy

- powiedział Aly, który podkreślił, że taka polityka Niemców doprowadzała okupowane kraje do ruiny. Jednocześnie stwierdził, że III Rzesza wyzyskiwała swoich sojuszników: Rumunię, Węgry i Słowację.

Aly nie ukrywa, że Hitler wyciągnął wnioski po nieudanej dla Niemców I wojnie światowej.

Było kilka problemów. Po pierwsze, Niemcy nie radziły sobie wówczas z rozdziałem żywności, co powodowało niezadowolenie ludności cywilnej. Po drugie, nie udało się zapobiec inflacji wojennej. Po trzecie, zdecydowaną większość kosztów związanych z prowadzeniem wojny ponosiło niemieckie społeczeństwo. Tym razem miało być inaczej. Założenie było proste: jeśli ktoś ma głodować, to nie my. Jeśli wojna musi powodować inflację, to niech ta inflacja będzie za granicą

- podkreślił.

Wielkim źródłem finansowania był majątek przejęty po zamordowanych Żydach. W efekcie wszystkich działań Niemcy w czasie wojny nawet się wzbogacili.

Ostrożnie licząc, III Rzesza ściągnęła z zewnętrznych źródeł równowartość dwóch bilionów euro. Dzięki tym pieniądzom do czasu rozpoczęcia zmasowanych bombardowań miast Niemcom żyło się w czasie wojny wygodnie. Rodziny żołnierzy Wehrmachtu otrzymywały dwa razy wyższe świadczenia niż rodziny żołnierzy amerykańskich czy brytyjskich. Przez całą wojnę nie nałożono żadnego dodatkowego podatku wojennego. Wskutek holokaustu, terroru, eksploatacji i wyzysku okupowanych krajów przeważająca część mniej zamożnych Niemców miała w czasie wojny więcej pieniędzy niż przed jej rozpoczęciem

- opowiadał.

Artykuł Wszyscy Niemcy wzbogacili się w czasie II wojny światowej. ,,Rzesza ściągnęła dwa biliony dolarów” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

– Należy zwiększyć świadomość narodową Polaków i odbudować elitę narodową – z prof. Bogumiłem Grottem, historykiem, politologiem i religioznawcą, rozmawia Mateusz Rawicz.

Panie profesorze, jak należy obecnie definiować naród?
To nie jest kwestia czasu teraźniejszego. Naród należy definiować tak jak przed wojną robił to obóz narodowy, jako grupę ludzi, w większości wspólnego pochodzenia, ale również ludzi, którzy zostali dokooptowani do tej grupy, to coś w rodzaju poszerzonej rodziny, poszerzonej przez adopcję. W polskim przypadku są to ludzie pochodzenia litewskiego, ruskiego, tatarskiego, ormiańskiego i różni inni, którzy się pojawiali na naszych ziemiach. To nie było spojrzenie czysto etniczne czy tym bardziej rasowe, ale kulturowe, bo ludzie, którzy wtopili się w nasz naród stawali się jego członkami. I to jest różnica w stosunku do ujęć rasistowskich. Endecja w latach trzydziestych kładła nacisk na kulturę, z tym, że nie było wówczas czegoś takiego jak znana nam z lat PRL-u tzw. „linia partii”  i rozmaitych głosów na ten temat było wiele. Generalnie jednak naród rozumiano w obozie narodowym w sposób zarysowany wyżej.

Czym jest nacjonalizm? Czym różni się od faszyzmu i nazizmu, bo wielokrotnie te pojęcia są używane zamiennie.

Odnoszę się bardzo podejrzliwie do używających zamiennie tych terminów, ponieważ takie generalizowanie jest wytworem propagandy komunistycznej. Pojęcie szeroko rozumianego faszyzmu, a więc przekraczającego system włoski o tej nazwie, według amerykańskiego sowietologa i historyka Pipesa, także byłego doradcy prezydenta Regana, zostało ukute przez Komintern. Każdy to może sprawdzić w jego książce pt. <Rosja bolszewików>. Tego typu schemat nadal jednak obowiązuje w kręgach „gazetowyborczych”, dla których nacjonalizm to coś złego. Według nich jest to ideologia nakazująca nienawidzić inne narody,  i nie tylko dbać o interes własnego narodu ale realizować go często kosztem innych, bez oglądania się na względy moralne. Tymczasem przed kilkudziesięciu laty, ludzie w obozie narodowym, jak m.in. Balicki, powołując się na szwajcarskich socjologów, uważali nacjonalizm za wyższe stadium patriotyzmu. Patriotyzm uznawano za uczucie, które jak to bywa z uczuciami, nie ma wyraźnych granic, czasem jest silniejsze, czasem słabsze, a czasem zanika. Nacjonalizm się pojawia, kiedy powstaje teoretyczne opracowanie zagadnienia. Oczywiście  rożne nacjonalizmy odwoływały się do różnych systemów wartości. I tu należy szukać różnicy między dobrem i złem. Nacjonalizmy są różne. Nie ma jakiegoś jednego nacjonalizmu!

