Józef Stachowski i wiersz Noc

Obraz: Noc na Ukrainie Józefa Chełmońskiego

Bezkolorowej nocy tętent,
Sanna gubiąca ślady płóz,
– do nieba przymarzł złotą pętlą
łowca pijany – Wielki Wóz.

Jak niedźwiedź tak się mrok zatacza,
w cienistym śnie brunatny lis
podpływa skomląc. Lasu tarcza
pokryta mchem zwalonych pni.

O śmierci myślę. Ciała ptaków
padały, kiedy gdzieś do mórz
konieczność gnała. Wiatr jak lakiem
ich oczy kleił, ciemny kurz

[caption id="attachment_28104" align="alignright" width="235"] Józef Stachowski zdjęcie z czasów wojny[/caption]

zasypał. Wtedy liczbą martwych
mierzono srogość przyszłych zim
I czas znaczono, kiedy parte
odwilżą z gór uderzą kry.

To las się kłębi – tylko chory
blask lisich źrenic pada w śnieg
i mróz silniejszy. Czerw pod korą
wyszywa śmierci srebrny ścieg.

Józef Stachowski - (ur. 3 marca 1913 w Żabieńcu koło Garwolina, zm. 30 grudnia 1944 w Garwolinie) – polski poeta.

Pochodził z rodziny chłopskiej, miał troje rodzeństwa. Jego matka zmarła gdy miał trzy lata, zaś ojciec gdy Józef miał lat osiem. Wychowywało go starsze rodzeństwo (dwaj bracia oraz siostra). W 1932 roku ukończył gimnazjum w Garwolinie, studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Podczas studiów związany był z Klubem Artystycznym "S" oraz kręgiem poetów skupionych wokół Józefa Czechowicza z którym łączyło go pokrewieństwo tematyki. Tytuł magistra uzyskał w 1936 roku pisząc pracę magisterską o poezji C. K. Norwida.

Debiutował na łamach prasy w 1935 roku w "Lewarze" oraz "Okolicy poetów". Uczył w szkołach średnich w Milanówku i w Garwolinie. W czasie wojny brał udział w tajnym nauczaniu i konspiracyjnym życiu literackim. 30 grudnia 1944 r. zginął w wypadku samochodowym w okolicach Garwolina.

Artykuł Józef Stachowski i wiersz „Noc” [1938 r.] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.