Obecny i poprzedni rząd różni radykalnie inne spojrzenie na najnowszą historię Polski. Nic dziwnego, że ,,Wiadomości" wcześniej i obecnie biegunowo się różnią. Jednak cała krytyka skupiła się na Krzysztofie Ziemcu, który zapowiadał materiał o wyborach z 1989 zarówno emitowany w 2013 roku, jak i teraz.

Kilka lat temu Ziemiec mówił:

To nie były jeszcze w pełni demokratyczne wybory, ale mimo to 4 czerwca 1989 roku Polacy po raz kolejny w historii pokazali, że ponad wszystko cenią sobie wolność

https://youtu.be/iTRmz5RtxAI

Z kolei teraz pasek TVP mówił: "4 czerwca – symbol zdrady i zmowy elit". Sam Ziemiec nie mówił tak jednoznacznie. Wspomniał, że dziś obchodzimy dwie rocznice: wyborów, gdy komuniści pokazali komunistom czerwoną kartkę, i odwołania rządu Jana Olszewskiego, który jako pierwszy chciał rozliczyć się z komunizmem.

https://youtu.be/pTHCUGn4vgg?t=20m23s

Jednak krytycy skupili się na samym pasku, a nie na tym, co mówił dziennikarz.

"Gdzie jest granica propagandy, której Pan by nie przekroczył"? - zapytałam niedawno K.Ziemca, zbierając materiały do tekstu w "Newsweeku". "Sam nie wiem" - odpowiedział Ziemiec. To już wiemy. Nie ma granicy. https://t.co/nFJiGPi0wO

— Renata Grochal (@renatagrochal) 4 czerwca 2018

Ziemiec 2013 kontra Ziemiec 2018. To się nazywa upadek. pic.twitter.com/WvnLsHd8Oh

— Przem.Szubartowicz (@PSzubartowicz) 4 czerwca 2018

Wiecie o co mam pretensje do PiS? Że z porządnego kiedyś człowieka, zrobił takie coś. Ziemiec to jego ofiara. https://t.co/xl5lRh01bJ

— Marek Migalski (@mmigalski) 4 czerwca 2018

Krzysiu ( @kmleski rzecz jasna) szacun za to, że walcząc zapewne ze zrozumiałym odruchem wymiotnym, spisujesz kroniki wspólczesnej Targowicy. Ciekawam tylko dlaczego ozdoba pasków (patrz niżej)👇🏼wciąż nie w mundurze? https://t.co/aAok1W353M

— Hanna Lis (@hanna_lisowa) 4 czerwca 2018

W obronę Krzysztofa Ziemca wziął Jarosław Olechowski (Wiadomości i TVP Info). Napisał na Twitterze:

Obserwuję z zażenowaniem jak @KZiemiec krytykują „dziennikarze”, którzy złamali wszelkie standardy, a w zawodzie nie osiągnęli nawet 1/10 tego co Krzysztof. Pozostał tylko bezmyślny hejt, bo zmysły potrzebne do oceny rzeczywistości zatruł Wam jad sączony do ucha

Obserwuję z zażenowaniem jak @KZiemiec krytykują „dziennikarze”, którzy złamali wszelkie standardy, a w zawodzie nie osiągnęli nawet 1/10 tego co Krzysztof. Pozostał tylko bezmyślny hejt, bo zmysły potrzebne do oceny rzeczywistości zatruł Wam jad sączony do ucha pic.twitter.com/5AONNP7whi

— Jarek Olechowski (@OlechowskiJarek) 4 czerwca 2018

A Wy co sądzicie o całej sprawie? Zapraszamy do dyskusji w komentarzach.

Artykuł Krzysztof Ziemiec w ogniu krytyki przeciwników obecnego rządu. Porównano ,,Wiadomości” z 2013 r. i teraz (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_22289" align="alignright" width="275"] Franciszka Siedliska[/caption]

Bł. Franciszka Siedliska (12 listopada 1842 – 21 listopada 1902)

Założycielka zgromadzenia sióstr nazaretanek urodziła się w ziemiańskiej rodzinie osiadłej w majątku Roszkowa Wola koło Nowego Miasta nad Pilicą. Odebrała dobre wykształcenie pod względem świeckiego obycia i umiejętności, ale jej pobożność rozwijała się na marginesie życia domowego, ponieważ rodzice – co było w owym czasie dość powszechne – zobojętnieli na sprawy religijne. Na szczęście dziewczynka trafiła na dobrego kapłana przygotowującego ją do pierwszej Komunii Świętej i dzięki jego kierownictwu duchowemu zachowała i rozwinęła otrzymany w sakramentach dar łaski uświęcającej.

