[caption id="attachment_22289" align="alignright" width="275"] Franciszka Siedliska[/caption]

Bł. Franciszka Siedliska (12 listopada 1842 – 21 listopada 1902)

Założycielka zgromadzenia sióstr nazaretanek urodziła się w ziemiańskiej rodzinie osiadłej w majątku Roszkowa Wola koło Nowego Miasta nad Pilicą. Odebrała dobre wykształcenie pod względem świeckiego obycia i umiejętności, ale jej pobożność rozwijała się na marginesie życia domowego, ponieważ rodzice – co było w owym czasie dość powszechne – zobojętnieli na sprawy religijne. Na szczęście dziewczynka trafiła na dobrego kapłana przygotowującego ją do pierwszej Komunii Świętej i dzięki jego kierownictwu duchowemu zachowała i rozwinęła otrzymany w sakramentach dar łaski uświęcającej.

Franciszka uczyła się między innymi śpiewu i tańca, ojciec zaś miał nadzieję, że zostanie ona muzykiem i wyraził sprzeciw, gdy dowiedział się, że jego młoda córka chce wstąpić do zakonu. W roku 1860 z powodu złego stanu zdrowia Franciszki i jej matki rodzina wyjechała zagranicę „do wód” (jak się wówczas określało uzdrowisko). Z powodu wybuchu powstania 1863 roku nie mogli od razu wrócić do ojczyzny. Tam Błogosławiona postanowiła ostatecznie poświęcić się Bogu, złożyła prywatny ślub czystości i zdecydowanie sprzeciwiła się ojcu, chcącemu wydać ją za mąż.

Przez posłuszeństwo nie wstąpiła jednak od razu do zakonu. Jej postawa pełna miłości i przykładu cnót przełamała w końcu opór ojca i skruszyła jego długo zamknięte na łaskę serce, tak że – umierając w roku 1870 – pan Adolf Siedliski był w pełni pojednany z Bogiem i opatrzony świętymi sakramentami. Franciszka mogła zrealizować swój zamiar służby Bożej, co rozpoczęła od zapisania się Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

[caption id="attachment_22290" align="alignleft" width="400"] Franciszka Siedliska[/caption]

Gdy wróciła do kraju, jej kierownikiem duchowym został kapucyn Leander Lendzian, ten sam, który towarzyszył jej po raz pierwszy w drodze do przyjęcia sakramentu Ołtarza. On właśnie polecił jej misję założenia nowego zgromadzenia żeńskiego i zapewnił, że taka jest wola Boża, którą rozpoznał. Panna Siedliska udała się do Rzymu, w Polsce bowiem, wobec prześladowań religii przez władze carskie nie mogła liczyć na możliwość założenia zakonu. Jej plany pobłogosławił Ojciec Święty Pius IX i wydał zgodę na powstanie pierwszego konwentu Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu w roku 1875. Przy pisaniu konstytucji zgromadzenia pomagali jej wybitni kapłani przebywający akurat w Wiecznym Mieście, a wśród nich zmartwychwstaniec Piotr Semenenko.

Przyjmując habit nazaretański, Franciszka Siedliska przyjęła imię Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza, a charyzmat jej wspólnoty wyrażają jej własne słowa, odnoszące się do domku Świętej Rodziny w Nazaret:

„Domek Nazaretański niczym się nie odznaczał, nic nadzwyczajnego na zewnątrz nie czyniono; a jednak upodobanie Boże spoczywało na nim, bo umysły, serca, uczucia, wola jego mieszkańców były zwrócone do Boga, ku Niemu skierowane i każda z Trzech Osób Najświętszej Rodziny spełniała to najdoskonalej, do czego Bóg ją powołał”.

Siostry miały więc, utwierdzone w Bożej i wzajemnej miłości, pracować nad udoskonaleniem własnym i wychowaniem społeczeństwa do życia z Bogiem, poprzez prowadzenie młodzieży do sakramentów, opiekę nad potrzebującymi i przygotowanie dorosłych do przyjęcia chrztu bądź konwersji na prawdziwą religię.

Do Polski siostrze Marii udało się dotrzeć na początku lat osiemdziesiątych. Dwa pierwsze domy zakonne założyła w Krakowie, następnie działała we Lwowie, w Wadowicach i w Częstochowie. Nie ograniczała się jednak do służby swym rodakom w kraju, docierając również tam, gdzie zgromadzeni byli na emigracji – do Paryża, Londynu czy nawet Chicago. Ostatnim miejscem, do jakiego dotarła, była stolica chrześcijaństwa, w której niegdyś papież zatwierdził jej pierwszą fundację. Tam nadszedł dla niej dzień narodzin dla nieba – 21 listopada 1902 roku.

Jan Paweł II w homilii wygłoszonej podczas obchodów beatyfikacyjnych 23 kwietnia 1989 ogłosił, iż siostra Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza pozostaje „apostołką godności ogniska rodzinnego”.

Kościół wspomina bł. Marię Siedliską 25 listopada.

źródło: PCH24.pl

Artykuł Apostołka godności ogniska rodzinnego. Bł. Franciszka Siedliska – założycielka zgromadzenia nazaretanek pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_22283" align="alignright" width="371"] Andrzej Trzebiński[/caption]

Andrzej Trzebiński, ps. Paweł Późny, Stanisław Łomień, Andrzej Jarociński (ur. 27 stycznia 1922 w Radgoszczy koło Łomży, rozstrzelany 12 listopada 1943 w Warszawie) – polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i publicysta. Naczelny redaktor konspiracyjnego miesięcznika „Sztuka i Naród”

Andrzej Trzebiński, "Wymarsz Uderzenia"

A jeśli bzy już będą, to bzów mi przynieś kiść
i tylko mnie nie całuj, i nie broń, nie broń iść.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.

To wymarsz Uderzenia i mój (i mój, i mój).
W ten ranek tak słoneczny piosenka nasza brzmi.
Słowiańska ziemia miękka poniesie nas na bój -
Imperium gdy powstanie, to tylko z naszej krwi.

A jeśli będzie lato, to przynieś żyta kłos -
dojrzały i gorący, i złoty jak twój włos -
i choćby śmierć nie dała, bym wrócił kiedy żyw,
poniosę z twoim kłosem słowiańskich zapach żniw.

To wymarsz Uderzenia…

A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj
I tylko mnie nie całuj, i nie broń iść za kraj.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.

To wymarsz Uderzenia…

Poniosę nad granicę kalinę, kłosy, bzy -
To z nich granice będą – z miłości, a nie z krwi.
Granicę mieć z miłości w żołnierskich sercach –„U”.
Nasz kraj tam gdzieś się kończy, gdzie w piersiach braknie tchu.

To wymarsz Uderzenia…

[caption id="attachment_22285" align="aligncenter" width="1024"] Znicze i kwiaty, w miejscu rozstrzelania Andrzeja Trzebińskiego na warszawskim Nowym Świecie w 70-rocznicę śmierci poety (12.11.2013), fot. Wikipedia[/caption]

Artykuł „Wymarsz Uderzenia”: A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj. I tylko mnie nie całuj, i nie broń iść za kraj. Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł i ciebie z karabinem do końca będę niósł… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł W 1950 roku został skazany przez komunistów na karę śmierci za „szpiegostwo”. Jednak jego jedyną winą było to, że był najlepszym polskim asem myśliwskim podczas II wojny światowej. Niemcy nazywali go „latająca śmierć” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.