Po nieudanym Powstaniu Listopadowym, gdy Polsce nie udało się odzyskać niepodległości, wielu przywódców zrywu musiało emigrować. Silny ośrodek powstał we Francji, ale z czasem powstańcy trafili też do Turcji, gdzie z inicjatywy księcia Adama Czartoryskiego powstało polskie miasto.

Adampol lub po turecku Polonezkoey. Za oficjalną datę założenia polskiej miejscowości po azjatyckiej stronie Bosforu uznaje się 19 marca 1842 roku, gdy poświęcono pierwszy powstały dom. Za tym niecodziennym pomysłem stał książę Adam Czartoryski.

Nastawiony prozachodnio i antyrosyjsko Czartoryski po Powstaniu Listopadowym wyemigrował do Francji, ale wielu jego kompanów trafił do Turcji. Książę po kilku latach postanowił ich wesprzeć i utworzyć drugi silny ośrodek polskiej emigracji. W tym celu wysłał do Turcji swojego współpracownika Michała Czajkowskiego, który wykupił spory teren leśny nieopodal Stambułu. Tam zaczął powstawać Adampol - nazwany tak na cześć fundatora.

W Adampolu początkowo mieszkało kilkanaście osób, ale z czasem zgodnie z założeniami Czartoryskiego miejscowość zaczęła się rozrastać. Trafiali do niej nie tylko dawni uczestnicy powstania, emigranci z Polski, ale też wykupieni z niewoli tureckiej Polacy, którzy przymusowo walczyli w wojskach rosyjskich oraz polscy uciekinierzy z Syberii.

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości wielu mieszkańców Adampola wróciło do kraju. Niektórzy nie zamierzali się już jednak ruszać znad Bosforu i w 1938 roku nadano im tureckie obywatelstwa. W czasach PRL związki miejscowości z Polską uległy rozluźnieniu. Czartoryscy zrzekli się praw do ziemi, na której stanął Adampol, a w końcu zmieniono nazwę miejscowości na Polonezkoey. Obecnie po polsku mówią już tylko najstarsi mieszkańcy, ale nadal wójtem tradycyjnie zostaje Polak. Co roku odbywa się też festiwal, który podkreśla związki zamieszkał przez około 400 osób wsi z Polską.

można włączyć polskie napisy:

https://www.youtube.com/watch?v=f0PqHsvuLcs

https://www.youtube.com/watch?v=ncJSlieisKQ

https://www.youtube.com/watch?v=-i0s5gs6Bf4

Artykuł Polskie miasto w… Turcji. Niezwykła historia polskiego miasta z czasu, gdy nie było polskiego państwa. Do dzisiaj najważniejszą funkcję pełni Polak [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Seyfo to tureckie słowo oznaczające miecz. Określa się nim także ludobójstwo asyryjskich chrześcijan, jakiego Turcy dokonali w latach 1915 roku. Zginęło wtedy około 750 tysięcy ludzi. Tamtym wydarzeniom poświęcona jest książka Abed Msziho Neman Karabasziego "Seyfo. Ludobójstwo o którym nie wolno mówić".

https://www.youtube.com/watch?v=z7QoF5H1lZE

Artykuł Ludobójstwo, o którym nie wolno mówić. Jak wymordowano 750 tys. chrześcijan [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Czym dla środkowej Europy była odsiecz wiedeńska, tym dla chrześcijańskich krajów basenu Morza Śródziemnego była bitwa pod Lepanto w 1571 r. Siły imperium osmańskiego zostały powstrzymane w jednym z najbardziej krwawych starć morskich w historii.

Islam jest religią wojującą. Okresy, gdy któremuś z władców muzułmańskich udawało się zjednoczyć skłóconych uczniów Mahometa, oznaczają dla chrześcijan wielką trwogę. Od końca XIV w. takiego zjednoczenia byli w stanie dokonać tureccy sułtani z dynastii Osmanów. Po zdobyciu Konstantynopola zaczęli się uważać za spadkobierców potęgi imperium rzymskiego. Naturalnym obszarem ekspansji Turcji był basen Morza Śródziemnego. Padały kolejne placówki chrześcijan: Rodos, Cypr, oblężona została także Malta. W 1571 r. doszło do kluczowego starcia morskiego połączonej floty chrześcijańskiej z okrętami tureckimi.

https://youtu.be/igJVWh0BRKc

7 października – dzień chwały

Siły tureckie dysponowały ponad 200 okrętami, głównie galerami obsadzonymi przez zaprawionych w bojach żołnierzy piechoty morskiej. Ich ­naczelnym wodzem był Ali Pasza. Okrętów chrześcijańskich było również ok. 200, wystawiali je Hiszpanie, Włosi, rycerze maltańscy i marynarze papiescy. Wielkim admirałem był don Juan de Austria. Turcy górowali liczbą ludzi obsadzających okręty, chrześcijanie mieli silniejszą artylerię oraz swoistą „tajną broń”, czyli 10 galeasów – potężnie uzbrojonych okrętów artyleryjskich.