Franciszka uczyła się między innymi śpiewu i tańca, ojciec zaś miał nadzieję, że zostanie ona muzykiem i wyraził sprzeciw, gdy dowiedział się, że jego młoda córka chce wstąpić do zakonu. W roku 1860 z powodu złego stanu zdrowia Franciszki i jej matki rodzina wyjechała zagranicę „do wód” (jak się wówczas określało uzdrowisko). Z powodu wybuchu powstania 1863 roku nie mogli od razu wrócić do ojczyzny. Tam Błogosławiona postanowiła ostatecznie poświęcić się Bogu, złożyła prywatny ślub czystości i zdecydowanie sprzeciwiła się ojcu, chcącemu wydać ją za mąż.

Przez posłuszeństwo nie wstąpiła jednak od razu do zakonu. Jej postawa pełna miłości i przykładu cnót przełamała w końcu opór ojca i skruszyła jego długo zamknięte na łaskę serce, tak że – umierając w roku 1870 – pan Adolf Siedliski był w pełni pojednany z Bogiem i opatrzony świętymi sakramentami. Franciszka mogła zrealizować swój zamiar służby Bożej, co rozpoczęła od zapisania się Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

[caption id="attachment_22290" align="alignleft" width="400"] Franciszka Siedliska[/caption]

Gdy wróciła do kraju, jej kierownikiem duchowym został kapucyn Leander Lendzian, ten sam, który towarzyszył jej po raz pierwszy w drodze do przyjęcia sakramentu Ołtarza. On właśnie polecił jej misję założenia nowego zgromadzenia żeńskiego i zapewnił, że taka jest wola Boża, którą rozpoznał. Panna Siedliska udała się do Rzymu, w Polsce bowiem, wobec prześladowań religii przez władze carskie nie mogła liczyć na możliwość założenia zakonu. Jej plany pobłogosławił Ojciec Święty Pius IX i wydał zgodę na powstanie pierwszego konwentu Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu w roku 1875. Przy pisaniu konstytucji zgromadzenia pomagali jej wybitni kapłani przebywający akurat w Wiecznym Mieście, a wśród nich zmartwychwstaniec Piotr Semenenko.

Przyjmując habit nazaretański, Franciszka Siedliska przyjęła imię Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza, a charyzmat jej wspólnoty wyrażają jej własne słowa, odnoszące się do domku Świętej Rodziny w Nazaret:

„Domek Nazaretański niczym się nie odznaczał, nic nadzwyczajnego na zewnątrz nie czyniono; a jednak upodobanie Boże spoczywało na nim, bo umysły, serca, uczucia, wola jego mieszkańców były zwrócone do Boga, ku Niemu skierowane i każda z Trzech Osób Najświętszej Rodziny spełniała to najdoskonalej, do czego Bóg ją powołał”.

Siostry miały więc, utwierdzone w Bożej i wzajemnej miłości, pracować nad udoskonaleniem własnym i wychowaniem społeczeństwa do życia z Bogiem, poprzez prowadzenie młodzieży do sakramentów, opiekę nad potrzebującymi i przygotowanie dorosłych do przyjęcia chrztu bądź konwersji na prawdziwą religię.

Do Polski siostrze Marii udało się dotrzeć na początku lat osiemdziesiątych. Dwa pierwsze domy zakonne założyła w Krakowie, następnie działała we Lwowie, w Wadowicach i w Częstochowie. Nie ograniczała się jednak do służby swym rodakom w kraju, docierając również tam, gdzie zgromadzeni byli na emigracji – do Paryża, Londynu czy nawet Chicago. Ostatnim miejscem, do jakiego dotarła, była stolica chrześcijaństwa, w której niegdyś papież zatwierdził jej pierwszą fundację. Tam nadszedł dla niej dzień narodzin dla nieba – 21 listopada 1902 roku.

Jan Paweł II w homilii wygłoszonej podczas obchodów beatyfikacyjnych 23 kwietnia 1989 ogłosił, iż siostra Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza pozostaje „apostołką godności ogniska rodzinnego”.

Kościół wspomina bł. Marię Siedliską 25 listopada.

źródło: PCH24.pl

Artykuł Apostołka godności ogniska rodzinnego. Bł. Franciszka Siedliska – założycielka zgromadzenia nazaretanek pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Drzewo, które pamięta początki państwa polskiego, rośnie w niewielkiej wsi na Dolnym Śląsku. "To nasza duma" – przyznają mieszkańcy Henrykowa Lubańskiego koło Lubania. Stojący na zachodnim krańcu wsi Cis Henrykowski ma, w zależności od źródeł, od 1250 do nawet 1500 lat.

