Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 r. postawiło przed elitami rządowymi szereg niecierpiących zwłoki problemów. Sprawne zorganizowanie służb porządkowych, które chroniłyby obywateli i dopiero co przywróconą państwowość, było jednym z priorytetowych zadań administracji.
Od samego początku starano się powołać do życia zinstytucjonalizowaną formację, której zadaniem byłoby czuwanie nad przestrzeganiem ładu publicznego. Rolę tę spełniała najpierw Milicja Ludowa kontrolowana przez PPS, a później także Policja Komunalna. Istnienie obok siebie dwóch organizacji o nie całkiem efektywnej strukturze i niejasno określonych kompetencjach prowadziło do licznych konfliktów. Rozpoczęto więc intensywne prace mające na celu unifikacji obydwu służb i podporządkowania ich jednej wspólnej Komendzie Głównej.
24 lipca 1919 r. została uchwalona ustawa o Policji Państwowej. Straciły wówczas moc dekrety dotyczące Milicji Ludowej (z 5 grudnia 1918 r. i 7 lutego 1919 r.) oraz Policji Komunalnej (z 9 stycznia 1919 r.). Nowa formacja, jako państwowa służba bezpieczeństwa, miała za zadanie zapewnić spokój i porządek publiczny. Na jej czele stanął komendant główny, zależny bezpośrednio od ministra spraw wewnętrznych. Tworzenie jednostek terenowych było początkowo możliwe jedynie na ziemiach byłego Królestwa Polskiego.
źródło: Muzeum Historii Polski / na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska
(4713)