Bitwa trwała kilka godzin, w kluczowym momencie doszło do sczepienia w walce abordażowej flagowego okrętu tureckiego „Sułtan” z okrętem don Juana – „La Real”. Przez moment wydawało się, że admirałowie rozstrzygną walkę, krzyżując miecze w pojedynku, ale rozdzieliły ich szeregi walczących żołnierzy. W końcu szala zwycięstwa przechyliła się na stronę chrześcijan, Ali Pasza padł martwy, zdobytych lub zatopionych zostało ponad 180 okrętów przeciwnika. Na dno poszły wraz ze swoimi okrętami tysiące doświadczonych tureckich marynarzy.

Ustanowienie święta

W świecie chrześcijańskim już nazajutrz po bitwie zapanowało powszechne przekonanie, że zwycięstwo nad flotą turecką było efektem wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny. W 1573 r. papież Grzegorz XIII ustanowił 7 października dniem, w którym wspominamy Matkę Bożą Różańcową. To święto obchodzimy do dzisiaj.

źródło: Różaniec (10/2015)

[caption id="attachment_32240" align="aligncenter" width="815"] Bitwa pod Lepanto, Paolo Veronese[/caption]

Artykuł 7 października 1571: bitwa pod pod Lepanto. Jedna z najbardziej krwawych bitew morskich w historii świata pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Poniższe zdjęcie pochodzi z filmu Auction of Souls. Z tym wstrząsającym kadrem związana jest niezwykła historia 14-letniej Aurory Mardiganian. Jedynie ona przeżyła masakrę siedmiu tysięcy Ormian w Czemesz-Gedzak.

(ukrzyżowanie po 21. minucie):

https://youtu.be/uTnCaW-Uo_s

Z tym wstrząsającym kadrem związana jest niezwykła historia 14-letniej Aurory Mardiganian. Jedynie ona przeżyła masakrę siedmiu tysięcy Ormian w Czemesz-Gedzak.

To na podstawie jej wspomnień Oscar Apfel nakręcił film "Auction of Souls", który swą premierę miał w lutym 1919 roku. Całość wywołała oburzenie społeczności muzułmańskiej, po protestach której wycięto z taśmy scenę ukrzyżowania 16 dziewic.

Aurora opowiadała, że ona również miała tak umrzeć. Przeżyła, bo oprawcy mieli tylko 16 krzyży - dla niej nie starczyło. Jednak niemal 70 lat później wyjawiła historykowi Anthony'emu Slide'owi, że scena ukrzyżowania... nie miała miejsca. Rzeczywistość była jednak o wiele gorsza. Według Aurory, Turcy po zgwałceniu nabijali Ormianki na pal...

Wstrząsające zdjęcie – turecki urzędnik drażni głodne dzieci widokiem chleba

Film został odnaleziony w 1994 r. i jest dostępny w Internecie. Wspomnienia Aurory, mniej znane, są dziś porównywane do "Dziennika Anny Frank".

źródło: Zamordowani, niepokonani. 100 lat od zagłady Ormian

17 kwietnia 2004 r. odsłonięto pierwszy polski chaczkar. Upamiętniono w ten sposób ludobójstwo Ormian w Turcji

Artykuł Ten kadr jest symbolem ludobójstwa Ormian. Po latach okazało się, że scena nie miała miejsca. Rzeczywistość była jeszcze straszniejsza… [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Przez ponad dwieście lat Rothschildowie uważali, że tym, co może wpłynąć na ich finansowe imperium, są wojny i rewolucje. Bez względu na rodzaj konfliktu, by móc stosować zorganizowaną przemoc, walczące strony potrzebują
przeprowadzania wielkich zbiórek kapitałów.

Poza tym tego typu zdarzenia naruszają porządek społeczny, wrogość często wymierzona jest w grupy dotychczas
sprawujące władzę (arystokrację i kościół), co stwarza doskonałe okazje do wzrostu wpływów politycznych finansistów. I wreszcie: na odbudowę i usuwanie zniszczeń po walce także konieczne są pieniądze. W ten sposób na jednej akcji można zyskać trzykrotnie.