[caption id="attachment_21005" align="aligncenter" width="960"] Proporce Stronnictwa Narodowego podczas mszy na placu św.Marka w Poznaniu 15.08.1938 r., Facebook.com/PolskiNarodowy[/caption]

Na czym polegała oryginalność polskiego nacjonalizmu? Czym różnił się od podobnych ruchów politycznych w Europie?

Trzeba uściślić od razu, o jaki nacjonalizm chodzi, wczesnoendecki był inny niż późniejszy, to byli areligijni pozytywiści. Potem w polskim nacjonalizmie zaczął się rozszerzać duży wpływ myśli katolickiej. Przedwojenny polski nacjonalizm był myślą oryginalną, nie importował gotowych rozwiązań z zagranicy. Nie różnił się od nacjonalizmów, które wchłonęły naukę katolicką albo znaczące jej połacie, różnił się tym, co dotyczyło polskich realiów. Był podobny do koncepcji proponowanych przez hiszpańskich karlistów oraz hiszpańską  Falangę, jak też i do koncepcji portugalskich. Szalenie różnił się za to od nacjonalizmu niemieckiego czy ukraińskiego, ruchów politycznych zbudowanych na zupełnie innych pierwiastkach aksjologicznych.

[caption id="attachment_21013" align="aligncenter" width="576"] ONR, w środku Jan Mosdorf, facebook.com/PolskiNarodowy[/caption]

Nacjonalizm ukraiński był oparty na darwinizmie społecznym, tak samo jak rożne polityczne i społeczne koncepcje w Niemczech poprzedzające hitleryzm. Nie mówię o hitleryzmie jako o wiadomym zboczeniu. Jak się bliżej tym sprawom bardziej przygląda, badając je, to widzi się, że Hitler nie stworzył niczego nowego, czego nie byłoby we wcześniejszych niemieckich ideach czy ruchach politycznych, jedynie zaostrzył pewne rzeczy i pewne myśli, które w Niemczech żyły w sferze nieoficjalnej. W III Rzeszy zostały one przejęte doprowadzone do skrajności i realizowane przez państwo. Tego zdania był prof. Leon Halban, autor wydanej przed wojną pracy <Religia w III Rzeszy>. Warto podkreślić, że w obozie narodowym w latach trzydziestych doszła do głosu filozofia św. Tomasza z Akwinu, a faszyzm włoski opierał się na heglizmie. Tak więc tomistyczny personalizm rzutował w Polsce na koncepcje społeczne i akceptowaną pozycję osoby ludzkiej. Stał się czynnikiem antytotalistycznym. Dlatego też w najradykalniejszej frakcji obozu narodowego jaką był RNR- Falanga, wymyślono koncepcję „totalizmu katolickiego”, który miał gwarantować ograniczenie władzy państwa w stosunku do rodziny i Kościoła oraz zabezpieczać nietykalność jego nauki. Autentyczny totalizm  w obozie narodowym był więc niemożliwy.

Na czym polegała koncepcja Katolickiego Państwa Narodu Polskiego?

Nie powstało żadne opracowanie ujmujące to zagadnienie w sposób systematyczny i syntetyczny. Podobno napisał je w czasie wojny ks. Michał Poradowski, ale zaginęło w czasie powstania warszawskiego czekając na druk. Potem w latach 90 wydał jakieś ocalałe fragmenty w broszurze pod tym tytułem.

KPNP to miało być państwo wyznaniowe, w którym zasady katolicko-społeczne miały normować podstawowe sektory życia społecznego i narodowego. Etyka narodowa miała być równoznaczna z etyką katolicką, Kościół miał mieć szeroki wpływ na życie społeczne.