Leciwy staruszek lata świetności ma już za sobą. Drzewo ma blisko 13 metrów wysokości. Kiedyś obwód jego pnia wynosił blisko 5 metrów, dziś niespełna 1,5 metra. Pomnik przyrody ucierpiał w czasie wichury w 1989 roku. O jego przyszłość walczą specjaliści.

To może być ostatnia szansa, by zobaczyć tak stare drzewo - przyznaje Jerzy Stolarczyk z Wrocławskiej Szkoły Arborystyki.

Cisy to drzewa, które mają również mroczną przeszłość. Z drewna tego gatunku produkowano łuki i kusze. W średniowieczu je niszczono, ponieważ ich pędy i igły są trujące dla zwierząt.

W Henrykowie wszystko kręci się wokół najstarszego drzewa w Polsce. Spacerując po wsi trafimy na rosnące od kilku lat cisy. To nasza tradycja. Do sadzenia drzewek zapraszamy co roku znanych Henryków - wyjaśnia sołtys, Teresa Trefler.

Swoje cisy mają już między innymi: piłkarz i trener Henryk Kasperczak, aktor Henryk Talar, czy gdański pirat Henry Morgan. Turyści, którzy odwiedzają to miejsce mogą liczyć na specjalną pamiątkę - naturalne cisowe korale. Jeżeli w Henrykowie Lubańskim zostaniemy na dłużej, to noc spędzimy w schronisku Pod Cisem. W liczącej niespełna 900 mieszkańców wsi warto obejrzeć także barokowy zespół kościelny.

Jak dojechać do Henrykowa Lubańskiego? Na autostradzie A4 z Wrocławia do Zgorzelca musimy zjechać w kierunku Lubania. Po kilkunastu kilometrach trafimy na drogowskazy kierujące nas do najstarszego drzewa w Polsce.

źródło: RMF FM

Artykuł Drzewo, które pamięta początki państwa polskiego. Niezwykły pomnik przyrody znajduje się w małej wiosce w woj. dolnośląskim… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[...] Dzieciaki radykalizują się. Panna Marysia Sokołowska z Gorzowa Wielkopolskiego wygarnęła premierowi. W całym kraju grupy młodych robią wjazdy i happeningi, na przykład grupka ONR-owców, a w tym kilku 15-latków bodaj w Ostrowcu Świętokrzyskim zakłóciło imprezę komunisty Józefa Oleksego, a we Wrocławiu skasowali poststalinistę Zygmunta Baumana. Dziesiątki tysięcy maszerują, w Wyszkowie to licealiści i garść studentów, w Warszawie ostatnio co najmniej dwa tysiące narodówki. Wiem, bo byłem. Zaprosili, abym coś powiedział:

Witam wszystkich zakompleksionych swoją murzyńskością – krzyknąłem. I przytoczyłem satyryka sprzed 40 lat: „Polacy to też Murzyni, tylko biali, stąd należy im się wolność i niepodległość.”

A nie transformacja. Następny mówca nie był taki delikatny: ten młody wywijał sznurem i przypomniał, że demonstracja jest w rocznicę wieszania targowiczan.

Małolaty, w większości urodzone po 1989 r., wychowane w duchu wolności, na ideałach polskiej tradycji, zaczynają ostro brykać. Uczą się prawdziwej historii Polski w tempie geometrycznym. Nie godzą się na rzeczywistość. Można by wzruszyć ramionami. Od wielu lat wśród młodych panuje raczej konformizm. Chociaż niby tak jest, że każde nowe pokolenie chce na nowo wynajdywać koło, że w jakimś sensie buntuje się przeciw temu, co młodzi otrzymują w schedzie po rodzicach.

W XX wieku dwa razy miał miejsce potężny bunt młodych: w latach trzydziestych była to fala rewolucji i kontrrewolucji, w krajach katolickich głównie narodowo-radykalna, w II RP prym wiodła w tym względzie endecja. Czesław Miłosz stwierdził, że gdyby w polskich gimnazjach i uniwersytetach tuż przed wojną odbyły się wybory, to wygrałby bezwzględnie Roman Dmowski. To właśnie to pokolenie poniosło straszliwą cenę za swój patriotyzm w czasie II wojny światowej i po niej.