W marcu 1854 roku wybuchła wojna, która rozprzestrzeniła się na główne kraje Europy. Początkowo Rothschildowie nie zwracali uwagi na jej zwiastuny. Iskrą, która wywołała konflikt, stała się kwestia Ziemi Świętej, a dokładniej spór o kontrolę administracyjną nad kościołami w Jerozolimie i Betlejem pomiędzy wspieranym przez Francję Kościołem katolickim a znajdującym oparcie w Rosji, prawosławnym.

Konflikt zrodził się w połowie XVIII wieku, kiedy to w wielkim tempie rosło znaczenie Rosji na Bliskim Wschodzie. Kraj ten nosił się z zamiarem podboju bądź podziału słabnącego z dnia na dzień Imperium Osmańskiego. Kontrola cieśnin Morza Czarnego dawałaby mu dostęp do Morza Śródziemnego, a to z kolei wywo­ływało sprzeciw Francji i Wielkiej Brytanii, prowadzących tam ważne gospodarcze i polityczne interesy.

Każda wojna to dla międzynarodowego rynku finansowego trzęsienie ziemi, które błyskawicznie zmienia sytuację skarbową poszczególnych państw oraz każe korygować mapy czerpania korzyści. Dlatego właśnie zarzewie walki pomiędzy katolicyzmem a prawosławiem podłożyli międzynarodowi bankierzy.

W początkowym etapie wojny Rothschildowie zachowywali bierną postawę, gdyż zbyt zawierzyli informacjom uzyskanym na drodze dyplomatycznej - tym razem jednak Rosjanie nie byli szczerzy i aż do czerwca 1853 roku wielokrotnie zapewniali pisemnie rodzinę bankierów, że wybuch konfliktu zbrojnego jest mało prawdopodobny. I nawet kiedy w styczniu 1854 roku połączone armie państw zachodnich znalazły się na Morzu Czarnym, James Rothschild wciąż nie przykładał do tego większego znaczenia. Dlatego kiedy Bismarck otrzymał w lutym potwierdzone wieści od pilnie odwołanego z Paryża rosyjskiego ambasadora, natychmiast zdał sobie sprawę, kogo przede wszystkim mogą one przerazić:

„Mój wzrok padł na Rothschilda. Tak jak się spodziewałem, kiedy dałem mu do przeczytania informacje, jego twarz stała się biała niczym kreda. Pierwszą reakcją były słowa: »gdybym dziś rano poznał tę wiadomość, nie byłoby problemu«. Później zapytał, czy możemy porozmawiać o interesach”.

[caption id="attachment_31384" align="alignright" width="2272"] Oblężenie Sewastopola[/caption]

Londyńską głowę rodziny, Lionela, również zaskoczyły rosyjskie akcje prowokujące wojnę. W marcu 1854 roku trzeźwo oceniał sytuację, mówiąc, że kraj, który jest już zadłużony na 800 milionów funtów, powinien naprawdę ostrożnie i dokładnie wszystko rozważyć, zanim wda się w kolejny zbrojny konflikt.

Trwająca trzy lata wojna krymska ponownie wywindowała na szczyt banki Rothschildów i przysłużyła się ich interesom związanym z wypuszczaniem na rynek obligacji skarbowych. Każda z walczących stron poniosła koszty znacznie przekraczające wpływy z podatków i dlatego poszczególne kraje, jeden za drugim, zmuszone były emitować papiery wartościowe.

Sytuacja Rothschildów, wciąż trochę poirytowanych mało rozważnymi działaniami Pereireow, błyskawicznie się zmieniła. Nikt nie był w stanie zagrozić ich pozycji na światowym rynku obligacji skarbowych, który skutecznie kontrolowali, prowadząc przez blisko sto lat cierpliwą, przemyślaną działalność. Dlatego i tym razem wszyscy
kontrkandydaci, wśród nich także Credit Mobilier, przegrali w rywalizacji o zlecenia na zbiórkę funduszy niezbędnych do prowadzenia wojny. Pokonany w dawnej potyczce Barings Bank stanął po stronie - ostatecznie przegranej - Rosji, odnotowując kolejne straty. Rothschildowie praktycznie samodzielnie radowali się całym tortem.
Rząd Wielkiej Brytanii początkowo planował zaciągnięcie pożyczki u Baringów, ci jednak byli bezradni z powodu uwięzienia ich pieniędzy w Rosji. W efekcie, całe 16 milionów funtów wyłożyła, oczywiście czerpiąc z tego zyski, coraz bardziej zwycięska rodzina Rothschildów'.

fragment książki: Wojna o pieniądz 2 / książkę można kupić TUTAJ

Artykuł „Przez ponad dwieście lat Rothschildowie uważali, że tym, co może wpłynąć na ich finansowe imperium, są wojny i rewolucje…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.