Wbrew kalumniom głupich i podłych pismaków powiadam jasno: to jest biografia polskiego patrioty.
Patriotyzm generała jawi mi się jako mieszanina idei Polski „szklanych domów” rodem z Żeromskiego z przekonaniem zrodzonym z wojny, że tylko Polska prosowiecka ma szanse istnieć na mapie Europy. Podkreślam: prosowiecka, a nie sowiecka. Ten melanż Żeromskiego i krakowskiego konserwatywnego Stańczyka jest – sądzę – kluczem do rozumienia drogi politycznej generała.
[…] polityka generała na rzecz kompromisu Okrągłego Stołu budziła mój szacunek, choć nie był on wolny od nieufności. Przypominam to wszystko, by dziś, w dniu urodzin, podziękować generałowi za wszystko, co uczynił dla Polski w 1989 r., decydującym dla polskich przeznaczeń. Do tych słów dorzucam też wdzięczną pamięć, że jako prezydent państwa był lojalnym sojusznikiem polskiego obozu reform.
[…] Generał i jego miejsce w historii Polski zawsze będą wywoływać spory. Zwłaszcza gdy dotyczą biografii pękniętej, polityka komunistycznego, który przetrwał na bardzo wysokim stanowisku Marzec ’68, interwencję w Czechosłowacji, masakrę robotników na Wybrzeżu w grudniu 1970 r. czy ”ścieżki zdrowia” w Radomiu w czerwcu 1976. To normalne – spory o przeszłość są warunkiem żywotności kultury narodowej.
[6 lipca 2013 r.]
(618)