[quote]Bunty młodych mogą być destrukcyjne, wydumane, takie jak hippisowska kontrkulturowa rewolucja lat sześćdziesiątych. Chodziło o to, aby – pozostając na garnuszku „burżuazyjnych” rodziców – móc się bezkarnie naprać prochami i odbębnić seks z osobami jakiejkolwiek płci, powołując się przy tym na sankcję „moralną” Che Guevarry i Mao Ze Donga.[/quote]

Z drugiej strony od czasu do czasu są młodzieżowe bunty konstruktywne, aby przywrócić prymat Dobra, Prawdy i Piękna. Taki bunt gotuje się obecnie w Polsce, być może w innych miejscach w post-Sowiecji, a kto wie – może i w Unii. Ukraiński Majdan pokazał młodym, że jest przyzwolenie na obalanie na ulicach skorumpowanego rządu, nawet demokratycznie wybranego.

Ale może rozejdzie się po kościach. Narodówka nie jest wystarczająco wykształcona, doświadczona i profesjonalna. To nie kanapa, lecz ruch aktywistów, i wielu z nich nie da się kontrolować odgórnie. Narodówka to orientacja bez znaczącego zaplecza logistycznego i intelektualnego, a władza spróbuje przeczekać napór, używając kija represji policyjnych na twardzieli i marchewki przekupstwa dla słabszych.

Być może jednak będzie zadyma i rozpędzenie władzy – szczególnie jeśli narodówce uda się znaleźć wspólny język ze związkowcami i skoordynować swoje uderzenie z podobnym wybuchem gniewu w całej Europie. I wtedy różowi i inni socjal-liberałowie dostaną manto wraz z postkomuną za całokształt „osiągnięć” i kolaboracji od 1989 r. w rytm stadionowego hitu: „Polska to my, Polska to my, a nie Donald i jego psy”. To taki optymistyczny wariant analizy. W prezencie dla obu panien Maryś. I innych małolatów.

Marek Jan Chodakiewicz, cały felieton w  Tygodniku Solidarność

Artykuł O czym nie mówią media. O rodzącym się buncie młodym i co z niego wyniknie. Kilka ważnych rad i ostrzeżeń pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_22279" align="alignright" width="185"] Portret Brata Alberta
- mal. Leon Wyczółkowski[/caption]

Adam Chmielowski - polski zakonnik franciszkański, założyciel zgromadzenia albertynów i albertynek, powstaniec, malarz, święty Kościoła katolickiego, znany z pełnej poświęcenia pracy dla biednych i bezdomnych.

Chmielowski urodził się w zbiedniałej rodzinie szlacheckiej. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863, w którym stracił nogę i dostał się do niewoli. Uwolniony staraniem rodziny, odbył studia malarskie w Paryżu, Warszawie i Monachium. Po kilkuletniej działalności artystycznej rozpoczął w 1880 nowicjat u jezuitów, zakończony niepowodzeniem. Później związał się z tercjarstwem franciszkańskim, w 1888 składając śluby zakonne i powołując do istnienia zgromadzenie albertynów, a w 1891 także albertynek, których celem jest niesienie pomocy najuboższym (zwłaszcza bezdomnym). Prowadził ogrzewalnie miejskie, domy dla sierot, starców i kalek. Organizował zapomogi dla bezrobotnych i chorych. Fundusze na działalność charytatywną zyskiwał m.in. ze sprzedaży swoich obrazów (najsłynniejsze z nich to Ecce Homo 1881 i Ogród miłości 1876). Beatyfikowany w roku 1983, został kanonizowany w 1989 przez papieża Jana Pawła II.

[caption id="attachment_4642" align="aligncenter" width="591"] List[/caption]

[caption id="attachment_4652" align="aligncenter" width="634"] Opuszczona plebania[/caption]

[caption id="attachment_4651" align="aligncenter" width="800"] Czarnokozińce nad Zbruczem[/caption]

[caption id="attachment_4650" align="aligncenter" width="800"] Zawale[/caption]

[caption id="attachment_4645" align="aligncenter" width="636"] Portret Antoniego Sygietyńskiego[/caption]

[caption id="attachment_4649" align="aligncenter" width="514"] Ecce Homo[/caption]

[caption id="attachment_4646" align="aligncenter" width="800"] Ogród miłości[/caption]

[caption id="attachment_4647" align="aligncenter" width="800"] Cmentarz włoski[/caption]

[caption id="attachment_4648" align="aligncenter" width="800"] Szara godzina (Cmentarz włoski)[/caption]

[caption id="attachment_4644" align="aligncenter" width="476"] Dziewczynka z kapeluszem[/caption]

[caption id="attachment_4643" align="aligncenter" width="360"] Biwak powstańców w lesie[/caption]

Artykuł Dzięki sprzedawanym obrazom pomagał najuboższym. Do dziś możemy podziwiać jego wspaniałe prace [foto] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.