24 kwietnia 1920 r. przedstawiciele Polski i Ukraińskiej Republiki Ludowej zawarli konwencję wojskową. Układ podpisali: w imieniu ukraińskiego Dyrektoriatu gen. Wołodymyr Sinkler i ppłk Maksym Didkowski, a w imieniu Polski mjr Walery Sławek i kpt. Wacław Jędrzejewicz. Konwencja była częścią umowy, w której Polska uznała niepodległość Ukrainy. Tereny Galicji Wschodniej i zachodniego Wołynia, zamieszkane przez rzesze Ukraińców, miały się znaleźć w granicach Polski.
Zgodnie z podpisaną konwencją, obie armie miały współdziałać przeciw wojskom sowieckim, pod kierunkiem Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich. Na zdobytych terenach Ukraińcy mieli wprowadzić swoją administrację. Cała zdobycz, z wyjątkiem pociągów pancernych i własności ruchomej zdobytej w boju, miała należeć do Ukraińców.
W momencie zawarcia umowy przywódcą Ukraińskiej Republiki Ludowej – państwa utworzonego w 1917 r. – był Semen Petlura. Młode państwo ukraińskie, podobnie jak Polska, od początku stało się wrogiem bolszewickiej Rosji. Jedynym wyjściem dla URL było podpisanie układu z Polską, która spodziewała się ataku bolszewików. Jednak wielu Ukraińców sprzeciwiało się polityce Dyrektoriatu, który zrzekł się na rzecz Polski Galicji Wschodniej, uważanej przez nich za integralną część ukraińskiego terytorium narodowego.
Na mocy podpisanego układu pod koniec kwietnia 1920 r. wojsko polskie wraz z oddziałami Petlury ruszyło do ataku na Rosję. 7 maja armia polska wkroczyła do Kijowa. Wkrótce jednak Armia Czerwona rozpoczęła kontratak i zmusiła sprzymierzone wojska do odwrotu.
(284)