Koncepcja gospodarcza, najbardziej zwarta i najpopularniejsza w obozie narodowym, sformułowana przez Adama Doboszyńskiego, była w zasadzie przejawem fundamentalizmu religijnego. Głoszono w niej powrót do czasów idealnych, stąd popularność wśród obozu narodowego książki filozofa Mikołaja Bierdiajewa <Nowe średniowiecze> przetłumaczonej przez narodowca, Reutta. Ideałem dla narodowców była więc epoka przedoświeceniowa /szczególnie chrześcijańskie średniowiecze/, kiedy to jak powiada Bierdiajew, religia była czynnikiem wszechogarniającym i wszystko normującym. Na tym była oparta cała historiozofia obozu narodowego i oficjalny system jego wartości.
Poświęca Pan wiele miejsca przedwojennej „neopogańskiej” Zadrudze. Dlaczego określił tego typu ruchy ideowe mianem nacjonalizmu modernizacyjnego?

[caption id="attachment_21011" align="alignleft" width="366"] facebook.com/PolskiNarodowy[/caption]

Doboszyński w pierwszym wydaniu swojej książki „Gospodarka narodowa” wydanej w 1934 r. pisze, że ówczesny rozwój przemysłowy Polski jest wystarczający. Przewiduje obumarcie przemysłu, trudno to nazwać inaczej niż skrajnym antymodernizmem. Doboszyński uważał rozwój przemysłu za objaw kapitalizmu, niezdrową z moralnego punktu widzenia pogoń za zyskiem, co wówczas już było absurdem. Przecież papież w encyklice <Quadregasimo Anno>  z 1931 roku pisał o industrializmie jako cennym dorobku ludzkości.

Ruch Zadruga był niewielki liczbowo, nieporównywalnie mniejszy niż obóz narodowy. Podstawą tego ruchu była  konstatacja, że między szybko odbudowującymi swoją potęgę Niemcami i pospiesznie industrializującą się sowiecką Rosją ma szansę istnieć tylko silne, bogato uprzemysłowione i wysoko rozwinięte cywilizacyjnie państwo. Zadruga powoływała się na wczesną endecję, na Dmowskiego, Balickiego jak też i Brzozowskiego, którzy utyskiwali na nasze cywilizacyjne zacofanie i zwracali uwagę na konieczność modernizacji kraju. W przeciwieństwie do „neopogan” niemieckich Zadruga nie lansowała militaryzmu i kultu przemocy, a właśnie twórczość materialną – opanowywanie przyrody - co przekładałoby się na stan gospodarki i rozwój potencjału kraju a wiec i jego zdolności obronnych. Dlatego można ją określić jako koncepcję modernizacyjną.

Czy któreś z rozwiązań proponowanych przez przedwojennych narodowców może znaleźć zastosowanie we współczesnej Polsce?

[quote]Należy zwiększyć świadomość narodową Polaków i odbudować elitę narodową. Nie ma u nas poczucia własnej dumy i baczenia, żeby inni nam nie szkodzili. Np. sołtysi widzą jak upowcy budują pomniki swoim poległym i nie reagują. Należy zwracać uwagę na działalność mniejszości, np. na zwiększoną aktywność opcji niemieckiej na Śląsku oraz na tamtejszy ruch autonomistów w swojej istocie tendencję antypolską. Trzeba opierać się na etyce katolickiej, chociaż katolicyzm społeczny po Soborze Watykańskim II wygląda całkiem inaczej niż przed wojną. Takie wartości jak praca czy rozwój są tam stawiane w rzędzie pierwszoplanowych  wskazań. Jednak dzisiejsi narodowcy często krzywo patrzą na posoborowe zmiany,  w dalszym ciągu apoteozując Doboszyńskiego z jego myślą gospodarczą i wydają się nie rozumieć, że choć gra polityczna miedzy państwami musi być sprawnie prowadzona to jednak nie załatwia ona wszystkiego. Najważniejszy jest ogólny potencjał państwa i narodu. A ten tworzy gospodarka i będąca jej pochodną siła militarna. Świat liczy się tylko z silnymi. Przemyślenia o takich właśnie problemach chciałem przekazać czytelnikom w swojej ostatniej książce pt. <Dylematy polskiego nacjonalizmu. Powrót do tradycji czy przebudowa narodowego ducha>.[/quote]

Bogumił Grott, Dylematy polskiego nacjonalizmu. Powrót do tradycji czy przebudowa narodowego ducha, Von Borowiecky, Radzymin 2014.

Źródło: tygodnik Nasza Polska.

Artykuł „Określanie przeciwników politycznych faszystami ukuł Komintern. Takie generalizowanie jest wytworem propagandy komunistycznej” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.